प्रेमकाव्य

उकलत मनाची पाकळी
सांज हळवी होते; कधीतरी.....

भिजवून पापणी ओली
रात्र हळवी होते; कधीतरी.....

चुकवून पाहारे सारे
नजरा-नजर होते; कधीतरी.....

मोडून मनाची दारे,
तिची आठवण
उच ...!
येते;
ऊ...च...!!ऊ...च...!!!

(इतक्या रात्री कोण आठवण करतय कोण जाणे ?)
कधीतरी.....
-मुकुंद

अजून एक काव्यकथा घेऊन आलोय,
अजून एक हृदयव्यथा घेऊन आलोय.
वेदना जुनीच...,
पावसामुळे पुन्हा फुललेली,
कॉफीच्या वादळासह,
पुन्हा मनात सललेली.

अंगणभर पसरलेला पाऊस, कुंपणाशी गुंतलेला गारवा,
उंच भिंतीच्या आडोशाला, गारठलेला पारवा |
गारठलेला मी, अन् थिजलेल्या स्मृती,
जुन्या जखमा पालवण्याच्या, पावसाच्या या जुन्याच रिती ||
म्हणून हा पाऊस मला आवडत नाही.....

स्पर्श वेडे चांदव्यात रूतलेले
खुळ्या अंबरी भाव फुललेले

गेले ढळलेल्या टिपूर रानातूनी
कवडसे गुंतवीत शुभ्र घाटातूनी

शीळ घालीत पवनाच्या दारी
सुरांनी विणली नक्षी त्यावरी

झाकले आभाळ उधाणलेल्या तिमिरातूनी
किलबिल्या रात्री मोकाट फिरूनी

डोळ्यांत बिलगणारे ते काजळनाते
हसूनिया हे ह्रदयातूनी गाते

चांदण्यात उतरूनी आला मुलूख
सुटे गुंता नसे चांदणे नसे तिमिर
नक्षत्रे सारी फिकी ते तुझे चंद्रमुख

अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात

पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात

चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात

ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पायघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात

अंगणातील जाई हरवली सुगंधात
लोटूनी भय ये तू क्षणात

पांघरली कुसूमांनी रात्र काजळी
शहारतो गारवा राहूनी वल्लरीत
कोवळे चांदणे पानापानांत उतरले
लहरतो चांदवा पाहूनी जलात

चोरपाऊलांच्या मार्गातील धुंद झाली रेती
लाजिरे गुलाब हसले मोरपिसात
नजरेचे म्रूग लागले दौडू
सजे माणिक हिरव्या त्रूणात

ये सामोरी कर दूर चलबिचल
पासघड्या ठेवूनी उभा मी परसात
अधीर डोळ्यांत डुले काजवा
भिजू दे निशा दिव्य तुझ्या सहवासात

ठरवून मुलुख सारा,भिजवून परतलो मी
कळ आतल्या जीवाची,चेतवून परतलो मी |
अतृप्त आर्त वारा,त्रासून प्राशिला मी
मर्जी नसे मनाची,भिजवून चाललो मी ||

बेरंग या जगाला, रंगून टाकताना
रुधीरार्त आर्त माझे हलकेच सांडताना |
तुज रंग रंजीताचा,रक्तरंज हा दिसेना
मनी माझिया सखी हे,काहूर हासवेना ||

न्हावून घे बरे तू ,आसुसल्या सुखाने
दुखवू कसा पुन्हा मी बोलू कुण्या मुखाने?
कोंडून दुःख सारे,विस्फोट आज व्हावे
हे देह संचिताचे,भेदून लखलखावे ||

ती एक वेडी
जुन्या आठवणींचा कोष
मनाच्या कोपऱ्यात ठेवणारी
एक दिवस तिच्याही नकळत
हा कोष जाणिवेत आला
बघता बघता त्यातनं
एक सुंदर फुलपाखरू निघालं
तिच्या तळहातावर अलगद बसलं
अगदी विश्वासानं
ती कुतूहलाने त्याच्याकडे पाहत राहिली
त्याची ओळख पटवू पाहू लागली
हळूच त्याने पंख मिचकावले
तिला वाटलं
ते काहीतरी बोलतंय मिश्कीलपणे
ओळख पटली
ती हसली
तिच्या कल्पनेपेक्षाही ते आकर्षक निघालं
त्याच्या रूपानं हरखून गेली
जुन्या आठवणीत हरवून गेली
एकटेपणी त्याच्याच विचारात डुंबून गेली

बोलू नकोस काही
मज कळतात भावना त्या
नको आठवू पुन्हा
मज स्मरतात यातना त्या

तू शब्द होवूनी यावे
मजसंगे बोलायाला
मी स्तब्ध उभा केव्हाचा
तूजसंगे चालायाला

तू गीत होवूनी यावे
त्या माझ्या वाटेवरती
मी आतूर उभा केव्हाचा
अन काटे अवतीभवती

मी झिजलो आहे येथे
भिजण्याच्या त्या आशेने
मी रडलो आहे येथे
विरहाच्या त्या भाषेने

येणा-या झुळकेपाठी
मी असाच का मग फसतो
पाहूनी माझी प्रतिमा
मज भास तूझा हा असतो

(गद्य,पद्य वेचे.)

तू मला पहायला आला होतास
सफेद प्यॅन्ट अन सफेद फुल शर्ट
काळा सावळा असलास तरी दिसलास स्मार्ट

तू नेसली होतीस अंजरी साडी
ब्लाऊझवर होती नक्षी वाकडी तिकडी
गोरीपान होतीस अन दिसलीस फाकडी

मी कांदेपोहे घेऊन आले होते
तू मान खाली करून बसला होतास
दोन चमचे खाल्यावर वर बघून हसलास
उजव्या गालावरच्या खळीमुळे मोहक दि़सलास

जाताना मी गेलो पोपटाच्या पिंजर्‍या जवळ
तुच पोपटाला विचारत होतीस कोण रे तो?
पोपट मला म्हणाला चोर चोर
ते ऐकून तू जोरात हसलीस

हरवलेले गीत भेटेल का गं
प्रथम नेत्रीची प्रीत भेटेल का गं
बघ भावनांचा कल्लोळ झाला
आज तरी वेळ भेटेल का गं ।।

व्यवहारी विचारी पेलून सारी
ह्रद्याशी ह्रद्य खेटेल का गं ।।

तु ग्रृहलक्ष्मी मी अन्नदाता
तु मायाममता मी इःकर्तव्यता
मेळ दोघांचा होईल का गं ।।

गलित तन झाले मन न झाले
आज तरी चांद उगवेल का गं ।।

-सुर्यांश