जातस त जाय,
येति रावून बी
नसे काई उपाय
नेजो
पाच पोते तांदूर
पन्नास पायल्या तूर
जाता जाता हेडून घेजो
मोहावरचा मोवतूर
दूध देवाचा बंद करन
आता तुयी गाय
जातस त जाय
करजो
सकारी एक फोन
दिसबुडता आठोन
हर मैन्याले पाठवजो
रुपये हजार-दोन
तुयी वाट पायतीन
घरवाले सप्पाय
जातस त जाय
सांगजो
पोराले आपल्या झाडीच्या गोठी
बाघ कोटी ना बावनथडी कोटी
आला कई त दाखवून डाकजो
अमराईतले सेंदऱ्या, गोल्या, घोटी
निस्यान सोडून तं जाते
वल्या खपनीमदी पाय
जातस त जाय
प्रेम रंग ही कविता प्रेमाच्या विविध रंगांवर केली आहे . तुम्हाला ही कविता कशी वाटली हे तुम्ही कंमेंट ने कळवू शकता.
प्रेम रंग
रंगते मी नेहमीच
तुझ्या रंगांमध्ये
हसते मी नेहमीच
तुझ्या हसण्यामध्ये
खरंच खूप सोपी नसत
दुसऱ्यान मध्ये रंगण
तुझ्या साठी केलंय मी
माझं सोपी जगणं
तुझ्या माझ्यातले रंग
अशेच नेहमी उमलु दे
तुझ माझ प्रेम
कायमच मनी बहरूदे
रंगताना मला तुझी
साथ असुदे
चुकली जरी वाट माझी
तरी हाथी हाथ असुदे....
रस्त्यांवरून फिरताना,
मजेमजेत धावताना
खिदळत असतो, उधळत असतो आम्ही
थकून जेव्हा बसतो
तिथेच, बाजूला एखाद्या झाडाखालच्या दगडावर
माझ्या मांडीवर बसून सानुली माझी
करते चाळा माझ्या शर्टाशी
डाव्या हाताचा अंगठा तोंडात तसाच ठेवून
माझ्याकडे मान तिरपी करत पाहते आणि विचारते
अंगठा तेवढ्यापुरता तोंडातून काढत,
"बाबा, आपण घरी कधी ज्यायच्य?"
मी हसतो, लगेच दोन्ही हातांनी तिला उचलून घेतो
गुदगुल्या करीत तिला खांद्यावर टाकतो
खळखळून तिच्या हसण्याने प्रश्न वाहून गेलेला असतो
मग आम्ही जातो बागेत
बरीच गर्दी असली तिथे जरी
गूढ जांभळ्या कोन्यात
क्लांत आदिम श्वापद
माझ्या मातीच्या पायांची
लाल, रांगडीशी याद
कधी शुभ्र झळाळतो
एक कोना आरस्पानी
अद्भुताची निळी हाक
मग गुंजतसे कानी
कुतूहलास पारव्या
केशरीशी ज्ञानफळे
हिर्वळीस सर्जनाच्या
किल्मिषांचे खत काळे
कल्लोळती रंगरेषा
अशा रात्रंदिन मनी
इंद्रधनूची कमान
शोधू कशाला गगनी
सप्त-समुद्रांमधे मिसळती असंख्य सरिता मधुर जला
मार्गावरती समर्पणाच्या करिती पृथ्वीला सुफला
सप्त-रंग हे इन्द्रधनूचे क्षणभर दिसती-अन विरती
मेघांवरती रविकिरणांचे इन्द्रजाल अद्भूत किती
पुनरावर्तन सात दिसांचे जरी मानवा योग्य दिसे
अनादि काल-प्रवाह वाहे अंत तयाला कुठे असे?
अपूर्व विभ्रम सप्त-सुरांचे राग होउनी अवतरती
कोंदणात तालांच्या त्यांची अमूल्य रत्ने झगमगती
निर्धाराने परिश्रम करता असाध्य जगती काही नुरे
कल्पनेतले सप्त-स्वर्ग मग भूवरी येतिल खरेखुरे
मी तृषार्त भटकत असता
मृगजळास भरते आले
मी मला गवसण्या आधी
वैफल्य विकटसे हसले
शब्दांच्या इमल्यापाशी
सावली शोधण्या गेलो
पण शब्दांचे केव्हाचे
धगधगते पलिते झाले
क्षण क्षणास जोडित जाता
वाटले काळ संपेल
पण वितान हे काळाचे
दशदिशा व्यापुनी उरले
सप्तश्रृंगी देवी
काल रातीला देवी माझ्या सपनात आली
गड देवीचा चढायाला सुरूवात मी गा केली || धृ ||
रडतोंडीचा घाट होता लई अवघड
पाहून छातीमधी बाई व्हयी धडधड
रस्त्यामुळं नांदूरीगड चढण आता सोपी झाली ||१||
अठरा शस्त्रे घेतले तू ग अठरा हातामधी
सौभाग्याचे अलंकार तुझ्या अंगावरती
महिषासुर मारी तू आदिमाया शक्तिशाली ||२||
विडा तांबूलाचा खावूनी मुखी रंगला
सप्तश्रृंगीच्या पायी जीव माझा दंगला
देवी माझी सोळा शिणगार ग ल्याली ||३||
सांज कोवळी येते का
गंध अाठवांचा घेऊन
उमटीत जाते मनी वेडी
हळवी स्वप्नसुरांची धून
पदर हा रातीचा ढळता
सांडे उरात चंद्र नभीचा
ओठानीच कसा चूंबावा
प्राण विरता रातराणीचा
झरे अशी गात्रागात्रातूनी
तू थरथरती पहाट ओली
माझ्या प्रोफेशनल आयुष्याची सुरूवात ज्या डोंबिवलीमध्ये राहून झाली तेथून सकाळची जलद लोकल पकडणे हे एक मोठ दिव्यच. त्या दिव्य अनुभवावरूनच खालील विडंबनाची कल्पना सुचली. मूळ कवी सौमित्र व गायक मिलींद इंगळे यांची माफी मागून सादर करतो....गारवा चे विडंबन.
मूळ कविता -
गद्य भाग-
ऊन जरा जास्त आहे दर वर्षी वाटतं
भर उन्हात पाउस घेउन...... आभाळ मनात दाटतं
एकदा वाघ शिकारीस निघाला
शोधत शोधत शिकार तो कुराणाशी गेला
डौलदार अजस्त्र तो, डोळे शिकारीकडे
गाढवांचा कळप तेथे चरण्यासी आला
हेरली एक बाकदार, सुंदर, नाजूक गाढवीण त्याने
असेल फर्लागभर अंतरावर
घेऊन पावित्रा मारणार उडी
इतक्यात नजरभेट झाली
त्या सुंदर गाढविणीच्या नजरेने केली, शिकाऱ्यावरच कडी
अन शिकारी खुद्द शिकार झाला
तारीख ठरवली गेली लग्नसोहळ्याची
घेतल्या आणाभाका शिकार न करण्याच्या
यथेच्छ जोड्याने चरण्याच्या
मंगला समयी लग्न लागले
सोहळ्यास सारे जंगल लोटले
