प्रेमकाव्य

(गद्य,पद्य वेचे.)

तू मला पहायला आला होतास
सफेद प्यॅन्ट अन सफेद फुल शर्ट
काळा सावळा असलास तरी दिसलास स्मार्ट

तू नेसली होतीस अंजरी साडी
ब्लाऊझवर होती नक्षी वाकडी तिकडी
गोरीपान होतीस अन दिसलीस फाकडी

मी कांदेपोहे घेऊन आले होते
तू मान खाली करून बसला होतास
दोन चमचे खाल्यावर वर बघून हसलास
उजव्या गालावरच्या खळीमुळे मोहक दि़सलास

जाताना मी गेलो पोपटाच्या पिंजर्‍या जवळ
तुच पोपटाला विचारत होतीस कोण रे तो?
पोपट मला म्हणाला चोर चोर
ते ऐकून तू जोरात हसलीस

हरवलेले गीत भेटेल का गं
प्रथम नेत्रीची प्रीत भेटेल का गं
बघ भावनांचा कल्लोळ झाला
आज तरी वेळ भेटेल का गं ।।

व्यवहारी विचारी पेलून सारी
ह्रद्याशी ह्रद्य खेटेल का गं ।।

तु ग्रृहलक्ष्मी मी अन्नदाता
तु मायाममता मी इःकर्तव्यता
मेळ दोघांचा होईल का गं ।।

गलित तन झाले मन न झाले
आज तरी चांद उगवेल का गं ।।

-सुर्यांश

लहरिच आणि किनाऱ्याच
नात जगावेगळ असत
जवळ असले तरीही
मिलन नाशिबि नसत

लहरिवर लहर सतत
त्याला असते भेदत
तरीही प्रेम करतो किनारा
बिन प्रश्न विचारत

किनाऱ्याच्या नशिबी फ़क्त
वाळूच लेण असत
लहरिला वेध मात्र
त्याला स्वतःत सामावून घेण असत

आलिंगन देऊन लहरिला
परत फिरायच असत
दुःख विरहाच मात्र
किनाऱ्यान सोसायच असत

जेव्हाहि जातो किनारयाजवळ
तेव्हा हेच विचारावस वाटत
प्रेम म्हणजे हे असत
तर आम्हा माणसात अस का नसत ????

घर गळतंय माझं
तस ते नेहमीच गळत
पण पाऊस आला कि
उडतात छतावरच्या
दोन चार काड्या
अन पाऊस येतो
आत येतो जोराचा

घर गळतंय माझं
थेंबाच शहर झालाय
पाण्याने तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
छताला भोक आहेच
पण जमिनीला करतेय
निचरेल ... आपोआप

घर गळतंय माझं
दोन्ही हातांनी
मी छत संभाळतेय
पण त्याचाही कंटाळा आलाय
आकाशाला चिटकवून
ठेवायचा प्रयन्त चाललाय

कळले नाही कोठे चाललो मी..
तुझ्याच दारी जणु भुललो मी..

प्रेमात तुझ्या जरी पडलो परि..
अंतरी तुझ्या पार हरलो मी..

संपले दुवे सारे संपली आशा..
आभाळी कोठे धुंद विरलो मी..

आकांक्षा सार्या गेल्या उडूनी माझ्या..
स्वप्नात फक्त आता उरलो मी..

होतीस तेंव्हा तूच मनाची आस..
अजूनी का तुझ्यात अडलो मी?...

('नाही कळले कधी' गाण्याच्या चालीवर आधारित)

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..
तुच ती सुंदरी.. तुच ती सुंदरी..

ऐक ना साजणे
हाक ती साजिरी
तुच माझी सखी
तुच ती सुंदरी..

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..

मंद ते हासणे.. धुंद ते बोलणे..
उतरले अंतरी.. लाजरे चांदणे..
संगतीने तुझ्या.. जडली प्रिती उरी..
तुच माझी सखी.. तुच ती सुंदरी..

कधी वाटे मजला जणु पोट भरून हसावे..
प्रेमाच्या या नात्यामध्ये अलगद हळूच फसावे..

कधी वाटे मजला जणु डोळे पाणवून रडावे..
काय जाहले विचार करूनी जीव आवळून चिडावे..

कधी वाटे मजला जणु तुझ्या प्रेमात रंगावे..
मिठीत घेऊन तुला कानी प्रेमळ गूज सांगावे..

कधी वाटे मला जणु तुलाच पहात बसावे..
नयनी माझ्या तुझे निर्मळ निरागस हसू ठसावे..

कधी वाटे मजला जणु तुझी साथ असावी..
चांदण्या रातीत चंद्राच्या प्रकाशी तुझीच प्रित दिसावी..

कधी वाटे मजला जणु तुला समजून घ्यावे..
तुलाच माझ्या हृदयी ध्यानी मनी स्थान द्यावे..

कधी वाटते तिच्यासाठी जगावे..
तिच्या कुशीतच अलगद मरावे..
कधी वाटते तिची बडबड ऐकावी..
तिची स्वराक्षरे कानी ठसावी..
कधी वाटते तिचा सोबती व्हावे..
चांदण्या रातीत तीला चंद्रापाशी न्यावे..
कधी वाटते तिला खूप काही शिकवावे..
तिनेही प्रेमाने मला दोन शब्द ऐकवावे..
कधी वाटते माझ्या कवितेत ती असावी..
माझ्या प्रेमाची छबी तिच्या हृदयी फसावी..
कधी वाटते ती असावी माझी सोबती..
तिनेही स्वीकारावी माझी अल्लड प्रिती..

ती फुलंराणी,
सुगंध वेचणारी.
ती स्वच्छंदी,
आनंद उधळणारी.
चंद्रताऱ्यांचं वेड तिला,
ती माझं आभाळ उजळवणारी.
ती पणती,
अंधार गिळणारी.
ती अबोली अबोल,
पण मनातले भाव टिपणारी.
ती थंड झुळूक वाऱ्याची,
नभाला पाझर फोडणारी.
ती मोती शिंपल्यातला,
ती अथांग सागर प्रेमाचा,
ती गुलमोहर,
ती रानफुलं,
ती सोनाली,
ती सोनफुलं.....

(Dedicated to my wife)