विडंबन

अत्यंत अर्थहीन, स्वैर आणि अजागळ विडंबन सादर आहे!

कुणाच्या फांदीवर कुणाची आर्ची?

कशासाठी चढवावे टेकू देऊन?
झाड होते कुणासाठी मूळ रोवून?
जमतात येथे कुणी मुव्हीज बघून!
तरी कशी आणतात घरातुनी खुर्ची?

लोक सारे येती येथे बुलेटवरून
वृक्ष जाती वजनाने वाकून झुकून
फांदीवर घेती सेल्फी झोकून झोकून
म्हणती हे वेडे पीर, 'चढू फांदी वरची!'

अंत झाला फोटोसाठी, जन्म एक सेल्फी
पारध्याची वाणी म्हणजे बेचवच कुल्फी
फांदी तीच परी तिची पडे गड्या ढलपी
परश्यापरी आयुष्य हे फांदीमुळे खर्ची

- स्वामी

आपली पेर्नाही

आमच्या शेजारच्यांकडं की नाय , दोन कुत्रे आहेत. हिरव्या डोळ्यांची सतत भुंकणारी ती अअल्सेशियन हरी आणि कायम कान पाडून बसलेला लांबुडक्या दु:खी चेहर्याचा नार्सिसस उर्फ नार्या. ही त्यांची कविता.

हरिच आणि नाऱ्याच
नात जगावेगळ असत
जवळ असले तरीही
मिलन नाशिबि नसत

हरिची लहर, सतत
त्याला असते भुंकत
तरीही प्रेम करतो नार्या
बिन प्रश्न विचारत

एटीयमचिये द्वारी। उभा क्षणभरी।
तेणे पाचशेच्या चारी। मिळतीया।।

कार्ड चार हाती। स्लॉटमधे घासी।
निकडीची रोकड मग। निघतीया।।

रांगेत बहु जन। स्वतःचेच धन।
घामेजलेले तन। ताटकळ्या।।

ब्यांकेतही तेच। होई खेचाखेच।
शिव्या कचाकच। निघतीया।।

ऐसे शूराभिमानी। न देखिले कोणी।
तयांसी देशाभिमानी। म्हणतीया।।

एकच दिला धक्का। गुर्जर तो पक्का।
'मित्रों' ऐसी हाक। मारतोया।।

सुका म्हणे बास। किती रोखावे श्वास।
काय ३१ डिसेंबरास। करतोया???

- भारी समर्थ!

प्रेरणा

(मूळ कविता, त्यातल्या कल्पना सुरेख आहेत. उगाच टैमपास म्हणून हे विडम्बन. अजून बरे होऊ शकले असते..)

नाक गळतंय माझं
तसं ते नेहमीच गळतं
पण पाऊस आला की
येतात जोराच्या
दोन चार शिंका
अन नाक येते
कफही होतो जरासा

नाक गळतंय माझं
रुमाल ओलागिच्च झालाय
केंव्हाचं तुंबलंय
वाट पाहतेय निचरा होण्याची
हाताशी व्हिक्स आहेच
पण विकोरील मिळेना..
जौदे ,निचरेल ... आपोआप

आम्हां नकळे नज़्म, नकळेच शेर।
गझली बहर, नकळे आम्हां।।

काफिया की आधी, रदिफ म्हणावा।
मतला जुळावा नकळे आम्हां।।

कधी म्हणे सूट, कधी अपवाद।
शायरांचे वाद नकळे आम्हां।।

वज्न,रुक्न, जुज; लाम, गाफ आणि।
नकळेची वाणी गझलेची।।

स्वाम्या म्हणे माज मोकार करावा।
रतीब घालावा गझलांचा।।

- स्वामी संकेतानंद

भजन रूपी विडंबन गाणे आहे. काळ माणसाला उद्देशून हे म्हणत आहे.

काय तुझे होणार... मानवा....काय तुझे होणार !!

खरेपणाचे मोल न उरले, खोटे अवघे मोठे झाले,
सत्य टेकवी सदैव माथा, दुष्टांचा जयकार.......काय तुझे होणार... मानवा ------- १

ज्ञानी इथले चरणी लोळती, लंपट उठुनी कथा सांगती,
कलीयुगात या भक्त न उरले, देवच झाले फार ....काय तुझे होणार... मानवा ---- २

नीती विकुनी माती खालली, भ्रष्ट होऊनी पुष्ट जाहली,
पैसा एकच धर्म हा उरला, जडला कैसा विकार.....काय तुझे होणार... मानवा ---- ३

बंदीपायी जीवा लागलीसे वाट।
उभा रात्रंदिवस रांगेमध्ये।।

गणिताचा तास विना झंडू बाम।
तैसे एटीएम डोकेदुखी।।

खिसा खुळखुळा जीव कासावीस।
झालो कॅशलेस आपोआप।।

भोगतोय भक्त परी हर्ष करी।
नोट आहे भारी गुलाबी जी।।

स्वाम्या म्हणे मज द्यावी एक नोट।
भाजपाला वोट देत नाही।।

- स्वामी संकेतानंद

पेर्ना, एक नितांतसुंदर कविता, कदंब.
कदंब

सळसळणारी वसने देही, विस्तीर्णाचे दान
समांतराचा ध्यास बुडाशी, सममितीचे भान

गजगामिनी तुझी चाल अन् नाजुकशी पाऊले
वार्‍यावरती सरसरणारे , गंधविभोरी झुले

"हिरवाई"वर तांबूस हळदी, केसर भरले तुरे
चेंडूवरती कशिदाकारी, रुणझुणती गोपुरे

घटद्वयी की म्हणू नितंब, खूप तुझे भरजरी
पानोपानी म्हणून डोलते कान्ह्यांची बासरी

अवतीभवती पिंगा घालत भ्रमरांची लीला
मोह वाटुनी सोडून येई आम्रफले बावळा

सावळ्याच्या प्रेमात
पडली राधा बाबरी
काळ्या रंगात रंगुनी
यमुनाही झाली काळी.

द्वारकेचा राजा आला
सुदामच्या द्वारी
काळी लक्ष्मी झाली
जनखात्यात पांढरी.

यमुनेच्या काठी
अवसेच्या राती
स्वार्थाच्या बाजारी
मैत्री अशी रंगली.

द्वारकेचा राजा = काळा पैसे वाला
सुदाम = गरीब माणूस
दिल्ली यमुनेच्या काठावर आहे.