करुण

आभाळाच्या मांडवाला भुई ची रे हाक
करपलेल्या रानाला या शृंगाराची भूक
सुरकतलेल्या चेहर्‍यावरी तुझाच कयास
उसवला श्वास गड्या जणू संपला प्रवास

भेगाळलेल्या आशेवरी कोरडच जिणं
सांडलेल्या घामावरी सावकाराचं देणं
भुकेल्या पोटाला आता मातीची ढेकळं
पाण्याच्या थेंबासाठी कुत्र्यासम जिणं

आभाळाच्या मांडवाला भुई ची रे हाक
करपलेल्या रानाला या शृंगाराची भूक!!

आस घे भिडायाला ओठी पिरतीचे गाण
रानातल्या पिकासाठी काळजाचा ठाव
हरवलं आता भान.. अंधारलं जग
मिठीत तुझ्या विसावलं वेडं स्वप्नपान

------------- शब्दमेघ

आमची पेरणा
अर्थात शब्दानुज यांची क्षमा मागुन....

रोज पुन्हापुन्हा तो ढुसक्या सोडतो
समोरचा नाईलाजाने नाकावर हात दाबतो

हजारो वर्षांपासुन तो त्या सोडतो
आणि दिवसभर पोट दाबून कळा सोसतो

खरेतर प्रत्येकाच्या शरीरातून ती बाहेर पडत असते
पण काहिंचे अस्तित्व नुसत्या वासावरुन ओळखता येते

पवनाच्या रुपातुन तो बाहेर पडतो
पोटाबरचे प्रेशर थोडेसे हलके करुन जातो

प्रत्येक श्वासातुन तो नाकात घुसू पहातो
श्वासाशिवाय थोड्या वेळानंतर जीव घुसमटतो

रोज पुन्हापुन्हा तो बाहेर पडतो
संगे फक्त कोरडा उःश्वास घेतो

हजारो वर्षापासुन तो तिला शोधतो
ती अजुनही असल्यावर विश्चास ठेवतो

प्रत्येकाच्या शरीरात जावुन तो पाहतो
तिच्या अोळखीच्या खुणा शरीरात शोधतो

पवनाच्या रुपातुन तो मला रोज भेटतो
पुन्हापुन्हा तिचे कुशल मला विचारतो

प्रत्येक श्वासातुन मी समजावु पाहतो
श्वासाशिवायच्या शरीरास मी तरी नाकारतो

तो मात्र अजुनही विश्वास ठेवतो
तिच्या श्वासहिन शरीरास शोधत राहतो

श्वासाशिवाय तो तरी भटकत राहतो
श्वासावरच्या विश्वासास ठोकरु पाहतो.....

अगणित अत्याचार सोसलेस तू आ‌ई

आ‌ई, तुझ्या अंगावरचे मौल्यवान दागिने
लुटले आमच्या चैनीसाठी आम्ही
तू क्षमा केलीस
आ‌ई, तुझ्या हृदयावर चालवले आम्ही
असंख्य नांगरांचे फाळ
तू क्षमा केलीस
आ‌ई, तुझे दुधाने भरलेले स्तन
बुलडोझरने कापून टाकले आम्ही
तू क्षमा केलीस
आ‌ई, तुझ्या दुधात हलाहल
जहरिले वीष कालवले आम्ही
तू क्षमा केलीस

आ‌ई, आज पर्यंत आमचा प्रत्येक अपराध
तू पोटात घातलास
कृतघ्न उपजलो आम्ही
उन्मत्त झालो आम्ही
निव्वळ स्वार्थी, भ्रष्ट, नतद्रष्ट झालो आम्ही
आतातर निर्लज्ज, हलकट झालोय आम्ही

माणसाची देवाला विनंती:
असूनही रणरणत्या उन्हाची वेळ
का चालवलायस तू पावसाचा खेळ?
बिघडलाय सगळा ऋतूंचा मेळ
सांग नेमकी कधी आहे पेरणी ची वेळ?

देवाचे सडेतोड उत्तर:
माणसा तू वृक्षतोड करताना बघितला नाहीस काळवेळ
सिमेंट चे जंगल उभारताना तू ठेवला नाही कसलाच ताळमेळ
आलाय तुझ्या अंगाशी तुझाच हा खेळ
बंद कर मला दोष देण्याचा तुझा हा पोरखेळ

पोटच्या खळगीसाठी मी शहरात उतरलो
शहराच्या वैभवात पार हरवुन गेलो

मॉल थिएटर हॉटेलमध्ये सकाळ सरली
अचानक पोटातुन माझ्या कळ आली

भविष्याच्या कियेची जाणीव तिथे झाली
'त्या' जागेची मागणी तत्परतेने केली

सुलभ सुविधा फारच असुलभ होती
पाय ठेवण्याचिही तिची लायकी नव्हती

मनातला आवेग बाहेर पडु लागला
उत्कटता जशी प्र्ेयसी शोधे प्र्ीयकराला

अंधारमय भविष्य माझे समोर दिसले
थकलेले घामेजलेले पाय थरथरु लागले

समोरुन एका बसला जाताना पाहिले
उरलेले बळ क्षणात गोळा केले

रणरणत्या दुपारी एक पक्षी सिमेंटच्या गॅलरीत आला.
तहानेने हा हा करीत होता.
‘ तहान तर संपत नाही.
सहन काहीच होत नाही.
उडू कसा, जगू कसा?
एक झाड सापडत नाही!’
मी म्हणाले, ‘रहा माझ्या घरात!’
काचेच्या तावदानावर चोच मारीत म्हणाला,
‘आमच्या बापजाद्यांनी ते ही केलं.
आरशांच्या मागे, दाराखिडक्यांच्या वर,
अगदी तुमचे संडासबाथरूम ही सहन केले.
आता, घरांनाही तेवढे उबदार कोपरे राहिले नाहीत.’
कोरडे डोळे पाणावत जराशाने म्हणाला,
‘भर दुपारी, निष्पर्ण वृक्षावर
अंडी घालायची हिम्मत आता होत नाही.

जिथे राहिले भग्न अवशेष बाकी

वदे कोण त्या राउळाची कथा ..

पुजारी म्हणे ओळखीचे पुरावे

न ओळखे परी देवतेची व्यथा ...

--- कहर

माझे घरंगळणारे अश्रू तुझ्या पायापाशी पोहोचले .......
तुझा स्पर्ष होताच थोडेसे गालात हसले......

म्हणाले तुझा सहवास फारच मोजका झालाय.....
सावलीत बसूनही माझा जीव उन्हाने त्रासालय....

हवीये तुझी भेट काही क्षण तुझे हवे आहेत ....
आठवणीचा प्रकाश उजळवायला थोडे भास तुझे हवे आहेत ....

जाताजाता तुझी छोटी भेट दे मला ....
तू नाही तर तुझा आभास दे मला ....

किमान आठवण ठेव माझी हृदयाच्या एका कोपऱ्यात....
अडगळीत का होईना पण राहण्याचे समाधान असेल त्यात....

चाल आता मी धरतो परतीची दिशा....
तुझा प्रवास सुखाचा होवो हीच माझी आशा....

काल मला ती म्हणाली तुमचं माझ्याकडे दुर्लक्ष होतंय,
संसाराच्या गाड्यात माझं एकटीच तिरकिट होतंय,
तिचं देखील बरोबर आहे मला हे पटतंय,
पण काहीच कळत नाही नेमकं काय चुकतंय…

कधीतरी मी तिचा हात प्रेमाने हातात घेतो,
अलगदपणे मग तिला माझ्या मिठीत घेतो,
जेव्हा ती पाघळत असते मिठीत माझ्या,
नेमक तेव्हाच गॅसवरच दुधसुद्धा उकळतंय,
काहीच कळत नाही नेमकं काय चुकतंय…