माळरान अन् ते दोघे!! -- ७

माळरान अन् ते दोघे!! -- ६

बरसणार्‍या पावसाने
माती गच्च भिजली होती
तिची मगरमिठी
आता जरा
सैल झाली होती
वठलेल्या झाडाची मुळे
जरा मोकळी झाली होती
.
फार दिवसांनी
मिळालेली हि थोडीशी
मोकळीक
.
मातीची पण काय कमाल ना,
ज्यांना घट्ट धरायला हवे,
त्यांनाच मोकळे सोडते!
.
.
आज जरा उघाड आहे
सोनेरी कोवळी उन्हे
पसरायला सुरवात झाली आहे
कालच्या वर्षावाने
हवेत दाटलेला मृदगंध
अजूनही विरळ झाला नाहीये
.
त्या गंधात... हिरव्या झाडाच्या
धुंद कळ्यांचा मंद सुगंध
मिसळतोय
सगळे वातावरण कसे
बेधुंद
.
बऱ्याच दिवसानंतर, नाही,
बहुदा काही दशकानंतर
त्या निर्मनुष्य माळरानावर
एक वृद्ध लावण्य अवतरले
वठलेल्या झाडाजवळ
येवून थबकले,
त्याच्या पायाशी
पडलेल्या वाळक्या पानाखालचे
कोवळे फुल उचलून
मंद हसले
.
त्या गोंदवलेल्या अस्फुट अक्षरांवरून
तिने आपले सुरकुत्या पडलेले
मऊसुत हात फिरवले
.
वठलेल झाड खोडभरून शहारले
.
युगांनतरचे हे शहारणे
कदाचित,
विस्मृतीत गेलेले, पण,
फार फार मोहक होते
.
भूतकाळाचे क्षण
आता
वर्तमानाला सुखावत होते

(क्रमशः)

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(१६/१०/२०११)