२०१७ चा हा चित्रपट हिंदीतून बघावयास मिळाला.
सात वर्षाची मुलगी मेरी आणि तिचा मामा फ्रँक यांची ही कथा आहे.
तशीच मेरीची आजी (आईची आई) एव्हलीन , आणि मृत आई डायान यांची ही कथा आहे.
सात वर्षाची ही गोड मुलगी आपल्या मामासोबत राहते आहे. सुमारे सहा-साडेसहा वर्षापुर्वी डायानने फ्रँककडे सोपवत स्वतःला संपवले होते.
*विहीर: एक नितांतसुंदर अनुभव*
ओशो म्हणतात.. First Principle (Truth) cannot be told. If at all it is told, it becomes second principle. Words cannot contain the Truth. All it can do, is to give a pointer towards it. विहीर सिनेमा पाहताना नेमका हाच अनुभव येतो आणि उदमेखून काही न सांगता फार महत्वाच काही सांगून जातो.
प्रवास माणसाला खूप काही शिकवून जातो. विशेषतः आपल्या शहराच्या बाहेर, आपल्या राज्याच्या बाहेर, आपल्या देशाच्या बाहेर पडलो की एका वेगळ्याच जगात आपण जातो. जे जात-पात-धर्म-वर्ण या पलीकडे माणुसकी म्हणून एक धर्म आहे, ज्यामुळे आपण जगाकडे वेगळ्याच नजरेने पहायला शिकतो. ज्यात आपल्याला सगळी माणसं सारखीच आहे याची जाणीव होते.
चांगली कलाकृती कोणती? तर जिचा आस्वाद घेणे, अनुभव घेणे संपले तरी डोक्यात सुरू राहते ती! अशी माझी साधी सरळ व्याख्या आहे. या व्याख्येला पुरेपूर उतरणारा एक सिनेमा मला कसा भावला हे मांडायचा आज प्रयत्न करणार आहे.
“युद्धस्य कथा रम्या” असे म्हटले जाते. कारण युद्धात देशभक्ती, पराक्रम, त्याग, राजकारण, प्रखर संवाद, आरपारची लढाई, होत्याम्य, आणि बलिदान यांची भरपूर रेलचेल असते. बऱ्याच वेळेस आपल्याला कथा आपल्याला माहीत असते पण आपण चित्रपट बघतो कारण खरे कौशल कथेची मांडणी करण्यात असते आणि प्रेक्षक त्याकडे विशेष लक्ष देतात. केसरी हा चित्रपट ऐतिहासिक अश्या “सारगढीची लढाई” वर आधारित आहे. ही लढाई १२ सप्टेंबर १८९७ या दिवशी ब्रिटिश साम्राज्याच्या 36व्या शीख रेजिमेंटच्या २१ जवान आणि १०००० अफगाणी पठाण यांच्यात झाली होती. जगातील आता पर्यंतच्या पहिल्या पाच सर्वोच्च लढाईत या लढाईची गणना होते.
२०१६ च्या ह्या चित्रपटाला व्यावसायिक यश मिळालेले नसले तरी एका बंगाली चित्रपटाचा हा रिमेक आहे असे विकीपिडीयावर वाचल्याने उत्सुकतेपोटी डाउनलोड करुन मी हा चित्रपट बघितला.
चित्रपटाचे शीर्षक जलेबी असले तरी ही गोड-गोड प्रेमकथा नाही.
चित्रपटाच्या सुरवातीस नायिका आयेषा मुंबई-दिल्ली ट्रेनच्या प्रवासाला निघते.
अॅक्सिडेंटल प्रॉयमिनिस्टर*****
जनता दल राजवटीमध्ये जसे कुणाच्या ध्यानीमनीही नसलेले नाव पंतप्रधानपदासाठी पुढे आले आणि देवेगौडा यांच्या भाळी पंतप्रधान पदाचा मानटिळा लागला.
काल 'उरी- द सर्जिकल स्ट्राईक' पाहिला, एक चित्रपट म्हणून चांगला आहे. भारतीय सैन्यावरचा आदर यामुळे वाढत असला, तरी 'उरी' मध्ये झालेला हल्ला आपल्या इंटेलिजन्स चं अपयश होतं हे खुबीने लपवलं आहे. सर्जिकल स्ट्राईक बद्दल आज मिडियाच्या कृपेने भरपूर माहिती आहे, त्यामुळे यातल्या फॅक्टस कोणी नाकारू शकणार नाही. अभिनयाच्या बाबतीत नेहमीप्रमाणे 'विकी कौशल' ने भारी कौशल्य दाखवलं आहे. चित्रपटातपण नरेंद्र मोदी 'मित्रो' असं कधीपण म्हणतील की काय असं सारखं वाटतं राहते. उरी मधली आवडलेली गोष्ट म्हणजे यात यामी गौतम आणि विकी कौशल याचं कुठेही अफेयर वगैरे दाखवलं नाही.
साडे तीन शहाणे आणि जिंदगी ना मिलेगी दोबारा...(Revisited) हे दोन्ही धागे वाचलेत. प्रॅक्टिकल प्रॉब्लेम काय असू शकतील याचं हे विवेचन आहे असं जाणवलं. पण एक विचार आला की प्रॅक्टिकल नेहमी उलट किंवा वाईटच का असावं? दु:खदायकच का? त्यातून तयार झालेला हा संवाद.
सिनेमा संपतो. जगणं नाही. काही संवाद [मराठीतून] -
.
.
.
इमरानः काय रे मोरोक्को काय म्हणतंय?
लैला: काय मोरोक्को घेऊन बसलाहेस अजून. आम्हीही कामं धामं करतो म्हटलं.. :-)
हा माणूस गेली अनेक वर्षे हिंदी चित्रपटातून वेगवेगळ्या रूपांत आपल्याला भेटत होता. "बाप नंबरी बेटा दस नंबरी" तर आम्ही केवळ याच्या आणि शक्ती कपूरच्या केमिस्ट्रीकरता पाहिला होता. त्यातले ते फ्रॉड वाले २-३ सीन्स अत्यंत धमाल आहेत. माझे ऑल टाइम स्ट्रेसबस्टर्स!
