छत्री
ती रोज सोसते घोंघावनाऱ्या वाऱ्याचा मारा
ती हसत झेलते बरसनाऱ्या पावसाच्या धारा
कधीही, कुठेही, मी तिचीच मदत घेतो एका झटक्यात
घरात मात्र माझ्या मी तिला ठेवतो दूर एका कोपऱ्यात
माती
तो गडगडतो, आवाज करतो म्हणून मग मी घाबरतो
ती कडकडते, चमकते, म्हणून मी घरात लपून बसतो
ती देते हिरवळ, ती देते गंध, ती घेते मला कुशीत
पण साधा चिखल झाला म्हणून मी तिला लाथाडतो
आज हलके वाटले तर
चांदण्या तोलून धर
बोल.. पण नयनातुनी
उघडू नको देऊ अधर
उजळुनी हे विश्व अवघे
सावरिशी का पदर
होऊ दे गलका उसासा
मोकळे कर मूक स्वर
जीव घे हासून हलके
ओठ हेच धनु नि शर
ने कुशीतून कालडोही
गुदमरूदे रात्रभर
बरस आता अंतरातुनी
हो पुरी सारी कसर
व्यापूनिया ये तमासम
गात्र गात्र नि शांत कर
चांदण्या तोलून धर
आयुष्यात कोणाची तरी साथ असणं खूप गरजेचं असत म्हणून कोणीतरी आपल्यासोबत कायम असाव त्याच वर्णन मी या कवितेत केल आहे. तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू शकता. https://www.truptiskavita.com
प्रहर चालला तो दुपारचा
त्यातून घन आलेले दाटून
दमट जराशी हवा पसरली
लपाछपी खेळतसे ऊन
दूर कुठे तो बसून रावा
घालीत होता किर किर शीळ
उदास होते आयुष्य झाले
सरता सरेना आजची वेळ
अशाच वेळी बसून एकटा
हळूच असे तो निरखत तिजला
एक भेंडोळे एक लेखणी
होता हाती घेऊन बसला
काही अंतरावर ती होती
घागर बुडवीत पाण्यामध्ये
रेखीव काया लवचिक बांधा
वर्ण गोमटा कपडे साधे
तिला ना होती जाणीव त्याची
गुणगुणतसे आपल्या तंद्रीत
आडोशास तो बसला होता
काही खोडीत काही लिहीत
युगधंर-कविता-
रास रंगे गोपिकांसवे
गोपाळा कृष्ण कान्हा
धन्य धन्य ती मथुरा
पावा वाजवीतो कान्हा
गाई चारीशी वनावनात
संगे तुझ्या सुदामा
गोपिकांसवे खेळखेळता
तू युगधंर मी सुदामा
दह्या दुधाचे हांडे
रचवीशी तू एकक
अडवूनी गोपिकांचे
खोड्या तुझ्या अनेक
तुझ्यासवे खुशीत साऱ्या
सदैव मोहवी त्यांना
युगधंर तू युगायुगांचा
हवाहवासा असे त्यांना
हाती घेऊन सुदर्शन
धडा शिकवी गुन्हेगारास
तरी शंभर आकडे मोजुन
करशी सावध अन्यायास
(* कविता जेंडर न्यूट्रल वाचावी)
कमिटेड टू हूम
कमिटेड टू व्हॉट
पुरोगामी पुरोगामी
कितीसा पुरोगामी आहेस ?
तुझ्यासाठी
आपले कुणीच नाही
तूला तू त्यांचा आहेस असे वाटते
तेही फसवे नसते का ?
आपल्यातल्या आपल्यांचा
होऊ शकला नाहीस
त्यांचाही होऊन रहाणे
खरेच जमेल का तूला ?
आणि तूही कुणाचाच नाहीस
हेच खरे नसते का ?
त्यागी आहेस
हे बरे आहे एका अर्थाने
आपल्या अंगच्या वस्त्रांचाही
त्यागकरुन त्या तपस्वी मुनींप्रमाणे
जंगलात जाऊन कायमचा
एकांतवास अनुभवून पहाशील का ?
मी इकडून आलो
ती तिकडून आली
मी बघताच थांबलो
पण ती निघून गेली
सुस्कारा सोडत वर बघितले
हळूच इकडेतिकडे बघितले
दुसरी मटकत येतच होती
ती पण न बघताच निघून गेली
कैक आल्या वाटेवरती
अशाच गेल्या वाटेवरुनी
अजून एक दुरुन येत होती
चालता चालता लाजत होती
काय होतंय ते काहीच कळेना
उगाच छाती धडधडत होती
गजरा सुंदर माळलेला
चेहरा कोमल उजळलेला
लटके झटके बघुनी सारे
भाव मनातील पिसाळलेला
जवळ येऊनि मला म्हणाली
काका, घड्याळात वाजले किती ?
त्या वाहत्या झऱ्याचा,
फेसाळल्या नभाचा
श्वासास गंध यावा
गंधाळल्या दिठीचा
तू भेटशी नव्याने
मी ही नवाच आहे
नात्यास रंग यावा
वेडावल्या जुईचा
तू चुंबशील का रे
वाऱ्यास धुंद ओल्या
वर्षेस मोह व्हावा
भेगाळल्या धरेचा
तो शुष्क कोरडासा
ओढा तसाच आहे
त्याला विसर पडावा
फेटाळल्या नदीचा
ओला वसंत म्हणजे
आमंत्रणे सुखांची
आनंद मग पहावा
मंदावल्या उन्हांचा
मग तृप्त अंबराला
हळवे उधाण यावे
जलदास स्पर्श व्हावा
धुन्दावल्या भुमीचा
© विशाल कुलकर्णी
कुणा रातीला पडले कोड़े
कुठून येतसे सखी चांदणी
शीतल कोमल तरुही सजले
अंधार उजळण्या हो आतुर
गळामिठी मग समीराचीही
स्पर्शु पाहातो गात्रो-गात्री
दुरात कुठे चाहूल उषेची
शोधत चंद्र येई क्षितिजावर
कलकल कलरव पक्षी बोलती
लक्ष धुमारे फुटले पूर्वेला
दशदिशाही करतील पुकारे
हलकेच रवी येई समेवर
पानोपानी, मृदु गवतावर
थेंब दंवाचा तोल सावरी
अनवट अनघड पाऊलवाटा
नाजुक पाउले, घट डोईवर
हळुवार उजळे पुर्वा नभभर
आरक्त लाली क्षितीजावर
आसमंताला उजळीत येईल
घट तेजाचे घेवून दिनकर
© विशाल कुलकर्णी
नजरेतून पायउतार होणं
कधी जमलंच नाही
काय शोधत होतो अखेरपर्यंत
ते कधी कळलंच नाही
तो वेग मंदावला असाच
वारा बेभान वाहतच होता
धावता धावता कधी थांबलो
ते कळलंच नाही
खाली जमिनीवरूनच घेतला
वेध मी आकाशाचा
इच्छा मनात धरिता
तारा निखळून पडला
काय मागितलं होतं
अन काय पदरात पडलं
ते समजलंच नाही
सांगोपांगी कथा बहू ऐकल्या
काही ठेवल्या मनात
तर काही ओठात
जे घडलं प्रेमात माझ्या
ते तुला सांगूनही कधी कळलंच नाही
माझं प्रेम माझ्याकडेच राहिलं
