मुक्तक

ह्याच्या सध्याच्या जगण्याबद्दल किंवा जगण्याच्या नावाखाली किंवा जगणं चालू रहावं, यासाठी हा जो काही करतोय, त्याबद्दल बोलताना ह्याला अवघडल्यासारखं होतं.

अर्थात त्यात स्वत:ची शरम वाटावी असं काही नाही. पण मन लावून बोलण्यासारखंही काही नाही, असं ह्याला वाटतं.

पण 'असं काय आहे' की जे करता करता किमान स्वत:शी तरी मनापासून बोलता येईल, हे काही त्याला माहित नाही.

आणि मुळात 'असा' काही प्रकार असतो का, याबद्दलही‌ ह्याला अलीकडे संशय यायला लागला आहे.

ह्याचं शरीर ह्याला पुरेपूर ओळखून आहे.
फार जुनी सोबत आहे..!

ह्याचं शरीर चालतं, बसतं, लोळतं, लाडावतं, कधी बासरीसारखं झंकारतं..
शरीर ह्याच्या इच्छा विनातक्रार झेलत, ह्याच्यापाठोपाठ पळतं...तेव्हा हा कृतज्ञ नसतो शरीराबद्दल..
पण तेच आजारलं की मलूल होऊन पडून राहतं, तेव्हा मात्र ह्याला दगाफटका झाल्यासारखं वाटतं.

ह्याचं शरीर थरथरतं.
पिकल्या पानांबरोबर हल्लकफूल गिरक्या घेतं.
पाचोळा तुडवतानाचा आवाज ऐकत ऊर्जावान होतं.
कधी वेल्हाळ गाण्याबरोबर आपोआप डुलायला लागतं..

संवाद सूत्र प्रथम अध्याय: व्हर्जन २.०

मला तू आवडतेस.

बssरं...

हसताना हे असे डोळे बारीक करतेस, ते आवडतं.

हम्मss..

हे असले, तांदूळ निवडण्यासाठीच खास बनवलेले,
बकवास फ्रेम्सचे चष्मे घालून वाचत बसतेस, ते आवडतं.

ऐकतेय.. चालू दे तुझं..

'मग ? काय काय झालं आज?' असं विचारलं की तुझ्या घरची, कामावरची, काही खरी, बरीचशी काल्पनिक गा-हाणी सुरु करत नाहीस, हे..

जोक फालतू वाटला की काही काळ चेहरा मख्ख ठेऊन, बर्‍याच नंतर, फुटल्यासारखी हसत बसतेस, हे एक..

मेलोड्रॅमॅटीक रुसव्यांच्या वगैरे भानगडीत न पडता डायरेक्ट शब्दांनी फटकावतेस, हे..

https://www.maayboli.com/node/75035
(सदर लेख मी, वरील धाग्यावर, मायबोलीवर पूर्वप्रकाशित केला आहे. )

लिही तू..
एवढे सगळे जण लिहितायत.
आणि तू कशाला लाजतोयस येड्या?
पण तुझ्यापुरतं, तुला आत्ता जे खरं वाटतंय ते लिही.
किंवा तेच लिही.

आत्ता दुनियेबद्दल दाटून दाटून येणारे प्रेमाचे उमाळे जसे फोलकट आहेत तसेच नंतर कधीतरी, स्वत:बद्दल चहूबाजूंनी चालून येणार्‍या घृणेच्या लाटाही बोगसच असतील, हे लक्षात घेऊन लिही.

रम्य ते बालपण !

लॉकडाऊन शिथिल झाला नि माझा भाचा श्रीराम माझ्याकडे काही दिवसांसाठी राहायला आला. त्याला घेऊन मी नि माझा मुलगा ईशान आम्ही माझ्या आईकडे म्हणजे खेरशेत गावी २ दिवसांसाठी गेलो. तिकडे माझ्या भावाची २ मूल आहेत. त्यामुळे एकूण हि ४ जण दंगामस्ती करायला एकत्र आली. श्रीराम इयत्ता ८वी, जुई इयत्ता ६वी, ईशान इयत्ता ४थी नि निनाद मोठा शिशुगट अश्या वयाची हि मुले एकत्र आली कि एकतर मस्त रमून जाऊन खेळतात तरी नाही तर प्रचंड भांडतात तरी. पण तरीही एकेमेकांशिवाय करमत पण नाही. अगदी तुझे माझे जमेना नि तुझ्या वाचून करमेना अशी अवस्था.

एप्रिल महिन्याचे अखेरचे दिवस असतात.
सुट्यांची चाहूल लागलेली असते आणि अंगाच्या काहिलीचीही.
`तो` आग ओकायला लागलेला असतो.
अशात एक थंड झुळूक पिवळसर मंद गोड सुगंध घेऊन येते. गावातला कुणी काका/मामा हातात एक मळक्या रंगाची पिशवी घेऊन आलेला असतो.
असा नातेवाईक नशीबात नसला, तर आपणच बाजारात काहीतरी घेऊन येताना एखाद्या कोपऱ्यावर सुरकुतलेल्या चेहऱ्याची एखादी म्हातारी समोर भरलेली टोपली घेऊन आपल्याकडेच आशेने बघत बसलेली दिसते. काही क्षण नजर स्थिरावताच आपल्याला मायेने बोलावते.
``आंबे घेऊन जावा`` म्हणून आग्रह करते.