सहज विचार करतांना उतरलेले हे काही शब्द..
============
सांगायचं कसं अन् लिहायचं कसं..
मनांतलं शब्दांत मांडायचं कसं?
त्या अग्नीपंखाचा तुटक्या पंखांना सवाल, "आता उडायचं कसं?"
============
लहान मुलं आणि त्यांची निरागसता..
वेड लावणारं त्यांचं निष्पाप मन..
पारिजाताच्या फुलांसारखं नितळ विश्व!
============
प्रयत्नांची कास सोडू नये.. कामनांची आस धरू नये..
ईच्छा अर्पण करावी.. निष्काम कर्म करावं..
गुंतागुंत आणि परस्परविरोध ह्या एकाच नाण्याच्या दोन बाजू वाटतात!
============
रमू नको या जगात
दुःखांचा राजा तू
दुःख कनवटीला असे
घे दुःखांची मजा तू
विरह असो , प्रेम असो
असो प्रेमाचा भंग तो
कुणीही तुला काही म्हणो
तू मात्र अभंग हो
जळो कुणी , कुणी मरो
जगण्यात काय ते
जळीस्थळी दुःख ज्याला
त्याला मरण्यात काय ते
दुःख दुःख दुःख
कुणी पहिले नसेल ते
सुख सुख सुख
कुणी स्पर्शिले नसेल ते
वंद तू धर्मास या
कर्माचे मर्म जाण
मोक्ष असा ना मिळतो
विरहाचे कर्मकांड
अंतरी तू शोध घे
विरहाचे काय ते
सोड वस्त्र देहाचे
तुझ्या त्या निरागस आनंदामागेही थोडेसे बालिश शौर्य असेल बहुतेक
बागेत सापडलेल्या नारळाला धागे बांधून बनवलेले टेलिफोन
मी झोपी गेलो तू तरीही बोलतच राहिलास
तू बोललास मरणाला काय घाबरायचे?
मुलींचे कपडे घालून काढलेल्या फोटोंची मात्र तुला भीती वाटत असावी.
नाहीतर कुलूप लावून पेटीत का लपवले होतेस?
खरेतर ज्या दिवशी तू निघून गेलास,
तेव्हा मला वाईट वाटले नाही.
जेव्हा तू गाडीचा दरवाजा धाडकन बंद केलास
मी सुखावलो होतो जरासा.
पण मीही तरुण होतो, युद्धांवर विश्वास ठेवण्याइतका..
नंतर पुढे बरीच वर्षे तुझ्या विषयी काहीबाही ऐकायला मिळायचे..
मावळतीच्या डोहात पेटली केशरी लाली
क्षितीजाची पाऊले सोनरंगात न्हाली
वाऱ्यावर लहरतो पाखरांचा झुला
सोनेरी पंखांचा होतो स्वर ओला
सावळ्या आभाळी चढल्या ढगांच्या रांगा
कोवळ्या पानांत उठल्या पिवळ्या रेघा
हिरव्या डोंगरी पसरली धूसर काजळी
कलत्या ऊन्हात उतरली सांज निळी
पुन्हा पुन्हा लिहितात,
अन पुन्हा पुन्हा खोडतात,
दिवसभर मोबाईलशी,
हात, खेळत बसतात.
मनातले शब्द शेवटी
मनातंच रहातात..
माणसं दूर जातात..
पण आठवणी जवळ राहतात
टाईमलाईनवर जाऊन,
डोळे नुसतेच रेंगाळतात.
सुदाम्याचे पोहे कधीकधी
कनवटीलाच रहातात..
‘आणि अखेर
करुणेचा कटोरा घेऊन
उभे रहातो खालच्या मानेने
आमच्या मारेकऱ्यांच्याच दाराशी’
बेलवलकरांच्या अस्तित्वाचा गाभारा
नीरव-अतीव शांततेने केव्हा भिजणार?
कोलाहल हा कधी थांबणार?
काळाचा ओघ कधी थिजणार?
सत्वाची विटंबना
स्वत्वाचे विडंबन
अजस्र महाकाय बीभत्स
प्रचंड गदारोळात जो तो आपला
मी माझा
- दिपोटी
प्रवास खडतर, सापडेना वाट ती.
वाटसरु नवे, हरदिवस भेटती.
रोज नवा प्रश्न उभा समोर ठाके,
थांब जरा, घे उसासा मन माझे सांगे.
जुळता बंध नात्यांचे, कधी हेच धागे गुंतता,
बाकी निसटून जाती एक सांधता साधता.
वाटे व्हावे फुलपाखरू, मनमोकळे हुंदाडवे.
स्वप्नांचे ओझे डोईपरी हलके व्हावे.
विशाल आसमंत फिरुनी यावा एकदा,
भरारीला बळ मिळावे मग पुन्हा एकदा.
भुईचा भूचर कधीतरी पाखरू व्हावा,
निर्भय, निश्चिंत, स्वच्छंदी, अनंत तो उडवा.
वाटे द्यावे झुगारून सारे बंध.
निखळून जावे साखळदंड.
जसे छाटले मी मला येत गेले,धुमारे पुन्हा
कळू लागले जीवनाचे फिरंगी,इशारे पुन्हा!
कुण्या डोंगरी एक पणती सुखाने,जळू लागली
तमाच्या तमेचे तिला येत गेले,पुकारे पुन्हा!
कळ्या वेचल्या काल माझ्या करांनी,गुन्हा जाहला
फुलू लागले श्वास-श्वासांत माझ्या,निखारे पुन्हा!
पुन्हा लेखणीला नवा बाज चढला,लिहू लागलो
तुला पाहिले अन् जुने स्वप्न झाले,कुंवारे पुन्हा!
तुझी लाट झालो तसे वाटले की विरावे अता
कुण्या वादळाने नको दाखवाया किनारे पुन्हा!
—सत्यजित
डू-आयडीज् खूप दिसतात इथे
परतुनी येती "नाना"विध रूपे
स्कोअर सेटल होतात इथे
ट्रोलिंग जणू हक्कच असे
कंपू करून पीडतात इथे
पिंक टाकणे हेच ध्येय असे
अजेंडा घेऊन येतात इथे
काडी सारून नामानिराळे कसे
विवादास्पद विषय प्रिय असे
धागा पेटवून मजा बघती कसे
अनेकानेक आयडीज् तयार असे
एक उडाला तरी चिंता नसे
मतामतांचा गलबला इथे
मज जैसे सज्जन थोडेच असे
अंगांगाची झाली लाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!
मेघामाजी उनाड तडिता
तू सागर मी अवखळ सरिता
मला वाहू दे तुझ्या प्रवाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!
पदरामधुनी लबाड वारा
घिरट्या घालत फिरे भरारा
गंध तनुचा दिशांत दाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!
माझ्याशी तर वाद घालते
मला नाही,ते तुला सांगते
पायामधली पैंजण काही...
सैल नसू दे मिठी जराही!
रोम-रोम रोमांचित होवू
स्पर्शच केवळ स्पर्शच लेवू
अधरा दे अधरांची ग्वाही...
सैल नसू दे मिठी जराही!
