मुक्तक

त्यानंरचे दिवस मात्र काहीसे अस्वस्थ करणारे होते. झालं काय, तर मी गिफ्ट नाकारल्याचं विद्यार्थ्यांकडून पालकांना आणि अर्थात माझ्या सहशिक्षिकांनाही समजलं. काही पालक हटवादीपणे दुसऱ्या दिवशी शाळा सुटल्यावर स्वत:च गिफ्ट घेऊन आले. पण मला ते पटणार नव्हतंच. त्या भेटी मी अर्थात स्वीकारल्या नाहीत. माझ्यापुरता तो विषय संपला, पण माझ्या सहशिक्षिकांनी मात्र त्यावरून मला टोमणे मारायला सुरूवात केली. खरं तर त्या सगळ्या माझ्यापेक्षा बऱ्याच मोठ्या होत्या, वयानेही आणि सेवाज्येष्ठतेनेही. मी काही त्यांना प्रत्युत्तर द्यायच्या भानगडीत पडले नाही. कालांतराने ते ही मागे पडलं.

घटना जुनी आहे.१० वी झाल्यावर सगळे करता तस मला सेवायोजन कार्यालयात नावनोंदणी करायला जायच होत.
गावाकडुन गादी पकडुन जिल्ह्याला जायला उशीर झाला..१ वाजला.कार्यालयात पोहचलो.
माझे येण्याचे कारण तिथल्या कर्मच्यार्‍याला सांगितल..त्यांने बोर्डाकडे बोट दाखबल..कार्यालय १ वाजता बंद..
डोळ्यासमोर तो बोर्ड,कर्मचारी,पुन्हा होणारी चक्कर,वाया जाणारा वेळ आणी पेसा नाचु लागला..
त्या कर्मचार्‍याला काही तरी करायची विंनती केली...
मी" काहीतरी करा साहेब..पुन्हा यायला जमणार नाही."
तो," नियम म्हणजे नियम नंतर या.."
मी," बघा काही करता येत का.."

आज... थरथरत्या नाजुक पानावरच दव तुझ्या ओठांची आठवण करून देतय आणि त्याच पानाची जमिनीकडे झुकलेली कडा तुझ्या लाज-या पापण्यांची. पानामगुन हळूच डोकावणार फुल म्हणजे तर मूर्तिमंत तूच. खिड़की पल्याड उभी राहून हळूच माझ्याकडे पहाणारी.... आज ही पहाट संपूच नये अस वाटतय. कारण खळाळणा-या झा-यामधून तुझ हासु एकु येतय. वडाच्या पानांना चुकवत जमिनीवर उतरलेली सूर्याची तिरीप तुझ्या अवखळपणाची आठवण करून देते आहे. जस निघायच्या घाईतही माझे डोळे तुला शोधतात आणि हे पक्क माहीत असलेली तू उगाच कामात असल्याच भासवातेस. हाय ... हा वाहणारा वारा... तुझ्या चेह-यावर झुकणा-या बटांशी खेळतोय जणु. ही पहाट...

सबप्राईम क्रायसीस-
साल होत २००५ साहेब दुसर्‍यांदा सिएम झाले.पण पुन्हा सिएम होण सोप नव्ह्त.स्पर्धा तिव्र होती,साहजीकच सायबांना भक्कम किमंत मोजावी लागली.साहेब त्याला गुतंवणुक समजुन कशी वसुल करता येईल याचा विचार करु लागले.
थोड्याच काळात एक एक सरकारी कार्यालय गावात येऊ लागत.त्या सोबतच नव्या माणसांची गावात भर पडु लागली.
नव्या लोकांसाठी जागेची मागणी वाढु लागली.गावा तस लहान त्यामुळे फारशी जागा नव्हती.त्यामुळे २००८ येता येता
गाव आडवतिडव पसरु लागल.

भाग १ भाग २
==================================================================================
वेळ:- मागच्या काळात कधी तरी..
एके काळी 'गरीब ग्राहकानां अन्न परवडावे' या मिषाने सरकार पध्दतशीरपणे शेतीमालाचे भाव पाडत असे.लेव्ही लावणे.तसेच मोक्याच्या वेली स्वतःची कोठारे उघडुन पुरवठा वाढवणे,आपल्या शेतकर्‍यांवर निर्यात बंदी लादणे आणी प्रसंगी तोटा सोसुन शेतमाल आयात करणे.. असे मार्ग सरकार वापरात असे.त्याकाळी शेतकर्‍याला उत्पादन खर्चसुद्धा भरुन निघणार नाही इतका

शीर्षक वाचून ,.... माझे माहेरपण, किव्वा माझे बालपण, असे काहीतरी वाचकाच्या मानता यावे, हा उद्देश !
कारण, एखादी नववधू, जेव्हा लग्न करायचे ठरवते, त्यानंतर साधारण, १-२ वर्ष ती आणि तिचे कुटुंब, चांगल्या स्थळाचा शोध घेतात, ४ ठिकाणी चौकशी करतात, इतराना लाभलेल्या नवर्यांचे भले बुरे गुण जाणून घेतात आणि मगच योग्य त्या स्थळाशी सौरिक जूळवतात.
इतके सारे करून देखील, सप्तपदी मधील शेवटचे पा उल टाकताना ती शासंक असते … काय होईल ?, कसे होईल?, मला जमेल का ?...माझे आयुष्य कायमचे बदलून जाणार ….मी चांगला निर्णय तर घेतला आहे ना ?…. एक ना हज्जार गोष्टी.

एक दिवस शिक्षकांनी वर्गात सांगितले कि उद्या तुमच्या वर्गाचा ग्रुप फोटो काढायचा आहे तरी सर्वांनी प्रत्येकी ५० रुपये फोटोसाठी आणावेत