प्रेमकाव्य

लहरिच आणि किनाऱ्याच
नात जगावेगळ असत
जवळ असले तरीही
मिलन नाशिबि नसत

लहरिवर लहर सतत
त्याला असते भेदत
तरीही प्रेम करतो किनारा
बिन प्रश्न विचारत

किनाऱ्याच्या नशिबी फ़क्त
वाळूच लेण असत
लहरिला वेध मात्र
त्याला स्वतःत सामावून घेण असत

आलिंगन देऊन लहरिला
परत फिरायच असत
दुःख विरहाच मात्र
किनाऱ्यान सोसायच असत

जेव्हाहि जातो किनारयाजवळ
तेव्हा हेच विचारावस वाटत
प्रेम म्हणजे हे असत
तर आम्हा माणसात अस का नसत ????

घर गळतंय माझं
तस ते नेहमीच गळत
पण पाऊस आला कि
उडतात छतावरच्या
दोन चार काड्या
अन पाऊस येतो
आत येतो जोराचा

घर गळतंय माझं
थेंबाच शहर झालाय
पाण्याने तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
छताला भोक आहेच
पण जमिनीला करतेय
निचरेल ... आपोआप

घर गळतंय माझं
दोन्ही हातांनी
मी छत संभाळतेय
पण त्याचाही कंटाळा आलाय
आकाशाला चिटकवून
ठेवायचा प्रयन्त चाललाय

कळले नाही कोठे चाललो मी..
तुझ्याच दारी जणु भुललो मी..

प्रेमात तुझ्या जरी पडलो परि..
अंतरी तुझ्या पार हरलो मी..

संपले दुवे सारे संपली आशा..
आभाळी कोठे धुंद विरलो मी..

आकांक्षा सार्या गेल्या उडूनी माझ्या..
स्वप्नात फक्त आता उरलो मी..

होतीस तेंव्हा तूच मनाची आस..
अजूनी का तुझ्यात अडलो मी?...

('नाही कळले कधी' गाण्याच्या चालीवर आधारित)

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..
तुच ती सुंदरी.. तुच ती सुंदरी..

ऐक ना साजणे
हाक ती साजिरी
तुच माझी सखी
तुच ती सुंदरी..

प्रित ही.. अंतरी.. उमलली साजिरी.. मोहरली गोजिरी.. पाहता ती परी..

मंद ते हासणे.. धुंद ते बोलणे..
उतरले अंतरी.. लाजरे चांदणे..
संगतीने तुझ्या.. जडली प्रिती उरी..
तुच माझी सखी.. तुच ती सुंदरी..

कधी वाटे मजला जणु पोट भरून हसावे..
प्रेमाच्या या नात्यामध्ये अलगद हळूच फसावे..

कधी वाटे मजला जणु डोळे पाणवून रडावे..
काय जाहले विचार करूनी जीव आवळून चिडावे..

कधी वाटे मजला जणु तुझ्या प्रेमात रंगावे..
मिठीत घेऊन तुला कानी प्रेमळ गूज सांगावे..

कधी वाटे मला जणु तुलाच पहात बसावे..
नयनी माझ्या तुझे निर्मळ निरागस हसू ठसावे..

कधी वाटे मजला जणु तुझी साथ असावी..
चांदण्या रातीत चंद्राच्या प्रकाशी तुझीच प्रित दिसावी..

कधी वाटे मजला जणु तुला समजून घ्यावे..
तुलाच माझ्या हृदयी ध्यानी मनी स्थान द्यावे..

कधी वाटते तिच्यासाठी जगावे..
तिच्या कुशीतच अलगद मरावे..
कधी वाटते तिची बडबड ऐकावी..
तिची स्वराक्षरे कानी ठसावी..
कधी वाटते तिचा सोबती व्हावे..
चांदण्या रातीत तीला चंद्रापाशी न्यावे..
कधी वाटते तिला खूप काही शिकवावे..
तिनेही प्रेमाने मला दोन शब्द ऐकवावे..
कधी वाटते माझ्या कवितेत ती असावी..
माझ्या प्रेमाची छबी तिच्या हृदयी फसावी..
कधी वाटते ती असावी माझी सोबती..
तिनेही स्वीकारावी माझी अल्लड प्रिती..

ती फुलंराणी,
सुगंध वेचणारी.
ती स्वच्छंदी,
आनंद उधळणारी.
चंद्रताऱ्यांचं वेड तिला,
ती माझं आभाळ उजळवणारी.
ती पणती,
अंधार गिळणारी.
ती अबोली अबोल,
पण मनातले भाव टिपणारी.
ती थंड झुळूक वाऱ्याची,
नभाला पाझर फोडणारी.
ती मोती शिंपल्यातला,
ती अथांग सागर प्रेमाचा,
ती गुलमोहर,
ती रानफुलं,
ती सोनाली,
ती सोनफुलं.....

(Dedicated to my wife)

अशी एक फक्त कल्पना असावी.
सोनेरी त्या क्षणाला एकांताची साथ असावी...!
गुलमोहराचा बहर,
आणि तिथेच आपली भेट असावी...!
जसे एखाद्या पाखराची,
गोड ड्रीम डेट असावी...!
तू मात्र,,,
आवडत्या आकाशी रंगाच्या,
पोशाखात असावी...!
आकाशालाही हेवा वाटावा,
इतकी तू सुंदर दिसावी...!
निरोप घेतांना डोळ्यांमध्ये,
अश्रूची एक झलक असावी...!
डोळ्यामधले भाव जाणूनी,
नाजुकशी ती मिठी असावी...!
जीव ओतला तुझिया पायी,
आशा तुझीही हीच असावी...!
एकमेकांची साथ अशी ही,

तु गेलीस पण
हा मावळता सुर्य
पौर्णिमेचा चंद्र आणि चांदण्या
तेथेच स्तब्ध राहिल्या
फक्त तुझ्यासाठी
मनामध्ये प्राजक्तांच्या
फक्त तुझ्यासाठी
एकदा वादळ ही सुटले
पण ते ही शांत झाले
फक्त तुझ्यासाठी
येत्या पावसाळ्यात
आनंदाचे झरे वाहणारे
फक्त तुझ्यासाठी
शेवटी-शेवटी या
फुलांमधील गंध ही
सुगंधीत होणार
फक्त तुझ्यासाठी
आकाशातील तार्यांचा
शितल गारवाही मंदावणार
फक्त तुझ्यासाठी
तो रोजचा वारा आहे
पण तो रोजचा आहे
पण तो तुला विसरणारा आहे