कविता

पाऊस अडतो, माती काळी
कातर वेळी, रिक्त झोळी

थोडीशी जमीन, थोडेसे आभाळ
मोठ्या चेहर्‍यावर, छोटे कपाळ

वितभर पोटास, पेरभर अन्न
मुठभर काळीज, सुन्न सुन्न

झकपक विज, शहरी वेग
गाव आंधळे, भुईला भेग

राऊळाशी रांग, लांबच लांब
विठू न राखे, त्याचाच आब

कां रे असे, जगणे विटाळ?
रात्र काळ, दिवस दुष्काळ!

|- मिसळलेला काव्यप्रेमी -|
(०५/०३/२०१३)

..... एक कप चहा - भाग ३ !!

प्रत्येक भेटीत वेळ, ठिकाण
आणि चहा ठरलेला असायचा,
"लवकर पाठवा " म्हणायचो
पण उशिरा हवा असायचा,
सुर्य मावळण्यापूर्वीच नेहमी
उगवण्याची घाई चंद्राला असायची,
पण चहाची चव मात्र
जिभेवर रेंगाळत रहायची ......
.........असंच असतं भेटणं ....
निघतांनाची हुरहूर आणि निमित्तमात्र ....एक कप चहा !!

वेध घेत कल्लोळांचे जाहलो मलीन
नाथा होऊ दे माथा चरणी तव लीन
पोत कोवळ्या शब्दांचे वाहुनी कुलीन
तुझे गीत गाइन म्हणतो पाहुनी सुदीन

चैन सुखी घडलो पडलो चाल दिशाहीन
चाललो अथक पण झालो ध्येयाविण दीन
शिणले गजबजलेले मन देह आता क्षीण
तुझे गीत गाइन म्हणतो पाहुनी सुदीन

माघारी फिरते पाउल म्हणे ओळखीन
दिसते ना कोणी तेथे पात्र ना जमीन
अंधार्‍या गर्तेतुन ह्या किरण जागवीन
तुझे गीत गाइन म्हणतो पाहुनी सुदीन

-पाऊस -

हिरव्यागार शेताचा मालक मी जरी
सोबत आता फक्त रणरणती सावली ,
खळाळत्या नदीला ना ओंजळभर पाणी
भरलेली विहीर तर कधीच आटली ,
ठिगळ लावतच जगतो मी शेतकरी
ते तरी किती पुरणार...धरणी सुद्धा फाटली
…पण उजळेल आता तिची कुस
……उद्या पडेलच की पाऊस …!!!

गावात खांब आलाय विजेचा
अजून काम राहिलंय थोडं ,
लावेन मग दिवा शंभर चा
लकाकेल मस्त माझं झोपडं ,
देव आहे माझ्या पाठीशी
कसं होईल काही वेडंवाकडं,
....तोरण म्हणून बांधीन ऊस
.....उद्या पडेलच की पाऊस !!!

माझ्या मिठीत विरघळू दे, कोमल तुझी ही शुभ्र काया
रात्रही मग होऊ दे स्तब्ध, चंद्रही नको अन् पुढे सराया

चढती लय श्वासांची, सांगते सर्व बिनदिक्कत
ओठ थरारती अलवार तुझे, तुझ्याशीच बंड करत

रातराणी आज फुलुन, आली तिच्या ऐन भरात
की तुझाच हा मत्त गंध, जीवघेणा उतरे ऊरात

हा हवेत कुंदपणा, कुठुनसा आज आला
त्यात कहर ही बट, चुकार खुणावते मला

आज नको मला, भान कुठल्याच जगाचे
तु ही नको सांगूस अन्, आज कुठे थांबायचे

पापण्यांची चलबिचल, का होतसे सये तुझ्या
मी न परका तुला, स्पर्श जरी हा पहिला

आज माझ्या गावचा | रस्ता उदास वाटला | वेशीतल्या कमानीचा | खांब का हा वाकला ||१||
एक कामधेनू होती | इवल्याशा आठवांत | दावे भकास आज | भिजले गं आसवात ||२ ||
काळ्या आईस नाही | काळ्या ढगाची भेट | थरथरणा-या मनात | रणरणते ऊन थेट ||३||
एक भिंत येथे होती | उन्हामध्येही ओली | मातीत शुष्क भेग | पडवीत रुंद झाली ||४||
ओठांत आज नाही | हक्काचे एक हासू | आई महागले गं | डोळ्यांतलेही आसू ||५||

- संध्या
०६ मार्च २०१३

आठवणींनी जीव माझा
बेचैन किती जाहला?
सखये तुझा कुठे तो...
माझाही न राहिला.

दूर किती दूर जाशी
लागे मज हुरंहूरं
शांत आहे ही तृप्तता
की भावनांचे काहूरं?

वेड असे भीत आहे
हाक कशी देऊ मी?
का तुझिया स्मरणाने
फक्त तृप्त होऊ मी???

आसवांचे नजराणे
का मागे प्रीत ही?
सहजाच्या जगण्याची
का अल्लड रीत ही?

दु:ख्ख असे आज नाही
जरी न तुझा राहिलो
देवालयी पुष्पांसम
निर्माल्य अता जाहलो.

वेड्या त्या उद्यानी
तार कुणी छेडिली?
कृष्ण नव्हे कृष्ण अन्
राधा हि न राधा राहिली...

-पारिजातक -

तुझ्या अंगणातली ती फुले,
ओंजळ भरून घ्यायचे मी ...
तू मात्र ती मोजून बघायचास ,
आणि त्या खोडावर लिहून ठेवायचास.....
मग रागाने फेकून फुले ती, तुझ्याच अंगावर ..
मी निघून जायचे .. तशीच ..!!

दिवस बदलत गेले,
अल्लडपणा संपत गेला ...
मग चुकून समोर आलोच;
तर अडखळत बोलायचो ...
नाहीतर….एरवी नजरही टाळायचो आपण...
..पारिजातक मात्र बहरत राहिला ...तसाच ..!!