मौजमजा

आज बरोबर १४ दिवसांनी कॅफे मध्ये आलो होतो. द्विधा मनस्थिति होति. परत चाट करावे कि बाबांच्या साईट पहाव्यात. पण एक भीती होती कि विज्याला जर कळले कि परत चाट करतो आहे तर तो सगळ्यांना सांगू शकत होता कि मी गे लोकांशी चाट करतो, किंवा माझ्यात काही तरी प्रोब्लेम झाला आहे. मित्रांना एक आयताच विषय मिळाला असता.त्यामुळे बाबांची साईट पाहायचे पक्के केले आणि पुन्हा एकदा कोपर्यातला कॉम्पुटरवर ताबा घेतला. XXXX बाबा.कॉम लावून बसलो. पण मन लागत नव्हते. सारखे वाटत होते कि परत चाट करावे. परत एकदा नशीब आजमावावे. शेवटी न राहाववून १५ मिनटात बाबा बंद करून MIRC लावले. ह्या वेळेस पुणे चाट च्यनेल जोइन केला.

वर्ष २०००. .. कसा तरी मेक्यानिकॅल डिप्लोमा झालो. पुढे काय? (हा प्रश्न माझ्या घरच्यांना पडला होता मला नाही). घरच्यांना वाटले होते १० वि मध्ये ८४ % मिळाले म्हणजे पोरगा इंजिनीर वैगेरे होईल.पण मला तेव्हा हि समजत नव्हते आणि खरे सांगायचे तर आजही माहित नाही मला काय पाहिजे, मला काय आवडते, मला काय करायचे आहे. असो .... काही मित्रांनी BE ला admission घेतली, तर काही जन नोकरी करू लागले. मित्रांचे बघून मी पण BIO data बनवला. कुठून तरी application लेटर ढापले आणि जोब साठी apply करू लागलो. पण interview call येवील तर शपथ. . . मला अजून हि नाही समजले कि त्यांना कसे समजले होते कि हा काय दिवा लावणार आहे.

दोन पिढ्या किती दूर असतात ?
प्रसंग पडल्याखेरीज ते जाणवत नाही . आता हेच पहाना .
मी किशोरकुमारचे " वापस नाही जाना आज पहिली तारीख है ,खुश है जमाना आज पहिली तारीख है '' गुणगुणत होतो .
आजूबाजूचे प्रश्नात्मक चेहरे पाहून मी म्हणालो " सिलोनवर दर एक तारखेला सकाळी हे गाणे लागायचे "
"सिलोन म्हणजे काय ?" एक निरागस प्रश्न विचारण्यात आला .
उत्तर देण्यासाठी तुमची मदत मागत आहे . कारण
माझे एकट्याचे अनुभव सांगून दिलेल्या उत्तराने सिलोनला न्याय मिळणार नाही असे मला वाटते .

गरजवंताच्या नशिबाचे तरंगणे.

आयुष्यात दोन गोष्टी एकदा शिकल्या की त्या आपण कधीच विसरत नाही. त्या म्हणजे सायकल चालवणे आणि पोहणे. तरुण वयात या दोन्हीची क्रेझ असते. पहिली गोष्ट आवडीतून गरजेत कधी रूपांतरित होते हे कळतच नाही पण दुसरी गोष्ट गरज बनावी अशी काही परिस्थिती अजूनतरी पुण्यात नाही.
आता जेव्हा पूर्वी पानशेत धरण फुटले होते तेव्हा लोकांनी घरातील वाहून गेलेलं सामान (गरज म्हणून) पोहत पोहत जाऊन पकडून आणले होते प्लस वाहून गेलेल्या लोकांना शोधण्याच्या मदतकार्यात हि ते (गरज म्हणून) होते हा भाग वेगळा.

माझ्यासारख्या मवाल्याचा सज्जन मित्र

“नमस्कार हो चिंतोपंत! कळली का बातमी?” बारामतीकर, बर्‍याच दिवसांनी चावडीवर जमलेल्या सर्वांकडे बघत, चावडीवर प्रवेश करत.

“कसली बातमी? लोहपुरुषातले लोह वितळत चालल्याचीच का?”, नारुतात्या हसू चेहेर्‍यावर आणत.

“नारुतात्या आणि बारामतीकर, तुम्हाला फुटलेल्या आनंदाच्या उकळ्या कळताहेत हो! पण एवढ्यातच 2014 च्या निवडणुका जिंकल्याचा आनंद झाल्यासारखे आनंदित होऊ देऊ!”, घारुअण्णा भयंकर उद्विग्न होत.

बरेच दिवसांनी अंड्याचे कॉलेजला जाणे झाले जे तो कधीच मागे सोडून आला होता. होस्टेलला चक्कर मारली पण शुकशुकाट वाटला. बरेच वर्षांनी एखाद्या ओळखीच्या जागी जावे आणि तिथे कोणी आपल्या ओळखीचे दिसू नये की मग एकतर तेथील गजबजाट तरी अंगावर येतो किंवा शुकशुकाट तरी वैताग आणतो. तिथून बाहेर पडलो आणि कॉलेजच्या मुख्य इमारतीकडे वळलो. रात्रीचे साडेदहा वाजले होते. सिनेमा बघून परतत होतो. सोबतीला कॉलेजमधीलच मित्र होते. सारे एकाच कॉलेजचे माजी विद्यार्थी, म्हणून रात्री घरी परतण्याऐवजी कॉलेजलाच मुक्काम टाकून मैहफिल जमवायचा बेत आखला. कॉलेजच्या मुख्य इमारतीचा एक मजला रात्रभर जागत असतो हे सवयीने माहीत होते.