मुक्तक

मी चालत होतो. भोवताली अंधार पडायला सुरुवात झाली होती. दिव्यांची लखलख होती पण हा भाग तसा अंधाराच होत. वातावरणात चांगलाच गारवा होता. थोड्यावेळापूर्वी पडलेल्या पावसामुळे पायवाट ओली होती. अंदाजे मैलावर असलेली प्रकाशाने न्हाहून निघालेली इमारत माझी मंझील होती. तिच्याकडे पाहत कशाचीही परवा न करता मी चालत होतो.

शनिवारी सकाळी सहा चा गजर वाजतो. मी डोळे किलकिले करत उठतो, आज गावाला जायला निघायचंय. आई नेहमीप्रमाणे माझ्याही आधी उठलीये. गाडी साडेनऊला आहे. मी तोंड धुवून नेहमीप्रमाणे ग्राऊंड वर जायचा विचार करतो आणि बूट चढवून निघतो.

"लवकर ये रे..", आई जवळजवळ ओरडतेच.

त्या दिवशी शब्द भेटले मला, विचारले त्यांना का रे हल्ली जास्त येत नाही तुम्ही माझ्याकडे?
तर म्हणाले, आम्ही तर रोज येतो, पण तूझेच लक्ष नसते आमच्याकडे, तुझी सखी तर अबोली आहे ना ,
पाहावे तर रोज असते तुझ्या ओठावर विसावलेली, मग आम्ही कुठे राहणार ? मग हळूच तुझ्या डोळ्यात विसावतो,
पण तू पण अशी आहेस ना, तुला उमजतच नाही, कोणी सोबत असताना शब्दांनी बोलतच नाहीस.
मग हळूंच आम्हाला वाट करून देतेस, एकटी असताना …
किती वेळा पहिले आम्ही स्वतःला आसवात बदलताना …

ही विक्रांत वरील सत्य गोष्ट आहे.
१९९० सालच्या मे महिन्यातील. आम्ही गोव्याच्या आसपास समुद्रात युद्ध सराव करीत होतो.

खुप दिवसाने आज आरशात स्वतःला न्याहाळले.चेहरावरच्या सुरकुत्या खुप काही सांगून गेल्या. संसारात रमताना विसरलेल्या आठवणी जागवून गेल्या. डोळ्याखालच्या काळ्या वर्तुळात माझे मी पण दडपले होत. ते शोधताना डोळ्यातुन एक स्वप्न पटकन निसटून गेल होत. नात्याची अनेक रूपे जगताना स्वताला कधी जगले ते आठ्वु लागले. दाट काळ्या मोकळ्या केसातुन तो एक केस पांढरा स्वतःची अनुभूती करवून देऊ लागला. भरलेल्या घरात असुनही का हि एकटेपणाची सल जाणवली. डोळ्यात हजारो स्वप्न असताना शून्यात गेलेली ती नजर आठवली. कधी घेतला होता मी मोकळा श्वास, कधी स्वताला शोधण्याचा हा केविलवाणा ध्यास. आहे सर्वाची मी, पण माझे असे कोण?