कविता

मनातल्या मनात मी तुलाच गुणगुणायचे
अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे!

तुटून तारका क्षणात आसमंत लांघते
उगाच रात्र-रात्र मी नभात चमचमायचे!

गुलाब-पाकळ्यांतुनी तुझी गझल घुमायची
उरात लाख मोगरे सुरात घमघमायचे!

कुठून ऊब एवढी मिळायची मला तरी?
तुझे फुलासमान शब्द ओठ पांघरायचे!

पहाट कोवळ्या उन्हात अंग वाळवायची
जशी सुरेल भैरवीच भूप आळवायचे!

असून ठाव नेमकी कुठे असेल डायरी
पुन्हा पुन्हा उगाच मी कपाट आवरायचे!

अशीच मी,कधीतरी.. तुझ्यासवे जगायचे...

—सत्यजित

मनाच्या एका खोलवर
अंधार्‍या कप्प्यामधे कुठेतरी
दडपून टाकलेली तूझी आठवण,....

कधीतरी उफाळून बाहेर येतेच
अचानक, मला नकळत......

आणि मग कोरड्या पडलेल्या
जखमा परत भळभळू लागतात

मनावर मोठा दगड ठेवून
तूला लिहिलेले ते शेवटचे पत्र

इतक्या वर्षां नंतरही.... जसेच्या तसे,
डोळ्यांसमोर नाचत असते,

मला आणि फक्त मलाच माहीत आहे
ते पत्र लिहिण्याचे खरे कारण

पत्रात खरे कारण लिहायची हिम्मत झाली नाही
आणि तूझ्याबरोबर खोटं बोलायच नव्हत,
(तू नेहमी प्रमाणे अचूक पकडलेच् असते)

नेणिवेला जाणिवेने छेदता जे उरतसे
ते पुरे समजून घेणे कधिच का सोपे नसे?

या क्षणी ते स्तंभ भासे, शूर्प ते पुढच्या क्षणी
पाहू मी गजरूप कैसे, नेत्र माझे झाकुनी

कोणी त्या म्हणतात माया; वास्तवाचा विभ्रम
कोणी त्या म्हणती अविद्या; सर्जनोद्भव संभ्रम

वास्तवाचे रूप कैसे? कोण जाणे सर्वथा?
ज्ञेय-ज्ञाता भेद फिटता शेष आदिम शांतता

आजपासून सुरू झालेल्या तुलसी विवाहासाठी मी खालील कविता लिहिली आहे...

||तुलसी विवाह ||
चला चला रे आता होऊया
सोहळ्यात रे मग्न
वाद्ये वाजवू नाचू गाऊ
असे हे तुळशीचे लग्न ||धृ ||

जालंदर दैत्य मातला
सुरगण करिती त्यासवे युद्ध
वृंदा भार्या त्याची असे ही
पतिव्रता अन् शरीरशुद्ध ||१ ||

जालंधर रूप घेऊनी श्रीहरी
नष्ट करी तिच्या पातिव्रत्यासी
दैत्य संहारी हरी वदे वृंदे
होशील तू पृथ्वीवरी तुळशी ||२ ||

काय लिहावे तुझ्याचसाठी, मी घेऊन कागद तयार आहे
असे लिहावे, तसे लिहावे, कसे लिहावे विचार आहे!

असेच होते हरेक वेळी, लिहायचे तर बरेच असते
चंद्र, तारे, नदी, कालवे सामावयाचे सारेच असते!

पण जशी लेखणी येते हाती, कुणास ठाऊक कोठे जाती
कागद राहतो तसाच कोरा अन शब्दही मजला सोडून जाती

मग राहतो मीच एकटा, पण सोबत करते तुझी आठवण
आठवणींच्या राज्यामधुनी तुझ्याच प्रेमाची साठवण

मग मिठीत घेईन म्हणतो तुजला, पण अंतर मधले फार आहे
हृदयापर्यंत पोहोचायासाठी, सध्या शब्दांचाच आधार आहे

रेशमी साड्यांच्या बासनात
मोरपिशी साडीच्या घडीत
अलगद ठेवलेलं, ते पत्र..

तिथून बाहेर नाही काढत कधी
हलकेच चाचपडते अधूनमधून
त्याचं तिथं असणंच पुरेसं आहे...

त्यातला शब्दंशब्द पाठ आहे
लिहून खोडलेला ,
पाण्याने पुसटलेला...

किती मिनतवा-या. हट्ट,
रुसवे फुगवे काय अन् काय
हातानं लिहिलेल्या त्या एका कागदासाठी..

आपल्यामधे जे काही होतं नव्हतं,
(नव्हतं तेच जास्त खरंतर)
ते संपल्यावर तू शेवटचं पाठवलेलं ते पत्र...

काही कविता अशा..तर काही तशा...भाग १

काही कविता स्वप्नात जगतात, हलकेच हसतात, प्रेमात पडतात...
काही कविता पटकन समजतात, चालीत बसतात आणि लयीत गातात!

काही कविता शब्दांचे पोकळ डोलारे, बिन मूर्त्यांचे देव्हारे असतात
भावनांचे उगाच कढ आणि ढसढसा ग्लिसरिनचे अश्रू सांडतात!

काही कविता उन्मुक्त अवखळ आपल्याच मस्तीत
तर काही नाकासमोर चालणार्या.. यमकाच्या शिस्तीत!

कार्तिकी एकादशीच्या निमित्ताने मी लिहिलेला अभंग ...

विठ्ठला रे विठुराया रे
पूजितो मी तुला
चातुर्मास समाप्त आजि
आलो दर्शनाला ||धृ ||

सावळे सुंदर रूप गोजिरे
पाहतो मी डोळा
विटेवरी उभा हात कटेवरी
तुळशीहार गळा ||१ ||

दामाजीसाठी तू महार होसी
जनाबाई चे दळण दळसी
तुकारामांच्या गाथा तू तारिसी
संत सज्जनांचे रक्षण करिसी ||२ ||

कार्तिकी एकादशी वारी येई
भक्त मंडळींना दर्शनाची घाई
पांडुरंगा तुझी अर्धांगी रखुमाई
विठुमाऊली तू जगाची आई ||३ ||

प्रथम तुज पाहता क्षणी
काळजाचा ठोका चुकला
प्रीतीच्या रंगात रंगूनी
जीव माझा भुलला

न दिसता तू
जीव होई कासावीस
दिसता क्षणी तू
फिरे अंगावरी मोरपीस

टाकावा तू प्रेमळ कटाक्ष
लाभावा तुझा सहवास
रहावीस तू मजसमीप
हीच या मनीची आस

जवळी असता तुला
एकटक पहावस वाटत
डोळ्यात माझ्या तुला
साठवून घ्यावस वाटत

मोहक तुझ्या हास्यान
होई जगाचे विस्मरण
मधाळ त्या शब्दांनी
गळूनी पडे माझे मीपण

शिवधनुष्य एका हाताने सहज उचलले
भात्यामध्ये शब्दच होते, नंतर कळले

कवितेच्या दरबारी नवशब्दांची मनसब
मिळता कोठे झुकायचे ते नाही कळले

शब्दप्रभूंना वाट विचारीत इथवर आलो
शब्द कधी रक्तातच भिनले, नाही कळले

पुन्हा पुहा मी अंधाराशी केली सलगी
उजाडताना उल्कांचे व्रण शब्दच झाले