पत्र...
प्रिय,
प्रिय,
तसा माझ्याकडे DSLR कॅमेरा 2010 पासून होता आणि त्यावर वेगवेगळे फोटो मी काढतही असे. पण मागच्या वर्षी (2016) मधे हा विषय जरा seriously घ्यावा असे वाटू लागले. मग त्या दृष्टीने हालचाल सुरू केली. अर्थात ह्या बरोबर थोडी जास्त investment सुद्धा लागणार होती हे लक्षात आल.
२०१६ च्या मे महिन्यात मग नवीन advanced कॅमेरा घेण्यापासून सुरूवात केली. लगेच जून मध्ये माथेरान येथे फोटोग्राफी विशेष ट्रिप ला गेलो. ही अर्थात मॅक्रो विशेष सहल होती आणि मला तर ह्या विषयाची काहीच माहिती नव्हती. पण जाउन तर बघू म्हणून गेलो.
सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!
आधाशी आणि नालायक लोकांची होर्डिंग्स शहराला विद्रुप करतात
सणांच्या नावाखाली थिल्लर गाणी वाजतात
स्पीकरच्या भिंती कानाचे पडदे फाडतात
पण सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!
बेकायदेशीर बांधकामं आणि अतिक्रमणं शहराला विळखा घालतात
कचऱ्याचे ढीग ठिकठिकाणी ओसंडून वाहतात
खड्ड्यांमध्ये अधूनमधून दिसणारे रस्ते दुर्मिळ होतात
पण सामान्य माणसानी नाकासमोर चालायचं
फार विचार न करता गपचूप राहायचं!
पाऊस, भूमी आणि मैथिली
विस्कळीतपणे मांडले आहे गोड मानून घ्या.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
कधीपासून पावसाची झड लागलीये, *हा कोकणातला पाऊस सुद्धा इथल्या माणसांसारखाच वेडा, एकदा जीव टाकला कि पूर्ण बरसूनच जाणार*..
आमचा ग्रॅफोलॉजीचा (हस्ताक्षर व सही याचा अभ्यास ) क्लास चालू होता . सरांनी आम्हाला प्रत्येकाला एक कोरा कागद दिला आणि काहीही मुक्तपणे लिहायला सांगितलं त्यावर आपलं नांव न टाकण्याचीही सूचना दिली . नंतर ते पेपर्स गोळा करून त्यांनी मधूनच कुठलाही पेपर काढून त्याचं अनालिसिस कसं करायच हे समजवायला सुरुवात केली. कागदावरच्या मजकुराचा आकार, मार्जिन आणि मग एक एक अक्षर घेऊन त्या व्यक्तीच व्यक्तिमत्व उलगडू लागले . एक दोन अनालिसिस झाल्यावर त्यांनी माझा कागद सगळ्यांसमोर पकडला ,मनात खूप उत्सुकता होती आज स्वतःबद्दल काय जाणून घ्यायला मिळणार ...
उपोषण
(कविता कालावधी 1996)
घुसमटणारी वेदना
धुमसणार छत
दाबायला जातो मी
होत ज्वालामुखीच तोंड
ज्वालानदी ही चिरडत वाहते
सर्व घर ती वाहुन नेते
बसतो मी मग उपोषणास
एकटा सदैव एकटा
तीन मंत्री घेऊन येतात
हातात ग्लास त्यात रस
तीन संत्रांचा असतो
पण वाटत नाही
मी तो नाकारतो
कारण त्याच्यावर माझा
विश्वासच नसतो
येतात तसे जातात
तीन मंत्री
धूळ चढते गर्दी हटते
राहते उजाड स्थळ
त्या ठिकाणी दिसते एक
निराश खिन्न वीराण शव
ते असते माझे
सतत पेटणार्याचे
समोरंच एका मुलीनी मुलाला मारलेली निर्व्याज मिठी बघून वाटलं
"सालं, आपल्यावेळी नव्हतं असं काही"
आताही ती असती अन तिन हे बघितलं असतं तर
हळूच हसंत म्हणाली असती
"आपल्यावेळी नव्हतं बाई असं काही"
मी उगाचंच आठवणींच्या गर्तेत..
दूर उडून चाललेल्या सावरीच्या कापसाच्या म्हातार्या पकडू पाहतोय मनांत
पूर्वीच्याच अल्लडपणे.
“मी पुन्हा सायकलिंग सुरु करणार आहे!" (भीत भीत) अस्मादिक.
“उत्तम कल्पना! चांगलीशी सायकल घे आणि सुरु कर.” तीर्थरूप. (चेहऱ्यावर sadist हसू)
“शाळेत पण नाव घालूया का?” सौ.
“किती पैसे उडवणार आहेस?” मातोश्री.
“साधारण १५ - २० हजार" (पडलेल्या आवाजात) मी.
“एवढे? त्यापेक्षा बँकेत ठेव!” (अर्थातच) मातोश्री.
“त्यापेक्षा घरी टीव्ही घे!” (फणकाऱ्याने) सौ.
===============================================================================
पोर्तुगीज भाषेत एक म्हण आहे "ए ओकासीआओ फाज ओ लाडराओ" आपल्या मराठीत त्याचा अर्थ होतो कि,
"चोर संधी निर्माण करतो आणि संधी सापडली तर सगळेच चोर होतात"
याच भाषेत अजून एक म्हण आहे, ती अशी कि "क्यूएम कॉन्टा उम कॉण्टो, आऊमेन्टा उम पोण्टो" अर्थात, गोष्ट सांगणारा आपली भर घालतोच, आपल्या पदरचं, आपल्या बाजूनेच सांगतो. चार लहान मूलांना साप दिसला, तर प्रत्येकाला वेगवेगळे विचारून बघा, केवढा मोठा साप होता, असे!.
तर, आज मी जी एक गोष्ट सांगणार आहे ती अगदी खरीखुरी पण "उम कॉण्टो, आऊमेन्टा उम पोण्टो" करून सांगणार आहे, आयमीन थोडीशी फोडणी देऊन सांगणार आहे.
फारा वर्षाच्या अंतराने पुन्हा विद्यार्थी दशेत गेलो, ते ब्राह्मि अन् मोडी लिपी प्रशिक्षण वर्गाच्या निमित्ताने.
महिनाभर रोजचा दोन तासाचा वर्ग, दुसरा दिवस सुरु व्हायच्या आत दिलेला होमवर्क पुर्ण करण्यासाठी जागरणे....
एकरेघी, दुरेघी, चाररेघी वह्या, शाईपेनाचा तपानंतर लाभलेला सहवास, शाळेतल्या बाकांवर अजुनही मावत असलेल्या देहाचं अपार कौतुक साधत झालेल्या नव्या ओळखी अन् विस्तारलेला परीघ....