विरंगुळा

एवढे दिवस आमच्यातल्या वीक पाँइण्टचा आप्पांनी अभ्यास करून प्रत्येकाला वेगवेगळे व्यायामप्रकार सांगितले. जेणेकरून शारीरिक क्षमतेत आम्ही कुठे कमी पडायला नको. प्रत्येकाच्या खुबींचा आणि शारीरिक ठेवणीचा विचार करून ते व्यायाम सांगितले कारण त्यांना काहीच्या पोटऱ्याचे स्नायू जास्त ताकदवान हवे होते तर काहींचे मांड्यांचे स्नायू..

अक्षाला काही सुचत नव्हतं ! दिवसभर फक्त शिवेका अन अमित चा विचार मनाला चटका लावत होते . एके रात्री नित्या च्या मोबाईल वर अमित चा फोन आला . अजूनही त्याने नित्याला काहीही सांगितलं नव्हतं . नित्या अक्षा च्या रूम वर आला .
'अक्षा , तुझ्यासाठी फोन आला होता रे, त्याला मी ५ मिनिटाने फोन करायला सांगितला आहे , राहू दे मोबाईल तुझ्याकडे' - नित्या मोबाईल अक्षाच्या बेड वर ठेवत बोलला .
कुणाचा फोन ? अक्षाने विचारले .
' मला नाही माहित , नाव नाही सांगितले त्याने '
'बर '

सकाळी ग्राउंडवर गेल्यावर समजले की दीप्तीचा खांदा बसवला आहे आणि ४ दिवस विश्रांती नंतर ती प्रँक्टिस करू शकेल. ऐकून बर वाटलं..... पण आमच्या मिशाळ गब्बरला ते पटलं नाही. आम्हीच तिला मोडलंय अस समजून आप्पांनी जे काही लेक्चर द्यायला सुरुवात केली. अखंड पाऊण तास बोलून झाल्यावर बहुतेक ते दमले... शेवटी आम्ही मांडवली करत स्किल प्रँक्टिस घ्या असं सांगितल्यावर ते गप्प बसले.

अक्षाला काय बोलावे हे कळेना ! त्यात शिवेकाच्या डोळ्यातील 'अश्रूत' त्याला त्याच प्रेम वाहताना दिसू लागलं . त्याने काहीच न बोलता आपला उजवा हात तिच्या खांद्यावर ठेवत तीला अजून जवळ ओढले . आत्ता वासनेला काहीही वाव नव्हता , मनात फक्त 'आत्ता पुढे काय ? ' नकळत त्याचा हात तिच्या नाजूक , मध्यम आकाराच्या स्तनांना लागला . झटका लागावा तसा त्याने हात मागे घेतला ! शिवेका ने पुन्हा त्याच्या डोळ्यात पाहिलं अन त्याचा हात तिने आपल्या छातीवर ठेवला अन त्याच्या हातावर तिने आपला हात ठेवला .अक्षा तिच्याकडे बघतच राहिला .

डायरेक्ट दुपारी ४ ला डोळे उघडले.... मस्त झोप झाली होती. परत जेव्हा संध्याकाळी ग्राउंडवर पोचले तेव्हा एक गुड न्यूज मिळाली... आप्पा फक्त सकाळीच येणार होते. हुशशश..... सुटलो, निदान संध्याकाळी तरी मिलिटरी ट्रेनिंग नसणार हे ऐकून जीवात जीव आणि पायातही जीव आला.

माझी मुलगी पुनव कमर्शियल पायलटचं शिक्षण घ्यायला मेलबर्न, ऑस्ट्रेलियाला गेली होती. त्यांच्या कोर्सच्या दरम्यान कुठलीशी परीक्षा उत्तीर्ण झाल्यावर त्यांना प्रवासी घेऊन जाण्याची परवानगी मिळते. तशी तिला मिळाली. बरोबर शिकणारे इतर विद्यार्थी एकमेकांबरोबर प्रवासी म्हणून बसायला उत्सुक असतातच. पण तिनं ठरवलं होतं की तिची पहिली पॅसेंजर बनण्याचा मान तिच्या आईला (म्हणजे मला) द्यायचा. मलाही तिच्या ह्या निर्णयाचं कौतुक वाटलं. (मुली लहानपणीच घरातनं बाहेर पडल्या की त्यांच्या बद्दल वाटणारी काळजी आणि कौतुक, दोन्ही जरा निष्कारण अतीच असतं.) तिच्या क्रिसमसच्या सुट्टीत मी तिला भेटायला जाणारच होते.

पुढच्याच रात्री अजीत नित्याच्या रूम वर आला . आदित्य अन रवी पण बरोबर होते . आतून दरवाजा बंद केल्याने आत काय चाललं आहे हे बाकीच्या विद्यार्थ्यांना कळायला मार्ग नव्हता . तसही भीतीने किंवा 'उगीच लफड्यात का पडायचे !' म्हणून आधीच बाकीचे विद्यार्थी आपापल्या रूममध्ये जाऊन बसले होते .
रूम मध्ये नित्या , सुऱ्या , तात्या , चंद्या अन अक्षा हे सारे होते . अजीत खाली बसला होता अन त्याची मान त्याच्या गुडघ्यामध्ये होती . 'मेस' मध्ये पिसाळलेल्या जनावरासारखा अजित आता एखाद्या लहान मुलासारखा बसला होता . 'करीयर' पण काय भयानक गोष्ठ असतें नाही ! त्याच्या समोर सुऱ्या उभा होता .

सगळ्यांच्या फायनली परीक्षा आटपल्या प्रँक्टीसला पुन्हा सुरुवात झाली. परत एकदा सकाळ संध्याकाळच मैदान गजबजायला लागलं. ह्या सिजानला लागोपाठ ६ स्टेट लेवल खेळायच्या आहेत म्हणल्यावर पोरींनी पण जोर धरला होता. आम्हाला चांगलं रगडून घ्यायचा आप्पांचा प्लान होता. त्यातच अशी बातमी आली की नँशलचे सिलेक्टर ह्या टूर्नामेंट बघूनच १८ ची टीम सिलेक्ट करणार आणि मग कॅम्प लावून फायनल १२ काढणार. मग तर काय हाणा-मारीला ऊत आला. कबड्डी कमी आणि कुस्तीचा आखाडा जास्त वाटायला लागलं मैदान.

तो काळ होता सन 1960. महाराष्ट्रातले एक खेडेगाव- धामनेर! आमच्यासोबत ते सगळे अनाकलनीय घडले ते याच गावात. ऐकायचं आहे का काय घडलंय घडलं ते?
एखादी अनवधानाने केलेली चूक सुद्धा काय काय भोगायला लावते ते ऐकायचं आहे?

आता मी येथे एका झाडावर बसलो आहे. पोळ्यातला मध कुणी चोरत तर नाही ना यावर जातीने लक्ष देतोय...मी झाडावरच बसलेला असतो. कंटाळा आलाय या आयुष्याचा पण, मी काही करू शकत नाही.

या बसा! झाडाखाली बसा, सांगतो सगळं!

बेधुंद (भाग ५ )