करुण

वाटेवरी कुणाच्या
आहे अजून चाफा!
मंद परी जीवघेणा,
आहे तसा पसारा!

ऊन उठून येते रात्री,
घर गोळा होते नेत्री!
कुणी दिसते, कुणी विरते!
परी चाफ्यापाशी सारे,
हताश होऊन बसते!

मंद परी जीवघेणा
आहे तसा पसारा
वाटेवरी कुणाच्याही
असू नये गं चाफा!

-शिवकन्या

वारा वादळ हे जोराचे
शाखा तुटल्या झंजावाते
उडले घरटे फुटली अंडी
सांगेल कुणाला व्यथा मनिची
राहील कुठे आता ही चिमणी?

उघडून जरी मी कपाट माझे
बोलावत आहे तिजला
नुसती चिव-चिव करते आहे
नकळे मजला आणिक तिजला
घरात परि ती कशी रहावी

घरी वृक्ष तो आणू कैसा
घरटे मग ती कोठे बांधिल
आणेल कुठून ती पिले बिचारी
सांगेल कुणाला व्यथा आपली
राहील कुठे आता ही चिमणी?

(महादेवी वर्मा यांच्या मूळ हिंदी कवितेवर आधारित)
२८/०१/२०१६

माननिय गुर्जी यास,
प्रेर्ना

बायको म्हणजे बायको म्हणजे बायकोचं असतें,
तुमचं किंवा आमची अगदी 'सेमचं' असतें !

काय म्हणता ?
'बायको' हे प्रकरण नक्की कांय असतें ?
अहो दशरथ असो वा राघोबा, असो परवाचा आमिर,
युगानुयुगे हे कोणालाही न कळले दिसतें,
पन तरिही तुमचं वा त्यांचे अगदी 'सेमचं' असतें !

रुसली तर रुसू दे, भडकली तर भडकू दे !
तरीसुद्धा तरीसुद्धा, तुम्हाला म्हणुन सान्गतो

बायको म्हणजे बायको म्हणजे बायकोचं असतें,
तुमचं किंवा आमची अगदी 'सेमचं' असतें !

वेळूच्या बनात
एक पाखरू एकटे
शीळ देई वारियाला
        सांगे जा तू घरट्याला

वारा उनाड बावरा
घुमे वेळूच्या भवती
म्हणे वेळूचे गे गाणे
        गळा भर, पाखराला

पारा उन्हाचा महान
लखलख मृगजळ करी
कंठी पाखराच्या परि
        पाऊस घरचा ओला

जीव बनी अडकला
जीव एक घरट्यात
देई हळवा संधिकाल
        बळ नाजूक पंखाला

- संदीप चांदणे

आटपाट नगरात 
जिवंत माणसांना गाडीखाली चिरडतात 
आणि पायातल्या वहाणांना डोक्यावर घेतात

आटपाट नगरात 
माणसे किड्यांसारखी मारतात 
आणि मारणारे हुतात्मा म्हणून मिरवतात

आटपाट नगरात 
कष्टकरी अन्नाला महाग होतात 
आणि सवंग नाचे दैवताचा मान घेतात

आटपाट नगरात 
विकाऊ माध्यमे टी आर पी वर जगतात 
आणि खुन्यांचे गोडवे गात फिरतात

ब्लॉग दुवा हा

कविता - अमृतप्याला

प्रेरणा : https://www.youtube.com/watch?v=f4qqdbRMYG0
www.azlyrics.com/lyrics/lukebryan/drinkabeer.html

----------------------------------------------------------------

अमृतप्याला

आज ऐकुनि रुचले नाही
काय म्हणावे सुचले नाही
दिला ठेवुनि फोन तसाचि
जे झाले ते पचले नाही

आलं सागरा उधाणं पेट घेतला वार्यानं
स्वप्न सारीच मोडून खेळ मांडला दैवानं ।।

डोळयामंदी दाटलं आभाळ रं
     आभाळाच्या मनामंदी काही आगळं
पाण्यामंदी पेटलेला जाळ रं
      जाळाच्या ह्या ऊभा मागं काळ रं
उरलं सुरलं हरलं.. नशिबाचं वारं फिरलं  ।।

कुणा मनी जपलेलं सारं चांदणं
      चांदण्याच्या छायेखाली मोठं अंगण
आन् कुणा मनी काटेरी बाभळं
       बाभळीच्या काट्यावानी सारं जीवन
कळलं कळलं जगणं.. समदं सारं उसनं ।।

एक हात कठड्यावर ठेऊन,
अन दुसरा उगाच पाठीमागे घेऊन,
मी उभा आहे गॅलरीत!

तुझ्या झुलत्या अक्षरां बरोबर
मन रमून गेले फार!
इथेच बसून नाही का लावत
तुझ्या शब्दांचे अत्तर मनाला!

नाही.....वेडा नव्हतोच कधी
समंजस होतो खूप म्हणून
गॅलरी नाही ओलांडत
आजही!

मला नाही जमत लिहायला,
तुझ्या अंत:करणापर्यंत पोहोचायला!
इतकं जग पाहूनही
प्रेमबीम पण नाही कळत मला!

कविता..कवि...आणि कै च्या कै कविता...
कधी मुक्यानेच बोलणारी कविता,
तर कधी बिअरसवे डोलणारी..
येता जाता माफी मागणारी कविता....!

झुरळावर स्वार होवून जोमाने
ढेकणावर चढाई करणारी कविता..
आरसे फोडत, वादळात सापडत..
सिगरेटी फुकायला लावणारी कविता...!

अतिव दु:खाने झडणारे (?) ढग अन्
गोमुत्राची चव शिकवणारी कविता..
आमच्यासारखे समिक्षक असताना..
सफाईसाठी डेटॉल शोधणारी कविता..!

राम प्रहरी, या सुंदर गाण्याचे एक करुण विडंबन.
सर्व पीडित स्त्रियांना अर्पण
मूळ गाणे:
http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Ram_Prahari_Ram_Gatha

सांज प्रहरी मार गाथा, वेदना ओठांवरी
या वळांनी आसूडाचे चित्र हे पाठीवरी
आवडीने चोळितो तो मीठ हे जखमांवरी
मार खाता क्षीण काया कोसळे या भूवरी
एककल्ली, संशयी तो, नशाधुंदी ज्या सदा
भोगदासी मी तयाची दु:ख साही सर्वदा
तोचि तारण, तोचि मारण, तोचि माझा सोयरी