तिन्हिसांजेची वेळ. अंधार पडायला सुरुवात झालेली... एका घनदाट जंगलातून मोलमजुरी करून घराचा गाडा हाकणारी एक स्त्री आपल्या तान्ह्याला कडेवर घेऊन झपझप पावलं टाकत पायवाट कापत असते. काळोख मिट्ट व्हायच्या आत जंगल पार करून घर गाठायचं असतं... अचानक वारे वाहू लागतात. आभाळ भरून येतं, झाडं आडवीतिडवी होत एकमेकांना झोडपू लागतात... पायवाटेवरचा पावलापुरता प्रकाशही अंधुक होतो आणि ही स्त्री घाबरते... ती भीती वादळाची नसते. अधाराचीही नसते. ती भीती, कडेवरच्या बाळाच्या सुरक्षिततेची असते...
आभाळानं द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
धरतीनं जागा द्यावी
झाडांची आई व्हावी
झाडांनी सावली द्यावी
पक्षांची घरटी ल्यावी
पक्षांनी पंख पसरावे
आभाळात विहरावे
आभाळाने द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
पाषाणभेद ( त्रंबकेश्वर मुक्काम)
२५/०५/२०१९
गजाभाऊ : अरे काय म्हणतं सदा... काय लेका दिसतंच नाही तू आजकाल?
सदा: काही नाही भाऊ ...मी इथंच आहो तसा ....थोडं नवीन काम मिळालं होतं म्हणून तालुक्याला गेलतो चार दिवस.
गजाभाऊ : कोणतं काम मिळालं तुले?
सदा: ते थोडं शिक्रेट हाय भाऊ..
गजाभाऊ : एवढं काय शिक्रेट हाय बा..?
सदा: जौद्या ना भाऊ..
गजाभाऊ : अबे तुये सारे शिक्रेट मले माहिती आहे लेका, तुये बँकेचे सारे पासवर्ड मले माहिती आहे. अन ह्यापेक्षा मोठं कोणतं शिक्रेट हाय बे?
'झाडाच्या फांद्यांना जमिनीला आलिंगन देता येत नाही.
म्हणून ती बेहद्द असोशीने वाढत जातात
….आणि मुळांना निरोप पोहचतो, मग मुळे खोल खोल पसरत जातात.
मुळे खोल खोल जातात, फांद्या बहारदार होत जातात.
मुळांचा निरोप फांद्यांना, फांद्यांचा निरोप मुळांना मिळत जातो.
जमिनीतली ओल फांद्यांपर्यंत,आणि हवेतला गंध मुळांपर्यंत पोहचत राहतो.
त्यांच्यातले हितगुज अत्तर होते.
तात्या अभ्यंकर ‘मिसळपाव’ चालवायला लागला आणि कधीतरी मी त्याच्या ‘हाटेला’त जाऊन ‘तात्याची स्पेशल मिसळ’ चाखली. मग मला त्याची एवढी चटक लागली, की मी ‘मिसळपाव’वर अक्षरश: ‘पडीक’ होऊन गेलो. मनात आलं की काही ना काही ‘मसाला’ तिथे ओतू लागलो. चवदार असला तर तात्या स्वत: तारीफ करायचा. जमला नाही तर स्पष्ट तसंही सांगायचा. पण तात्याच्या हातची टेस्ट काही वेगळीच असल्याने, त्याचा तो अधिकार माझ्यासारख्या अनेकांनी मान्य केला होता.
बरे झाले मीराबिरा, राधागिधा तेव्हाच होऊन गेल्या....
मिनिटाला मेसेज, तासाला कॉल, हाऊ आर यूच्या
लिक़्विड जमान्यात
प्रेमबिम, हळवेबिळवे, मनात संगत
ओहो....ते काय असते आणि?
आठवण बिठवण वेड्यांचा बाजार...
एक कॉल मारायचा
नाहीतर मेसेज धाडायचा
बात करनेका मामला खतम.
मनात आठवण, झुरणे बिरणे
अरेरे, हाताबाहेरच्या केसेस...
डिजीटल डिजीटल फिजिकल फिजिकल
एवढेच काय ते रियल रियल
बाकी जग तो मृगजल मृगजल...
कोहलीचा सकाळी सकाळी "टीम इंडिया मिशन २०१९" या व्हाट्स ऍप ग्रुपवर मॅसेज,
"पोट्टेहो, आयपीएल संपली. आता नाचगाने बंद करा सायचेहो. उद्या सकाळी पाच वाजता मले सारे मैदानात पाहिजे..."
तिकडून विजय शंकरने लगोलग अंगठ्याची स्मायली पाठवून दिली.
केदार जाधवचा पण लगेच रिप्लाय..."हाव भाऊ..येतो"
बाकी कोनीच अजून मॅसेज वाचला नाही हे पाहून कोहली चिडला.
"मॅसेजही वाचून नाही राहिले ना पोट्टे.... माया दिमाग खराब करू नका"
"भाऊ चिडू नका भाऊ...मी उठवतो साऱ्यायले..", केदार जाधव
स्क्रीनवर रोहित इज टायपिंग असा मॅसेज दिसतो.
"भाऊ..ते बघा..रोहित उठला वाट्टे.."
नाजूक, हळूवार गुलाब पाकळ्या
संथ, शांत, तरंगत
येतात जवळ, हलकेच्
माझी सुन्दर रेशमी त्वचा
नितळ, मऊशार, निरागस
दुधासारखी
छोटं का असतं सौदर्य?
का बोलावं लटीकं
फुकाफुकी?
सुन्दर क्षण नाहीत निसटत कधीच
गळून पडतात त्या आठवणी
आणि ध्यास भाबड्या स्वप्नांचे
मी बसूनच असते पाय सोडून
पाण्यात, माश्यांशी खेळत
ओंजळी ओंजळीने
त्याच्या बांसुरीचे स्वर का बरं खुणावतात?
आणि काय बरं सांगत असतात...
हळूवार - ओठाओठी?
मग पाणी होत जातं सोनेरी
आणि आकाश होतं वही
चित्रकलेची
हळू हळू एकेक करत
हरवत चालले आहे...
ज्याच्याकडे पहात पहात
आम्ही आमचे मार्ग शोधायचो
तो ताराच आकाशातून
नाहीसा झाला आहे
आणि तो एकुलता एक चंद्रही...
ज्याची स्वप्नं बघत बघत
आम्ही निश्चिंत झोपी जायचो...
नाहीशा होणाऱ्या प्रत्येकाला मी
खिडकीतून पहात राहतो
आणि मनातल्या मनात चरकतो
उद्या मी ही असाच नाहीसा झालो तर!
आज सकाळी डोळे उघडले
तर ते समोरचे हिरवेकंच झाड
कुठेच दिसत नव्हते
ना ही कुठला पक्षी
या पृथ्वीवरून
हळूहळू एकेक गोष्टी
हरवत चालल्याचे दिसत आहे
स्वामि धागे घेऊन (का) येतात
एकएक हट्टी जिलबी
जिद्दीने पाडून ठेवतात,
प्रत्येक जिलबीमध्ये
अनेक बिनबुडाचे मुद्दे
मनोरंजन म्हणून ठेवून जातात...
स्वामि धागे घेऊन येतात
अलंकारिक वाक्ये भिरकावून
केवळ डोकेदुखी देऊन
मिपाकरांच्या डोक्यात जातात
ट्रोलबाजी करून
मजा बघत अज्ञाताच्या अंधारात
गुडूप होतात......
(दुसऱ्या दिवशी परत) स्वामि धागे घेऊन येतात....
- हे काव्यपुष्प स्वामिचरणी अर्पण
