लावणी
पदर ढळला खांद्यावरुनी लाजेने झाले मी चूर
नका रोखून पाहू मला धडधडे माझा ऊर ||१ ||
रात्र चढली पुनवेची आजि जवळ कोणी नसे
इश्कामध्ये या तुमच्या दाजी झाले मन वेडेपिसे ||२ ||
पान खाऊन आले दाजीबा ओठाला रंगली लाली
सुगंधी गजरा शृंगार करुनि मी वाट पहाते रंगमहाली ||३ ||
स्पर्श होता तुमचा माझे अंगअंग शहारले
श्वास होती एकरूप आपले दुसरे विश्व न उरले |||४ ||
सहवासामध्ये तुमच्या राया स्वत्व माझे हरवले
शृंगारक्रीडा करता करता तन मन भान हरपले ||५ ||
एका अनावर कैफात लिहिली होती
ती कविता
नंतर वाटलं, इतके भाषालंकार कशाला ह्या कवितेत?
मग काढून टाकले सर्व - अनुप्रास, यमकं, उपमा
साधे सुधे शब्द घेऊन पुन्हा लिहिली
तेव्हा
थोडी भुंडी पण
थोडी खरीही वाटली
ती कविता
नंतर वाटलं - इतके शब्द कशाला ह्या कवितेत?
मग कापलं सपासप -
वायफळ शब्दतण
तेव्हा
जास्त ओकीबोकी पण मघापेक्षा
जास्तच खरी वाटली
ती कविता
आज श्री नृसिंह सरस्वती स्वामी महाराज जयंती आहे. त्यानिनित्ताने मी आरती लिहिली आहे.
आरती श्री अवधूताची | माझ्या दत्तात्रेयाची ||धृ.||
कलियुगी दाखविण्या चमत्कार
नृसिंह सरस्वती अवतार |
घेऊया आले पृथ्वीवर
उद्धरिले जनांसी अपार || १ ||
श्री पाद वल्लभ गाणगापूरी
मध्यान्हकाळी मागती माधुकरी |
अन्नछत्र अन्नदान भक्त करी
दर्शन देती ज्याच्या मनी इच्छा खरी ||२ ||
तीर्थक्षेत्र पीठापूर कुरवपूर
औदुंबर पर्वत गिरनार |
दत्त स्थानी वास निरंतर
गुरूंचा मुक्त संचार ||३ ||
'तू माझ्या कवितेची प्रेरणा आहेस....'
असं काही नसतं गं
कारण
तू जवळ असताना
मला कविता लिहावीशी वाटणं
हा तुझा अपमान तरी आहे
.
.
.
किंवा पराभव तरी....
नोटा
(चाल : गे मायभू तुझे मी)
नोटा अनेक असती
येती तुझ्याकडे त्या
मी नोट शोधतो माझी
परक्याच भासती साऱ्या
दूरस्थ योजना* त्या
खुणवी सदा मनाला
मी गुंतवित जाता
बुडतात घेऊनि मजला
मागावयास जाता
देती कुणी न काही
नोटांनी भरले पाकिट
मी स्वप्नी रोज ते पाही
* योजना - बँका, पतपेढ्या इ. आणतात त्या नवनवीन "स्कीम"
( धुंदी कळ्यांना धुंदी फुलांना.. ह्या भावगीताच्या चालीवर म्हणता येते.)
दोन जीवांची इथे भेट झाली
रात्र सारी आज चांदण्यात न्हाली ||धृ ||
तुला पाहता मन हे मोहरले
तुझे माझे नेत्री शब्द अश्रूरूप झाले
शब्दावीण संवाद अंतर्यामी झाला
तुझे माझे मनी आज अनुराग झाला ||१ ||
तुझे लाजणे ते अन् हसून बघणे
मोग-यांचे गजरे केसांत गं माळणे
तुझ्या स्पर्शाने तनु रोमांचित होई
तुझा आणि माझा श्वास एकरूप होई ||२ ||
एकल्या माझ्या घरट्यात नांदते लाखमोलाचे ऐश्वर्य
माणिक मोत्यांची ना रास तरीही बहरते सुखाचे माधुर्य
दारिद्र्याच्या चिंध्यात लपेटून जाते जीणे
कुजलेल्या छपरातून पाझरते वैभवाचे चांदणे
पोट जाळून घामाच्या धारांनी भिजती राने
फाटक्या स्वप्नांच्या भूमीवर अंकुरते हिरवे सोने
आयुष्याच्या उतरंडीत रीती रीती जिंदगी
जगाच्या भाकरीसाठी लढाया देते बळ अंगी
वाटा
वाटा कितीक असती
येती तुझ्याकडे ज्या
नाहीच एकही माझी
परक्याच वाटती साऱ्या
दूरस्थ तूही तेथे
ठाऊक पाहसी मजला
ओठांवरी तुझ्या ही
वसलेला तोच अबोला
वाटे परंतु तरीही
बोलणार कुणीही नाही
निःशब्द भावनांना
आभाळ साक्षी राही
पद्मश्री चित्रे
24102017
हा ।। गुरु महिमा ।। चाच पुढील विस्तार आहे. ( बऱ्याच जणांच्या म्हणण्यानुसार विडंबन हि स्वतंत्र कविता आहे व ते स्वतंत्र धाग्यावर असावे म्हणून हा स्वतंत्र धागा. )
In Flander's Fields ही एक प्रसिद्ध युद्धकविता. पहिल्या महायुद्धाच्या दरम्यान डॉक्टर, सैनिक व कवी असलेल्या डॉ. जॉन मॅक-क्रे यांनी बेल्जीयम मधल्या Ypres इथल्या युद्धात मरण पावलेल्या आपल्या मित्राच्या स्मरणार्थ लिहिलेली. एका अनाम युद्धक्षेत्रावर लढताना वीरगती मिळालेल्या अनाम सैनिकांचं हे भावविभोर मनोगत. युद्ध निषेधार्ह असतं, घातक असतं, निरर्थक असतं हे सर्व जरी खरं असलं तरी अजूनही ते आधुनिक जगातलं एक अटळ वास्तव आहे. म्हणूनच ही कविता आजही वाचताना मनाला चटका लावून जाते.
ही मूळ कविता व तिचा मी केलेला भावानुवाद.
