विनोद

एका एस्कीमोची गोष्ट

बऱ्याच दिवसांनी मी आणि आई माझ्या सासुरवाडीला आलो होतो, सासू आणि बायको काही कामासाठी 2 दिवस बाहेर गेल्या होत्या, घरी मी, माझी आई, माझा सासरा आणि सासऱ्याची आई असे 4 जण जेवायला बसलो होतो, मी नेहमीच खूप कमी जेवतो अशी माझ्या सासरकडच्यांची तक्रार असते.

सचिन पिळगावकर आणि वसंत सबनीस जर लेले आजोबांना भेटले असते, तर 'अशी ही बनवाबनवी'च्या पूर्वार्धात दाखवलेल्या पुणेरी घरमालकाच्या पात्रात त्यांनी बदल केला असता. इतका प्रेमळ, आतिथ्यशील आणि विनोदी पुणेकर माझ्या तरी पाहण्यात नाही. (ही कथा काल्पनिक आहे. घटना, स्थळं आणि पात्रं प्रत्यक्षात आढळली तर केवळ योगायोगच समजू नये, अयोग्यही समजावं ही विनंती.) खुलासा - इतर पुणेकर प्रेमळ, आतिथ्यशील आणि विनोदीच असतात, लेले आजोबांइतके नसले तरी.

इंडिया-इंग्लंड टेस्ट मॅच सुरू होती. इंग्लंडचे फलंदाज टिच्चून फलंदाजी करत होते. आतापर्यंत चौथ्या दिवशीच्या पहिल्या सेशनमध्ये इंग्लंडच्या दुसऱ्या डावांत ३ बाद २९८ धावा झालेल्या. इंग्लंड १२७ धावांनी पिछाडीवर होता आणि कसोटी सामना अनिर्णित ठेवण्यात इंग्लंडला यश येईल असेच एकंदरीत चित्र होते.

एका चेक इन ची चित्तारकथा

कालच गोव्यावरुन मुंबई वर हवाई प्रवास करण्याचा योग आला. येताना बरोबर ताज्या पाले भाज्या, फळ भाज्या, शेंग भाज्या, पाणशेंगा (गोव्यात ज्याला नुसत्ये असे म्हणतात आणि इथे मुंबईत मासे म्हणतात) नारळ, बिस्किट, चकली, शेव,लाडू, इत्यादी इत्यादी पदार्थ आणले. मासे बर्फ घालून व्यवस्थित पैक केले होते. विमान तळावर बैगेज स्क्रीन करण्या साठी टाकल. ऑफीसरने मत्स्य पेटी बाजूला काढली. हे गोवन लोक ( ज्यात मीही येतो) माश्यासाठी साले काहीही करतील.

तुमाले तो माया पुणेवाला सोबती पवन्या आठवते, तो नाही मले नागपूरले ते का करुन रायली बा पिक्चर पाहाले घेउन गेलता तोच. त्यान मले सांगतल फुटबॉलचा वर्ल्ड कप हाय, मॅचगिच पायजो. मले सारेत असल्यापासूनच फुटबालचा शौक होता. लाथा माराले कोणाले नाही आवडत जी. भेटला बॉल का मारा लाथा. साऱ्या दुनियेचा राग बॉलवरच काढाचा. मास्तरन वर्गाभायेर काढल मारा लाथा, पाउस नाही आला मारा लाथा, कापसाले भाव नाही भेटला मारा लाथा, तूर अळीन खाल्ली मारा लाथा. अशा लाथा माराच्या गेमचा वर्ल्डकप पायलाच पायजे. पण का माणूस ठरवते आन पाउस पाणी फेरते अस झाल.

काही दिवसांपूर्वी एका वृत्तपत्रात माझी आजी या विषयावर एका टीव्ही कलाकारानं खूप छान लेख लिहिला होता. तो लेख वाचल्यावर आमचे एक नातेवाईक खूप प्रभावित झाले त्यांनी त्या लेखकाला ( टीव्ही कलाकाराला ) भेटण्याची इच्छा केली आणि मी ती भेट घडवून आणली.

जेव्हा त्या कलाकाराला त्या लेखा विषयी प्रश्न विचारले तेव्हा तो खूप बिचकाला , त्याच्या शारीरिक हालचाली वरून त्याने तो लेख लिहिला नव्हता असा माझ्या ध्यानात आले ( बॉडी लँग्वेज, संभाषण यांवरून लोकांना ओळखणं त्यांचं मूल्यमापन करणं हेच माझं काम असल्याने ) . त्या लेखाबद्दल चर्चा करताना त्या कलाकाराला सहज उत्तर देता येत नव्हती .

मी कॉलेजमध्ये असतानाची आठवण.

आमच्या कॉलेजमध्ये मुलामुलींना व प्राध्यापकांना योगासानांची माहिती व्हावी म्हणून एक सत्र आयोजित केलं होतं. त्यासाठी एक योगशिक्षकआले होते. आमच्या कॉलेजचा बॅडमिंटन हॉल त्यांना त्यासाठी वापरायला दिला होता.

आमचे नेहमीचे विषय आपापल्या वर्गांमध्ये चालू होतेच. शिवाय योगाचे देखील. आमचा रसायनशास्त्राचा वर्ग चालू होता. आमच्यापैकी बरेच विद्यार्थी योगासनासाठी गेलेले होते. त्यामुळे आमचंही अभ्यासात फारसं लक्ष नव्हतं.

ऊचलावा त्या दगडाखाली विंचू निघायचे दिवस होते आयुष्यातले. काहीच मनासारखं होत नव्हते. नुकतेच ईंजिनिअरींगचं शेवटचं वर्ष पुर्ण केलेले. तेही ऊत्तम मार्कांनी. पण “काहीही झाले तरी नोकरी करणार नाही” हा बाणा. आणि वडीलांचे म्हणने “अनुभव येईपर्यंत नोकरी कर वर्ष दोन वर्ष, मग पाहू आपण व्यवसायाचे काहीतरी.” खरंतर माझं आणि वडीलांचे फार छान जमायचं. आई कधी कधी वडीलांवर फार चिडायची. “अहो, तो मुलगा आहे तुमचा, मित्र नाही. जरा ओरडा त्याला” म्हणायची आणि काही फरक पडणार नाही हे माहित असल्यामुळे स्वतःच चिडचीड करायची.