कविता

माझ काय चुकलं

भंडाऱ्यातल बाळ माझ्या स्वप्नात आलं
म्हणल आजोबा , मला देवानी नाही नेल

नऊ महिने तीच्या पोटात
खुप काही ऐकलं
बाहेर आल्यावर तीचं
तोंड सुद्धा नाही पाहिलं

निघाली होती आणायला
करून स्वागताची तयारी
हळूच घेऊन जा रे
आजी होती म्हणायली

अधीर झालो होतो भेटायला
बघुन साऱ्यांची स्वप्नं
म्हटलं होत मनाशीच
लवकरच येतो खेळायला

पळा पळा धावा धावा
चहूकडे गोंधळ माजला
अंधार झाला सगळीकडे
छतावरचा दिवा पण विझला

रूटीनाचे गंजलेले
यंत्र अखंड घुमते
जुन्या व्रणावर रोज
नवी जखम करते

अनावर भोवंडून
शिणलेल्या प्राणासाठी
वाटेवरच्या झाडाची
साथ वाटे मला मोठी

त्याचा मायाळू विस्तार
घाले हिरवी फुंकर
एक रंगीत पाखरू
झुले उंच फांदीवर

इवल्याश्या कंठातून
काढी तरल लकेरी
हाक आभाळाची येता
झेपावते दिगंतरी

समेटून सारे थागे
सुर्य अस्ताला निघाला
पुन्हा येण्याचा त्याने
संकल्प सोडला

झाली निवृत्ती
वेळ निवांत मीळाला
काय भोगल सोडल
याचा हिशेब कळाला
उरल सुरलं पुर्ण करावं म्हणतो
जायच्या आधी काही लिहावं म्हणतो

काय अन कीती लिहावं
याला काही अंत नाही
आवडेल कुणाला, कुणाला रुचेल
कुणी वाचेल कुणाला पटेल
याचा खेद किंवा खंत नाही

इथल सगळं इथेच सोडून
पुढल्या मुक्कामी निघावं
पाऊलखुणा मीटण्या आधी
म्हटलं जरा थोडंस लिहाव

काय आहे तुझ्या ....माझ्यात
मैत्री,आपुलकी की अजुन काही?

माझ्या जे मनात असतं ते तुझ्या बोलण्यातुन जाणवतं..
तुला जे करावसं वाटतं ते माझ्या कृृतीतून
झळकतं..

काहीतरी पुर्वजन्मीचं नातं असावं
आपल्यात ..
नाहीतर उगाच का इतकी ओढ आहे ....

तुला माझी अन् मला तुझी ...
खरचं .....ए....मागच्या जन्मी कोण असेल मी तुझी ??
सखी,सोबतीण की अजुन कोणी??

मला चांगलंच ठाऊकाये, की चित्रबित्र मला बिल्कुलच काढता येत नाही. पण तरीही..
एकदा मी तुझं चित्र काढणार आहे. बघंच तू.
सोप्पं तर आहे. हाय काय अन् नाय काय!
आधी दहाचा आकडा काढेन. हं पण त्यातला एक जरा पसरटच.
का म्हंजे काय? तुझ्या कपाळावरच्या इतक्या सगळ्या आठ्या मावायला नकोत का?
आणि त्यावरचा शुन्य थोडा चपटा, मला चिडवतानाचा तुझा मिश्किलपणा पुरेपूर भरलेला.

नुसतं हो म्हटलं म्हणून जुळत नसतं नातं..
आखून दिल्या वाटेवर रुळत नसतं नातं..

माती हवी मायेची, अन् थोडं खारं पाणी,
सुक्या कोरड्या मनामध्ये रुजत नसतं नातं..

जपलं नाही जीवापाड तर मुकं मुकं होतं..
शब्दाविना स्पर्शाविना फुलत नसतं नातं..

रागावून रुसून वरून गप्प बसलं तरी,
हाकेसाठी एका, आत झुरत नसतं नातं?

दिवस वर्षं सरतात, अगदी कोरडे होतात डोळे
व्रण जरी भरले तरी बुजत नसतं नातं..

आलो परतुनी आणखी
जाहलो जुना जरी
अजून माझा जीव तरंगे
पाचूच्या पाण्यावरी

गारवा असा त्याचा की
भिडतो आत्म्यास थेट
वितळते जग अवघे
मीच एक तरंगते बेट

तिरप्या कोनातूनी येई
सुवर्ण प्रकाश शलाका
स्पर्षता पाण्यास गारठे
कवडसे जणू मूक हाका

बाजूस एका आत्ममग्न
संतत स्फटीकधार सांडते
घुमते गव्हारात उन्हाच्या
संगीत हाकांस लाभते

का अजून मी अडकलो
तिथेच मनाने ना कळे
बहुदा आठवती शांत ते
तुझे जलाशयासम डोळे

-अनुप

जेव्हा निर्मम कठोर
आसमंतात दाटले
तेव्हा अनाहत आत
खोलवर निनादले

अनाघ्रात अदृृष्टाची
जाणवली रूणझुण
स्पर्श,गंध,रस, रंग
एक झाले कल्लोळून

आकलनाच्या कवेत
आले-आलेसे वाटले
अज्ञेयाच्या धुक्यामध्ये
नकळत वितळले

जाणिवेची नेणीवेशी
जेव्हा थेट भेट झाली
जुन्या जखमेच्या जागी
तप्तमुद्रा उमटली

सोडून सांजवेळी जाता कुणीतरी ते
घर मोकळेच होते.. अवघे भरून आले..

विसरावयास बसता आठव अचूक भिडतो
अवकाश पोकळीतील, अवघे भरून आले..

मायेस ओतणारी.. ती ऊब सांत्वणारी..
अवघे सरून गेले.. अवघे भरून आले..

होता मनात बहुदा तो शब्द ओळखीचा..
निरभ्र अभ्र सारे अवघे भरून आले..

--

त्या थोटकात पुन्हा हिरवाच कोंब होता..
नाविन्य पालवीतून अवघे भरून आले!