ये शायरी नही दोस्तो
हकिक़त है
------
अपने माझी को टटोलता हूँ कभी
तो गुजरे हुये सालो में
एक रुहानी कहानी दिखायी देती है
------
समंदर के किनारे
जानो पें सर रख्खे
बैठी हुयी
एक भोली, कमसीनसी लडकी
दिखती है
------
आज भी
उसके चेहरे को देखते ही
रुह को जो लम्स होता है
मानो ओस से भीगी मिट्टी
पैरोंको छू गयी हो
-------
उस रात अचानक एक बात
समझ आयी थी
रोशनी मोहताज होती नही
चाँद या सुरज की
-------
ये शायरी नही दोस्तो
हकिक़त है
------
भारत हा आख्यायिकांचा देश आहे. इथे हरघडी, हरवक्त, हरयुगी नवनवीन आख्यायिका जन्माला आल्या.
**
आख्यायिका सर्रियल भासतात. लाईफलाईक असतात. 'हे खरं आहे' असं वाटता वाटता एकदम भानावर येऊन लक्षात येतं अरे ही तर आख्यायिका आहे. पण आख्यायिका आभासी मात्र नसतात. किंबहुना त्या वास्तवाची जुळी प्रतिमा असतात. वास्तवाचं प्रतिबिंब असतात. त्यामुळे, आख्यायिका अमर आहेत. कारण वास्तव अमर आहे, अचल आहे.
**
आई...
तब्बल दहा वर्षं या शब्दाचा कल्पनाविस्तार करण्याचा मी प्रयत्न करतोय. हजारो विचारांचे गुच्छ त्यासाठी आनंदाने समोर येऊन हात जोडून उभे राहात होते. आम्हालाही वापर.. म्हणत!
पण काय होत होतं माहीत नाही. आपल्याकडे शब्दांचा पुरेसा साठा नाही, असंच सतत वाटत राहायचं.
आज, या क्षणालाही तसंच वाटतंय.
पण तरीही ठरवलं.
डोळे मिटून लिहायचं.
जमेल, आठवेल, सुचेल तसं लिहीत जायचं.
आणि शब्द संपले, की त्या क्षणी, तिथे थांबायचं.
तसंही, यावर लिहिताना, भल्याभल्यांना शब्द सापडत नाहीत.
मग, आपलीही तशीच अवस्था झाली, तर शरमायचं काहीच कारण नाही.
सरकारच्या बाजूने बोललो तर भक्त.
सरकार विरोधात बोललो तर देशद्रोही.
हिंदू धर्मविरोधात बोललो तर बुबुडाउविपुमाधवि*.
हिंदू धर्माच्या बाजूने बोललो तर सनातनी, हिंदुत्ववादी, प्रतिगामी.
जातीव्यवस्थेविषयी बोललो तर बामणी, मनुवादी.
जातीव्यवस्थेविरोधात बोललो तर आंबेडकरवादी, फुलेवादी.
खर्चाच्या बाजूने बोललो तर भांडवलशाही.
काटकसरीच्या बाजूने बोललो तर समाजवादी.
स्त्रियांना विशेष अधिकार असावेत बोललो तर फेमिनाझी.
स्त्रियांना विशेष अधिकार नसावेत बोललो तर एमसीपी.
प्रार्थनेच्या बाजूने बोललो तर आस्तिक.
कर्मकांडाविरोधात बोललो तर नास्तिक.
रात्रीच्या अंधारात...
लाल करा ओ , माझी लाल करा
येता जाता लाल करा
पुसा मला तुम्ही येता जाता
पुसूनि पुरते हाल करा ,
लाल करा ओ लाल करा
येता जाता लाल करा
भजा मज तुम्ही भाई दादा
तुमचाच राहीन , हा पक्का वादा
गॉड बोलुनी बेहाल करा
लाल करा ओ माझी लाल करा
येता जाता लाल करा
समजू नका मज ऐरागैरा
नीट बघून घ्या माझा चेहरा
या गोंडस, लोभस मित्रासाठी
प्रेमाची पखाल करा
लाल करा ओ माझी लाल करा
येता जाता लाल करा
नका कटू कधी बोलत जाऊ
बनेन मग मी शंभू न शाहू
ठोकत राहा
घडत जाईन
बोलत राहा
ऐकत जाईन
येऊन दे मनातले बाहेर सारे
कल्पनेला अनाहूत बळ मिळेल
शब्दपंखानी उडत जाईन
पोहोचेन सत्वर कवींच्या गावा
सुंदर कविता लिहीत जाईन
रांगतोय सध्यातरी असं वाटतेय
हळूहळू तुमच्या जवळ येत जाईन
प्रेमाने प्रेमाला जोडत जाईन
ठोकत राहा असेच
हळूहळू घडत जाईन
शोधत राहा स्वतःमध्ये मला
इथेच पुढे असेन तुमच्यासमोर
जवळ येता जरा , दूर दूर जात राहीन
बनायचंय थंडगार बर्फ़ावानी
माया करा मजवर आपुल्या लेकरावानी
कल्पनेच्या जगात रमतो मी
स्वप्नवास्तवाच्या हिंदकळत्या सीमेवरून खुणावणार्‍या,
जिज्ञासेच्या तेज:पुंज आकाशातून दिपवणार्‍या,
अज्ञाताच्या कडेलोट दरीतून उसळणार्‍या,
अंतिम सत्याच्या मृगजळातून अथक ठिबकणार्‍या,
स्थूलसूक्ष्माच्या अथांग वर्णपटातून विखुरणार्‍या,
जडचेतनाच्या जटिल कोड्यातून उलगडणार्‍या,
क्षुद्रतेतून बुजबुजणार्‍या,
विराटाला वेधणार्‍या,
कोलाहलातून गजबजणार्‍या,
एकांतातून निनादणार्‍या,
माणुसकीतून पाझरणार्‍या,
अनावर भोगातून- वीतरागी वैराग्यातून हेलकावणार्‍या,
जाणिवेतून- नेणिवेतून धपापणार्‍या,
अनघड शब्दांनो...
हो मी अर्जुन आहे..
तोच तो अचूक लक्ष्यवेध करणारा
गुणवत्तेने भरलेला
नव्या चक्रव्यूहात अडकलेला
न लढताच पराभूत झालेला
हो मी अर्जुन आहे..
या महाभारतात कृष्ण शोधतो आहे
जगण्याचे सर्व संदर्भ बदललेल्या
या महाभारतात कृष्ण कोठे शोधायचा
जरी सापडला तरी
माझ्या वाटणीला किती यायचा
ईथे अवती भवती सारेच अर्जुन
दिशा हरवलेले...
तो कृष्ण..
सखा गुरू ज्ञाता
परिस्थितीची जाणीव करून देणारा
ध्येयाची जाणीव करून देणारा
आत्मताडनाची कविता लिहू नये...
यात होते असे,
कि आत्मा सोडून
बाकी सगळे दुखावतात
यात काय हशील आहे, सांग!
काय कामाची असली कविता?
माणूस जोडत नाही, ती कविता नाही
ही घे चिकन बिर्याणी,
तुला सांगतो,
कविता म्हणजे बिर्याणी
मसालेदार, स्वादिष्ट!
बोन प्लेट तयार ठेवायची
