मुक्तक

सभोवती आसपास कुठंच नसताना तू, माझं मन हे असं तुजभोवती रेखलेलं, उमजेल का कधितरी तुला माझं असं सतत तुझ्या सहवासासाठी घुटमळणं, एका शब्दासाठी, कटा़क्शासाठी तासन तास आसुसणं, परवाच चिडवत होत्या मैत्रिणी, आमच्या खळाळत्या धबधब्याला द्रुष्ट कुणाची लागली? काय त्यांना सांगू तुझं नाव?, छे ! छे !! काहीतरीच काय? स्वतःशीच बोलायच तर होतय बावरायला, खर सांगू ka ? आजकाल हसावसंसुध्दा नाही वाटत.कुणाशी बोलावसंच नाही वाटत, सतत असावं आपल तुझ्या चिंतनात , सुटतात मग आपोआप खोल नि:श्वास, वाटत कधी याबरोबरच जाईल श्वास, खुळी वाटतेय ना कल्पना? आहेच मी अशी वेडी खुळी , तुझ्या विशाल व्यक्तिमत्वापुढे अगदीच बावळी.

दि. २७ फेब्रुवारी मराठी दिन. मायमराठीच्या उत्सवाचा सोहळा यथोचित साजरा करण्यासाठी मिसळपावने दोन उपक्रम आयोजले आहेत. एक म्हणजे मिपावरील नामवंत लेखकांच्या सशक्त लेखणीतून ‘मराठी भाषेतील समृद्धीस्थळे’ सांगणारे बहारदार लेख.
..आणि दुसरा म्हणजे, लघुकथा-स्पर्धा. मराठी दिनानिमित्त, मिसळपाववरील हौशी लेखक आणि सदस्य यांच्यासाठी लघुकथा स्पर्धा जाहीर करत आहोत.
या स्पर्धेचे नियम खालीलप्रमाणे राहतील.
१. मिसळपाव सदस्यांनी आपल्या कथा, शीर्षक व ‘मराठी-दिन लघुकथा स्पर्धा’ या उप-शीर्षकाने आजपासून दि. २५ फेब्रुवारीपर्यंत मिसळपाववरील ‘जनातले-मनातले’ या दालनात स्वत:च प्रकाशित कराव्यात.

दुष्काळ आणी पॅकेज;काही किस्से १

वेळः साल २००५

हॉस्टेल ला राहाण हा एक श्रीमंत करणारा अनुभव असतो . हॉस्टेल लाईफ बद्दल एकदम वाईट अनुभव असणारे लोक आणि एकदम भन्नाट अनुभव असणारे लोक असे दोन गट . अधल मधल काहीच नाही . सुदैवाने मी दुसर्या गटात मोडतो . खालचे अनुभव माझे असले तरी थोड्या फार फरकाने हॉस्टेल मध्ये राहिलेल्या प्रत्येकाचेच .

ते तिघं सध्या आपल्या सगळ्यांच्या घरात धुमाकूळ घालतायेत. त्यांना वेळीच आवरलं नाही तर घरात राहणं मुश्कील होईल. आपल्या कळत-नकळत आपली तुलना सतत त्यांच्याबरोबर होते आहे. आपलं कुटुंबप्रमुख पद त्यांच्यामुळे धोक्यात येऊ शकतं. आणि आपण काहीही केलं तरी त्यांना आता अवरु शकत नाही. ये हमारे बस की बात नही!! आता तुम्ही विचाराल , हे कोण तुर्रमखान ? त्यांची ओळख काय ? त्याचं कर्तुत्व काय ? ओळख म्हणाल तर आपल्या रोजच्या सक्तीच्या पाहण्यातले. कर्तुत्व म्हणाल तर अफ़ाट ! अचाट !
पहिला -- आजीने कष्टाने उभे केलेल्या गृह उद्योगाचा एकमेव वारस आणि मालक असलेला श्री ! (होणार सून मी त्या घरची )

दारावरची बेल वाजली आणि मी विचारांच्या, आठवणींच्या तंद्रीमधून बाहेर आले, वास्तवात आले. फेरफटका मारायला गेलेले आई-बाबा घरी परतले होते. मी पुन्हा माझ्या कामात गढून गेले. आता सध्या आकाशवाणी आणि शुभेच्छापत्रांसाठी फ्री लान्सींग असं काम सुरू होतं. माझीही भटकंती, अवांतर वाचन आणि अर्थात वर्तमानपत्र वाचन नियमीत सुरू होतं. एका इंग्रजी माध्यमाच्या शाळेची जाहिरात वाचली. खरं तर अध्यापन पेशा सोडून साधारण तीन वर्षं उलटून गेली होती, तरीही प्रयत्न करून बघावा का, असं मनात आलं. मग म्हटलं, करूयाच प्रयत्न.

पूर्वेच्या समुद्रात-४
बेयपूर या ठाण्याकडून आम्ही निघालो आणि कोचीकडे कूच केले. समुद्र खवळलेला होताच. पण रोज मरे त्याला कोण रडे या न्यायाने सर्व जण त्याकडे दुर्लक्ष करत होते. हे म्हणजे एखादे आक्रस्ताळे दुसर्याचे मुल रडून तुम्हाला त्रास देत असेल तरी तुम्ही काहीही करू शकत नाही तेंव्हा त्याकडे दुर्लक्ष करायला शिकता तसे.

(सुचना - सदरिल लेखातील घटना दिं.११/०२/२०१४ रोजी घडलेली आहे. हा लेखही त्याच सुमारास लिहीला होता. प्रकाशित करण्यास विलंब झाला.घडलेली घटना काहिशी गंभीर होती पण मजा आली.)

सर्वत्र अगरबत्तीचा मंद दरवळ पसरत होता.स्वयंसेवकांची लगबग चालू होती. मुवी जातीने सारी तयारी व्यवस्थीत झाली का नाही हे पहात होतेच तरी सुद्धा मधून अधून आप्ल्या खास सेवाकर्‍यांना सांगून आलेल्या पाहुण्यांची आसनव्यवस्था पहायला सांगत होते.आपण लढवलेली शक्कल इतकी यशस्वी होइल या बद्दल ते स्वतः पण साशंक होते परंतु पुरेसी गर्दी झाली आहे हे पाहून "बाबांच्या " मनात आपल्याबद्दलचा आदर नक्कीच दुणावेल यात काही शंका नाही असेही वाटत होते.