माझी कविता

आठवतो आज पुन्हा
माझा गाव माझी माती
सारं काही सोडले मी
वितभर पोटासाठी.

बरसून येती मेघ
भिजूनिया जावे चिंब
ओंजळीत पावसाचे
झेलूनिया घ्यावे थेंब

घेवूनिया हाती काठी
जात होतो पोरं पोरं
माळावरी चरावया
घेऊनिया गुरं ढोरं.

रानपाखरांच्या जैसे
रानिवणी हिंडण्यात
किती आठवू ते दिस
मौज होती जगण्यात.

मग सरले ते दिस
हरवले बालपण
शहरात पोटासाठी
सुरू झाली वणवण.

उलटले दिस मास
किती काळ गेला पुढं
तरी मना अजूनही
आहे गवाचीच ओढ.

रंग पाण्यास ना, हे तसे चेहरे
थांग लागेच ना मन किती गहिरे
व्देष माडापरी, प्रेम झाले थिटे
चेहर्‍यावर इथे मुखवटे... मुखवटे.

पुण्य गेले कुठे, पाप शिरजोर हे
सभ्य वेषात या नांदती चोर हे
दान देण्या निघे अन जगाला लुटे
चेहर्‍यावर इथे मुखवटे... मुखवटे.

शब्द फुलापरी मनी निखारा जळे
वेष संतापरी हृदयी विषारी तळे
लुच्चे फिरती इथे साव गेले कुठे
चेहर्‍यावर इथे मुखवटे... मुखवटे.

मीही एक वारकरी
माय मराठी पंढरी,
नतमस्तक होवू तेथे
जेथे कवींची पायरी.

करु रिंगण सोहळा
खेळ शब्दांचा मांडून,
शब्दसृष्टीच्या ईश्वरा
तेथे करुया नमन.

दिव्य सारे अलंकार
सजवू आपल्या देवाला,
नाचवू दिंड्या पताका
गुंफू शब्दांची तुलसीमाला.

आपल्या इवल्या पावलांनी
चालू मोठ्यांची पायवाट,
शब्दसृष्टीचे मायबाप
होवो सदा कृपावंत,

हजारो वर्षांचा सोहळा
रंगतो भाषेचा हा मेळा,
चालो समृद्धीच्या वाटे
लाभो स्वर्गाच्या कळा.

मी पाऊस झालो सखे
तू माती होशील का?
स्पर्शाने माझ्या अलगद
तू सुगंध होशील ना?

मी दरीत येऊन पडलो
तू वारा होशील का?
शीर्षासन करून मग मी
जग पायाखाली घेईल ना.

तू रात्र अबोली हो ना
मी चंद्र सखा तुज भेटेल.
तू पहाट होशील तेव्हा
मी तुझ्याच कुशीत झोपेन.

सुख बिंदू झेलायला
तू गवताचे पाते हो ना.
आयुष्याच्या धक्क्यांना मग
मी अलगद सोशीत जाईल.

जरी विस्कटली घडी जीवनाची
तू अशीच हसरी राहशील?
मी वचनाने मज बांधून घेतो
हे गाणे तुझ्याच साठी गाईल.

स्वप्न सारे आज पेटले
अश्रूंचे झरे डोळ्यांत आटले

हृदयात माझ्या गहिरी वेदना
जळतो हा प्राण सांगू कुणा
पाश अंतरीचे कसे सुटले

येते रोज आठवणींचे वादळ
थकलेल्या जीवास राहिले ना बळ
डोईवरले आभाळ विस्कटून गेले

दैव माझे झाले खोटे
हातातल्या फुलांचे झाले काटे
जुलूम नियतीचे सारे मी झेलले

शब्दांची कर्णफुले

प्रसन्न सुंदर सुगंधी सकाळी
प्रेम बरसले अवचीत अवकाळी
नाहत्या ओलेत्या भोर केशांतून
थेंब तयाचे अवतरले भाळी

ओठी शब्द फुलून आले
शब्दांचे मग मोती झाले
तु ते हळूवार उचलूनी घेत
कर्णफुलांसम कानी ल्याले

मंदिराची मालमत्ता
तिथे देवाची सत्ता
विकायचा विचार
कसा करे नोकर

पुजारी केवळ सेवक
मालक असतो देवक
पुजा-याला नाही जमीननोंदी
कोर्टाने केले स्पष्ट तोंडी

वापरकर्ता या रकान्यातही
लिहिण्याची नाही गरज,
मध्यप्रदेश कोर्टाने पुजा-यांचा
अर्ज केला खारीज

OMG चा हा जणू पुढील भाग
न खात्या देवाचा नैवेद्य च नव्हे
तर भुखंडाचे श्रीखंड ही
खाण्याला कोर्टाची चपराक.

मनात मोर कसे नाचतात
हे तुला पहिल्यांदा पाहिल्यावर...
...मला कळालं!

जीभ कशी अडखळते
हे तुझ्याशी पहिल्यांदा बोलताना...
...मला कळालं!

हृदय कसे धडधडते
हे तुझा हात पहिल्यांदा हातात घेताना...
...मला कळालं!

पुन्हा भेटायचयं हे माहीत असूनही
तुझा निरोप घेताना, दरवेळी
डोळ्यातलं पाणी कस अडवावं
हे मात्र मला अजूनही कळालेलं नाही!

- संदीप चांदणे

कसेतरी कुठेतरी जगायला पाहिजे
म्हणूनच थोडीतरी प्यायला पाहिजे!

हजारो उठतात या अंतरंगी वेदना,
वेदना विसरायला प्यायला पाहिजे!

हजार प्रश्न लाखो चिंता, हजारो कारणे,
साऱ्यांना एक उत्तर प्यायला पाहिजे!

नकोशी कुणा असते उन्मनी अवस्था
कधीतरी कारणाविना प्यायला पाहिजे!

पडो कुणी प्रेमात, डोळ्यात जावे गुंतुनी..
वारुणीच रमणी आम्हा प्यायला पाहिजे!

वोडका, रम ब्रँडी स्कॉच वा असो व्हिस्कीही,
दर्जा सांभाळून मात्र प्यायला पाहिजे!

घडीभर सुख हे मजबुरी होऊ नये,
तिने नव्हे आपण तिला प्यायला पाहिजे!

-राव पाटील

इंद्रधनू...

निरोप घेताना म्हणालो मी,
माझी आठवण ठेव..
नशिबापुढे हतबल आपण,
जोड्या ठरवतो देव....

क्षणात सारं बदललं तरी,
विसरू कशी तुला..?
तिचे साश्रुपूर्ण नयन,
विचारत होते मला....

निशब्द शांततेत घुमला,
उदास तिचा उसासा..
पण हात हाती घेऊन दिला,
तिनंच मला दिलासा....

केली जरी प्रीती,
पण सोडली नाही नीती..
अपराधासम खंत कशाला,
सोड मनातील भीती....

शब्द असे पडता कानी,
धरिले तिचे पाय..
परमहंस नाही गं मी,
पण तू आहेस शारदा माय....