मिणमिणता दिवा ..
मरगळलेल्या मनाला आशेची चाहूल लागली .
कंटाळलेल्या वर्तमानाला भविष्याची पालवी फुटली.
असाच कोणीतरी देवदूत पहाटे पहाटे समोर आला….
“तुला काही प्रश्न असतील तर उत्तरे मनात फुलवीन” म्हणाला .
जीवनाचे रहस्य काय ?संघर्षाचे बीज काय ?
आनंदाचे आणि वेदनेचे प्रयोजन काय ?
श्री कृष्ण ,मोहम्मद आणि येशूचे साध्य काय ?
त्यांना काय करायचे होते ? ते पूर्ण झाले काय ?
जेटयुगाचे बडवा ढोल,बडवा ढोल !!
निषेधाचाच डब्बा गोल ,डब्बा गोल!!
कर्म अंधारी, वासना विखारी !!
(अ)धर्म तुतारी ,क्लांत शिसारी !!!
टाळाटाळ सरळसोट , टाळाटाळ सरळसोट!!
आपलेच दात आपलेच ओठ !!!
जालपिपाणी टिवटिव गाणी !!
विदेशी विद्वेषी वणवण,तर्कशुध्दि सदैव चणचण !!!
भुक्कड दक्षक भणंग रक्षक !!
दुर्बलांची ऐशीतैशी !! मुजोरांप्रती प्रीतखाशी!!
विफल अरण्यरुदन ,विदीर्ण मूक पीडन !!
गाये हरफनमौला ,गाये हरफनमौला !! तन सुंदर धवल ,पर मन (रहे) सदा मैला!!
आडवाटेला थांबलेला वाचक नाखु
एक टिनपाट महानगर होतं
तिथं एक आय्-डी होता
हा आय्-डी कसा होता?
विद्वज्जड, विचारवंत, साक्षेपी, प्रत्युत्पन्नमति इ.इ.
त्याचा दिवस कसा जायचा?
सक्काळी सक्काळी कायप्पावर इधरका माल उधर सर्कवायचा
लंच टायमात एका संस्थळावर काही अभ्यासपूर्ण टंकायचा
काॅफी ब्रेकात दुसर्‍या संस्थळी थोडा साक्षेपी पिंकायचा
परतीच्या घामट ट्रॅफिक जॅमात पाठथोपट्या प्रतिसादकांस धन्यवादायचा अन् पायखेच्या प्रतिसादकांना हेडाॅन भिडायचा.
एकदा काय झालं?
जरी सबकुछ होतं झिंगालाला तरी वैचारिक वैफल्य आलं बिचार्‍याला.
नंदनवनातली ती कोवळी कळी..
ती खुडण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
तुमच्या विखारी वासनेसाठी तिच्या देहाची लक्तर करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
असाल धर्मद्वेष्टे तुम्ही..
तुमच्या धर्मांधतेसाठी तिचं आयुष्य कुस्करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
बाईच्याच पोटी जन्म घेतला ना?
तुमच्या आई ची कूस अशी अपमानित करण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
असेल तुमचीही एखादी बहीण
बांधली असेल मनगटावर राखी
त्या राखीचे असे धिंडवडे काढण्याचा अधिकार तुम्हाला कोणी दिला?
रेवा दोन दिवसांपासून थोडी गप्प गप्प आहे, या भावनेनं मधुरा अस्वस्थ झाली होती. वयात येत असलेल्या आपल्या लेकीशी बोलावं, तिचं म्हणणं समजून घ्यावं, असं तिला मनापासून वाटत होतं, पण तिला वेळच मिळत नव्हता.
गचपानात दडलेल्या फुटक्या बुरुजाखाली
पोटार्थी गाईड सांगतोय :
ही तेजतर्रार नावाची तोफ वापरून
अमुक सैन्याने तमुक सैन्याच्या
अमुक इतक्या सैनिकांना
एका क्षणात घातले
कंठस्नान
वर्तमानाच्या विवंचना विसरून
डोळे विस्फारलेल्या गर्दीला
दिसू लागतंय
गाईडने न गायलेल्या पवाड्यातल्या
दंतकथेचं
सोनेरी
पान :
हाॅकिंगे जे प्रेडिक्टले
ते म्यां चक्षुर्वै पाहिले
कृष्णविवरासी भेदिले
आरपार म्यां आजची
कृष्णविवराचा चव्हाटा
तेथ पुंजभौतिकीचा बोभाटा
चारी मितींचा उफराटा
कोलाहल माजला
कार्यकारणाची तर्कटे
उलटी पालटी पडती येथे
आधी कळस मग पायथे
हाची लोच्या येथला
कवाडे विभिन्न विश्वांची
ठोठाविता उघडती साची
अनवट रूपे तयांची
जाणे केवळ हाॅकिंग
असा पिझ्झा बेस द्या मज आणुनि
सजविन मी जो चीझ टॉपिंगज् ने
बेक करुनि त्यास ओव्हन मध्ये
खाईन मी तो आनंदाने
थिन क्रस्ट वा थिक असो वा
मिट असो वा मिटलेस असो वा
शर्करावगुंठित सोडयासंगे
खाईन मी तो आनंदाने
हाय कॅलरी लो फायबर
तयाला एक्स्ट्रा चिजचा थर
पोषणमूल्ये असो नसो वा
खाईन मी तो आनंदाने
मिट लव्हर्स वा मार्गारिटा
वरती एक्स्ट्रा चीझ मारा
नानाविध टॉपिंग्ज संगे
खाईन मी तो आनंदाने
चीज असो वा व्हेजि असो वा
स्मॉल मीडियम लार्ज असो वा
चिकन टिक्का वा चिकरोनी
खाईन मी तो आनंदाने
गणपत वाणी, सतत मागणी.
विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.
म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'
त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'
'मग काय होईल मालक?'
पायातल्या घुंगरानी मला विचारले ….
“खरे खरे सांगशील? ...तू नाचतेस की मी नाचतो ?
तूच नाचतेस तर माझी जरुरी काय ?
जर मीच नाचतो तर तुझा उपयोग काय ?
केव्हा केव्हा अशीच श्रांत उगाचच बसलेली असतेस …
माझ्याकडे नजर जाताच …
सारी सारी फुलून येतेस !
माझ्यासवे तू आणि तुझ्यासवे मी ..
मग नाचच नाच होतो …
तू तू नसतेस ..मी मी नसतो …..”
प्रश्न माझेच घुंगरानी विचारलेले ….
नाच होतो तेव्हा नेमके काय होते ?
मी आणि घुंगरू ...दोघे असतो ही आणि नसतो ही ..
दोघे मिसळून जातो …
एकच एक ….फक्त नाच जन्मतो .
