नजर..
बालपणीचा पाऊस
म्हणजे असे
मजामस्ती,
शाळेत जाण्याची धांदल
,वाहत्या पाण्यात
सोडलेल्या कागदी होड्या
आणि अवखळ खेळ
तारुण्यात तोच
पाऊस म्हणजे
गुलाबी जग सारे,
प्रेमपत्र,
चोरटी बावरलेली नजर
आणि
पावसातली ती घट्ट मिठी
उतारवयात पाऊस
तोच ; पण
नेत्र असतात पाणावलेले,
हक्काची नातीही
दुरावलेली,
कोणीच नसे सोबती;
दोन शब्द बोलायला.
पाऊस असे तोच.
दरसाल तसाच बरसुन जाई
वयाप्रमाणे बदलत
जाई ती आहे
'नजर'
पावसाला अनुभवण्याची!
ती:
मेजावरल्या शंखशिंपल्यांसारखी तुझी पत्रं,
रंगीबेरंगी... मोहवणारी...
कानाला नुसता स्पर्श केला तरी
अनाहत हळवी साद घालणारी...
कधी गंभीर, कधी शांत,
तर कधी सहस्र लाटांनी उधाणून,
कवेत घेणारी.
इतस्ततः उडू पहाणा-या उतावीळ मनाला
कधी हलकं वजन ठेऊन सांभाळणारी...
तर कधी आपल्या नुसत्या अस्तित्वानं
मनाला प्रसन्न करणारी...
मेजावरल्या शंखशिंपल्यांसारखी तुझी पत्रं,
तुझ्याकडं बोलावणारी...
प्रियांसी
खूप काही सांगायचंय पण लिहितात येत नाहीये आज.
आपल्या आवडत्या व्यक्तीचा परिचय करून घ्यावा की हळूहळू ओळखावं त्याला? व्यक्तिमत्व हळूहळू उमलले, अलगत उलगडले की जास्त भावेल, नाही का? giftbox सारखं. आकार केवढाही असला तरी आत काय असेल याची उत्सुकता कायम राखणारा. गम्मत म्हणजे देणारा आणि घेणारा दोघेही तितकेच उतावीळ, उत्सुक, अस्वस्थ!! देणारा फारच विचार करून देतो आणि मग अस्वस्थ होतो आवडेल की नाही.
एक गिफ्ट योजलय तुझ्यासाठो . आणि बघ ना gift च्या नुसत्या विचारांनी हृदयाचे ठोके वाढले. तू ते अलगद उघडताना दिसतेयस. किती रोमांचकारी क्षण असेल तो.
प्रियांसी
खूप काही सांगायचंय पण लिहितात येत नाहीये आज.
आपल्या आवडत्या व्यक्तीचा परिचय करून घ्यावा की हळूहळू ओळखावं त्याला? व्यक्तिमत्व हळूहळू उमलले, अलगत उलगडले की जास्त भावेल, नाही का? giftbox सारखं. आकार केवढाही असला तरी आत काय असेल याची उत्सुकता कायम राखणारा. गम्मत म्हणजे देणारा आणि घेणारा दोघेही तितकेच उतावीळ, उत्सुक, अस्वस्थ!! देणारा फारच विचार करून देतो आणि मग अस्वस्थ होतो आवडेल की नाही.
एक गिफ्ट योजलय तुझ्यासाठो . आणि बघ ना gift च्या नुसत्या विचारांनी हृदयाचे ठोके वाढले. तू ते अलगद उघडताना दिसतेयस. किती रोमांचकारी क्षण असेल तो.
गुलाबी कागद निळी शाई..6 शहारा
Hi
हायेssss. शिकारी खुद यहा शिकार बन गया.....
शप्पथ सांगते तेव्हा मी अजिबातच notice नव्हतं केलं तुला.
Btw मी पण योगा सोडला आणि मेंगो कलरचा ड्रेस होईनासा झाला. तुझेच शब्द बदलून
कली का फूलगोबी होते,
बादल का बादली होते,
दूध का दुधी (भोपळा) होते,
किसने देखा है?
दुनिया देखे न देखे,
मैने ग्राम को किलोग्राम होते देखा है...
;););)
प्रियांसी
आषाढी किंवा कार्तिकी, एरवी ही जेव्हा येई विठूदर्शनाचा उमाळा
फक्त मिटा डोळे, आठवा अंतरी, तो राजस, सुकुमार, नीटस काळा
त्याचा रंग काळा, त्याला वाटे, भक्तांना सदैव दिसावा
जो रंग, प्रतीक उपेक्षितांचा, वंचितांचा, त्याचा कधी विसर न व्हावा
कधी कुणा भक्तांस वाटावे, हा विश्वाचा धनी कां स्वतः काळा
काय आहे त्याला सांगायचे, दाखवत आपुला अवतार काळा
त्याचा रंग काळा, असा रंग जो प्रतीक सर्व उपेक्षितांचा, वंचितांचा
तुडवले, लाथाडले, विसरले, गेले जे सदैव, इतर म्हणती हा दोष संचिताचा
माझ्या क्षणभंगुर कवितेवर
प्रतिसाद देणार्‍या क्षमाशील वाचकांनो,
या कवितेच्या शवपेटीवर मी शेवटचा खिळा ठोकेन.
धन्यवादाचा.
अन् मग
विस्मृतीच्या विस्कळखाईत कायमची दफनल्यावर
ह्या कवितेचं
काळंशार मायाळू खत होवो.
अन् मग
उपेक्षेच्या झळा सोसून,
दुर्बोधतेचे आरोप झेलून,
कोमेजलेली
कुण्या प्रतिभावंताची अस्सल कविता
त्या खतावर
पुन्हा जीव धरून तरारो.
