कविता

असं कधी झालंय का?

आपली सावली ..राहिलय उभी
किती तरी वर्षांची पानं उडून गेली
काळाची काजळमाया सरून गेली..
तरी अवचित ही सामोरी राहिलय उभी..

मी तिला पाहते,मनभरून न्याहाळते
समोरूनी ती पुढली वाट चालू लागते
सांगाव वाटे तिला ही वाट अशी कठीण असते
कशाला धावते आत तरी हात हाती घेते?

ती चालत राहते ...कधी माझ्याकडे पाहत हसते..
मी बघत राहते.. हळूच हसते

तू जीव माझा -
तू प्राण माझा -
घ्यावया
नच होतीस आली
मालूम होते मला

शौच्यालयात घुसता
मग सावरून बसता
मोबाइलात रमता
आलीस तू अवचिता

जवळि जवळ येता
मग कडकडून डसता
मम उष्ण रक्त प्रशिता
मेरा चैन-वैन सब लुटिता

वाजवून टाळिका
मी जीव तुझा - मी प्राण तुझा
- हरिला -
अल्विदा मच्छरिनी -
अल्विदा.

अमूर्ताचा अंतर्नाद
अक्षरांच्या कपारीत
शब्दाशब्दाच्या घळीत
ओळीओळीत गुंजला

अमूर्ताचा पायरव
हलकेच जाणवता
अनाहत तरंगांनी
डोहडोह डहुळला

अमूर्ताचा पोत कसा
अमूर्ताचा पैस किती
अमूर्ताचा डंख कुठे
विचारत विचारत
अणुरेणू झंकारला

मुळ गीत - जरासी आहट होती है तो दिल सोचता है ,कही ये वो तो नही

जब whatsapp पे unknown no से Hii का massage आता है
तो दिल सोचता है कहीं ये वो तो नही ....

जब भी instagram पे profile photo change करती हुं
follower न होने के बावजुद भी massage request आती है nice DP
है ये उसीकी अदा ...है ये उसीकी सदा
कहीं ये वो तो नही .....

दिल में उठती है धडधडीसी
नस-नस में मचलने लगी चिंगारीसी
जब किसी नं से blanck call आता है
और सुनने में आता है बस अखियोंका पानी
...कहीं ये वो तो नहीं ..कहीं ये वो तो नहीं

हाक........

देवा, मारु कशी रे तुजला हाक...
किती संबोधने कामी आली..
मम प्रतिभाही इथे निमाली..
तरी म्हणसी मजला तू रे..
अजुनी करुणा भाक...
ईश्वरा, मारु कशी रे तुजला हाक..

संग तुझा नित मजला असुनी..
कधी वाटते एकाकी मी..
पसरुनी बाहु पुन्हा मागते..
तुझीच केवळ साथ..
प्रभो, मारु कशी रे तुजला हाक..

आयुष्याच्या अवघड वळणी..
देवदूताची साथ घेऊनी..
पुढती आले कशीबशी मी..
संमुख आहे ही वैतरणी..
गाठू कसा रे काठ..
कृष्णा, मारु कशी रे तुजला हाक..

*कृष्णधून*
पहाटवा-याची
निशब्द धून ,
मावळती चंद्रकोर,
फिकटशी !!
झाडांची सळसळ,
प्राजक्त सडा,
धुक्याची चादर,
पुसटशी !!
आकाशी उधळण,
सप्तरंगांची,
घरट्यात चिवचिव,
नाजुकशी !!
पक्ष्यांचे थवे,
उडती रावे,
मोहक किलबिल,
ऐकावीशी !!
अलगद जाग,
स्वप्नाचा भास
खुदकन हसू,
गालापाशी !!
पडता कानी,
कृष्णधून
मन होई राधा,
लागे समाधीशी !!
-©️वृंदा
19/3/21

क्षितिजावरचा
निळसर पर्वत
कातळमाथा
ढगात घुसळत
भूशास्त्राला
कोडी घालत
खोल ठेऊनी
लाव्हा धुमसत
पुरातनाचे
सूक्त गुणगुणत

नभरेषेवर
उंच उसळुनी
दिसे अनाहूत माझ्या खिडकीत

निळे पाखरू
पहाटफुटणीत
पंखभिजवत्या
दवास झटकत
चोच मुलायम
पिसात फिरवीत
पंखांतील
अचपळ बळ जोखीत
साद घालुनी
अधीर, अवचित

नभांगणाला
उभे छेदुनी
उतरे अलगद माझ्या खिडकीत

आखीव रेखीव
खिडकी चौकट
निळ्या नभाचा
कापुनी आयत

स्त्रीत्वाचा सन्मान

नका होऊ नतमस्तक
मी कोणी देवता नाही..
नका म्हणू अष्टभुजा;
मी काली-भवानी नाही!

कधी मखरात... कधी वेश्यागारात...
मान मात्र कधीच नाही!
मनुष्य जन्म माझा ही;
एवढंच स्वीकारणं का शक्य नाही?

जग तुझ्या मनासारखं...
तुला कोणतंही बंधन नाही!
एकदा तिला हे सांगून तर बघा...
अवकाशला गवसणी घालणं खरंच अशक्य नाही!!!

सळसळत्या झाडावरती
किलबिलणार्‍या पंखांनी
आणले नभातून जे जे
ते तुझ्याचपाशी होते

अर्थाचे अनवट कशिदे
विणणार्‍या चित्रखुणांना
जे जटिल असूनही कळले
ते तुझ्याचपाशी होते

तार्‍यांच्या मिथककथांचा
आकाशपाळणा अडता
जे पुरातनाला सुचले
ते तुझ्याचपाशी होते

चकचकता कशाच्याही खाली न दडणारा
उन्हाचा तुकडा
बिन-तक्रार हातात येईल
असं वाटलं होतं
पण ते काही खरं नव्हतं

या उन्हाच्या तुकड्यावर फक्त माझा
असेल हक्क.
प्रत्येकाचेच असतील स्वतंत्र
उन्हाचे तुकडे
असं वाटलं होतं
पण कोणाच्या हातात, खिशात, बोलण्यात, लिहिण्यात
नव्हताच उन्हाच्या तुकड्याचा चमकदार मागमूसही

आणि मला मात्र स्वप्नं पडत
सभोवार उन्हाचे चमकते तुकडे
मी सांगेन त्या तालावर करतायत वेळेची घुसळण
जादूगार झालोय मी उन्हाच्या तुकड्यांचा
अशी