कविता

सैल असावी मिठी जराशी,
हळूच वळुनी तुला बघाया,
अर्ध्या मिटल्या तव नयनांचे,
ओले हळवे चुंबन घ्याया..

रेशीम काळे केस उडोनी,
कुरळ्या लाटा बाहुंवरती,
मऊ मुलायम आखीव रेखीव,
घटद्वयांना व्यर्थ लपवती...

जरा विसावून सिंहकटीवर,
मधूर मादक श्वास फुलावे,
अधीर कोडे या विश्वाचे,
गहि-या डोही उकलून यावे..

पहाटवारा लगबग करतो,
घेऊन येतो थोडे केशर,
स्वर्णीम करतो शर्मिल गाला,
तलम तृप्तीचे शिंपून अत्तर..

( पहिली ओळ रेखोकडून उधार घेतली आहे..)

( सुरेश भट _/\_ )

चल उठ रे बेवड्या
झाली सांज झाली...
बाहेर दारू गुत्त्यांना
हलकेच जाग आली

उघडले कधीचे
गुत्त्यांचे द्वार बंद
अन्‌ चोरपावलांनी
आला देशीचा गंध
गल्ल्यावरी गुत्त्याच्या
आंटी येऊन बसली...
बाहेर दारू गुत्त्यांना
हलकेच जाग आली

चल लवकरी आता
पहिल्या धारेचा सहारा
मोसंबी नारंगी ठर्रा
करती तुझा पुकारा
सज्ज साथ देण्या
पापड अंडी चकली...
बाहेर दारू गुत्यांना
हलकेच जाग आली

या देशात नेमक चाललं तरी काय?
***************************
स्वातंत्र्य त्यांनी मांडीखालीच
काय गांडीखाली
लपून ठेवलं.
नि
धर्मनिरपेक्षतेच्या मखमली
झुलीत ते लोकशाही
जातीवादाच्या उबीत
उबवीत बसलेत.
मग
ते तांडेची तांडे निघालेत
उरात जाती जातीची धग
पेटती ठेऊन....
द्वेवेषाच्या आवेशान
ओठाओठातून भंयकर ज्वाला फेकीत
एखादया दैत्यासारखी ....
स्वातंत्र्याचा सूर्य गिळायला
आणि ...
मानवतेची ,समतेची छान छान फुलपाखर
कुठचं कशी दिसत नाहीत ?
भूर्र उडून गेलेत की

तू.

कधी कधी तुला वाटेल
की तुझ्या अंतरंगात असंख्य तारका आहेत
आणि तू उजळून निघाला आहेस
डोळे दिपवणा ऐवढा

कधी तुला असही वाटेल
की तू अशक्यप्राय लहान आहेस
आणि तुझ संपूर्ण शरीर सामावल आहे
दोन अणू मधल्या विश्वात
परत कधीही न दिसण्यासाठी

बरं तुला असही वाटू शकत
की तू कागदी खेळण आहेस
काळजीपूर्वक बनवलेलं पण सहज विस्कटणार
एवढं नाजूक की स्पर्श करायला ही भीती वाटेल

कधी कधी तुला असही वाटेल
की एखाद्या ग्रहाला थोपवण्याची ताकद
तुझ्या प्रत्येक पेशीत आहे
आणि सामर्थ्य आहे हे विश्र्व उल्थवण्याच

वृत्त - तोटक

अदमास पुन्हा चुकतात इथे
वनवास नवे मिळतात इथे

अवघे जगणे जगणे बनते
मिथके सगळी जुळतात इथे

रुसणे स्मरता हसणे स्फुरते
अलवार सुखे कळतात इथे

वळणे कळता सरती वलये
नवखेच सखे फसतात इथे

हलकेच पुन्हा जवळीक नवी
सुमने कवळी फुलतात इथे

विरहास नवे सहवास हवे
हळवे क्षण ते स्मरतात इथे

भुतकाळ जरा विसरू म्हणता
इतिहास नवे रचतात इथे

© विशाल वि. कुलकर्णी

माझ्या मनात आहेत असंख्य Non Attached प्लॉटस
गुंतत नाही मी सहसा कशात
प्लॉटिंग करून ठेवलंय मी
काटेरी तारेच्या कुंपणाने बंदीस्त
लहान होतो तेव्हाही होतेच हे प्लॉट
पण त्याला असायच काटेरी ठेवाच कुंपण
त्यावर काटे असले तरी फुलही फुलायची अधूनमधून
आता मात्र मनाचे प्लॉट
रुक्ष व्यवहारांच्या काटेरी तारेने वेढलेले
हल्ली कुंपणावर वाढवलेला वेल
दिसायला सुंदर दिसतो
मात्र त्याखालीअसतेच व्यवहारांचा पहारा
कुणाशीही मोकळंढाकळ बोलावं
असं नाही राहिलं अंगण
प्रशस्त गेटमधून कुणी आलं बोलायला

कवितेला अर्थ नसावा
संदर्भ नसावा
विचारांचा मागमूसही नसावा
शब्दांच्या शिड्या नसाव्या
नसावेत अर्थाचे मनोरे
कवितेतून काहीतरी सापडलंच पाहिजे अस काही नाही
कवितेला नसावी अस्मिता
नसावा द्वेष , नसावा क्रांतीचा ललकार
कवितेत नसावा गूढ वगैरे अर्थ
सापडूच नये संदर्भाला स्पष्टीकरण
कवितेत नसावा निसर्ग
कवितेत नसावे दुःखाचे डोंगर
नकोत आनंदाचे चित्कार
नकोत मनाचे हुंकार
नकोत जातीधर्माचे अन्याय
नसावी जगण्याची भौतिकता
नसावे मोहाचे आगार
नसावी प्रणयाची धुंदी
नसावा विरह

(मौसम तरही का छाया है, तो गुस्ताखी माफ! पण तरहीच्या ओळीसाठी विशाल व क्रांतीताईंचे आभार,तसेच अगंतूकपणे तरही लिहिल्याबद्दल क्षमस्व!)

सूर्य मावळता कधीही व्हायचे नव्हते मला
या दिशेला एकदाही यायचे नव्हते मला!

पावले वळली कितीदा त्याच त्या वळणावरी
ज्या जुन्या शहरात पुन्न्हा जायचे नव्हते मला!

आजही डोळ्यांत माझ्या धुंद ही आली कशी?
मी पुन्हा प्यालो..खरेतर, प्यायचे नव्हते मला!

वेळ नाही,काळ नाही,ना ऋतूंना लाजही
थेंब-थेंबाला विचारा,न्हायचे नव्हते मला!

भावनांना भाव नव्हता मैफलींमध्ध्ये तुझ्या
गात आलो गीत मी,जे गायचे नव्हते मला!

विशालची ही रचना बघून वेगळ्याप्रकारे काही मांडणे झाले [विडंबन नाही].. गझल आहे की नाही हे मात्र माहित नाही.

सूर येथे होत बेसूर.. ऐकायचे नव्हते मला..
या दिशेला एकदाही यायचे नव्हते मला..

श्वापदांनी फाडलेले पदर ज्यांना झाकती..
देहभूमीच्या चिरांना मोजायचे नव्हते मला..

ओथंबले आभाळ माझे.. मग सर्वकाही चांगले!
तीरापल्याडच्या भुकेला उमजायचे नव्हते मला..

पुन्हा वळती त्या दिशेला..पावले माझी.. कितीदा..
पावलांना त्या दिशेला न्यायचे नव्हते मला..

प्रश्न साधासाच होता,
त्याने उत्तर टाळले..
आणि अबोलीचे फूल
तिच्या केसात माळले.

त्याचा रोजचाच खेळ,
चार दाणे पक्ष्यांसाठी..
पाखरांच्या नकळत,
त्याने हक्काने पाळले.

क्षणभर विसावला
जीव बकुळीच्या खाली..
सडे अनाम दु:खाचे
तिने पायाशी ढाळले.

आहे सुखाचा पाऊस,
डोळे भरले कशाने?
वेडे मन तुझे का ग
मृगजळास भाळले?