पेर्णा- निओ यांची कविता "ती मला आवडते"
जेव्हा तो त्याच्या पार्टीनंतर तर्राट होऊन
माझ्या अंगाशी कसाही झोंबतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
जेव्हा किरकोळ वादातून तो मला
हिंसकपणे Get out you bitch म्हणतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
माझ्या खरं बोलण्यावर, समजावल्यावर
मलाच लाथाबुक्क्याचा प्रसाद मिळतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
मी एकटीच आवरून बाहेर जाताना
तो एकटक संशयानं बघतो
तेव्हा तो मला आवडत नाही
त्यांच्या माझ्या दुराव्याची खबर
अजून आमची आपसकी बात है .
माझा सगळा क्षोभ पुरवायला बाकी बरंच काही आहे.
चार पाच मिनीटाचं हाफ लाईफ असलेले गुंते आता परवडतात.
अंग काढून घेतलं असं म्हटलं तरी यांची कुजबुज सुरु होते .
इतके सनातनी फंडे यांचे ....
घर आवरलं तेव्हा चार शब्द बोलायला हवेत म्हणून ज़रा चाळून बघीतली चार पानं तर,
धुवायला टाकलेल्या कमीजाचे खिसे उलटे करून तपासावेत बायकोने
तसेच अगदी ,
मेंदूचे कप्पे उलट सुलट करून गेले,
अगदी तंतोतंत ...
जाऊ दे फट म्हणतात तशी साली आपलीच व्हायची ब्रह्महत्या म्हणून
माझं मन कायम ह्या साडेपाच इंची चौकटीत वावरणारं . . . .
आजूबाजूला काय चाललंय हे पाहूनही न पाहिल्यासारखं करणारं . . .
काही वेगळं दिसलंच तर डोळे असूनही ह्या स्मार्ट खेळण्यातूनच बघतो. . .
मग समोर खाद्यजत्रा असो की प्रेतयात्रा . . तोच निर्विकारपणा असतो !
कधीकधी मरणही टिपतो मी दुसऱ्याचं कारण असं चित्र वारंवार कुठे दिसतं ?
कासावीस होतो फक्त तेंव्हाच जेव्हा बॅटरी उतरते किंवा इंटरनेट नसतं !
जगात असूनही जगाशी परत जोडण्यासाठी जपतो मी पासवर्ड. . . . .
आपण आणि आपला अंडा "सेल", कोणी माणुसकी करता का फॉरवर्ड ?
#कटींग_पाटली_व_हिप्पीकट
श्रावण सुरु झाला कि एक नवीन चैतन्य सृष्टीत निर्माण होते. आषाढ एकादशी साठी आपल्या विठुरायाच्या दर्शनाला गेलेला शेतकरी परतलेला असतो. शेतात पेरणी झालेली असते. सृजनासाठी धर्तीच्या कुशीत बियाणे शांत झोपी गेलेले असते. आषाढ मेघ आपल्या सरींच्या द्वारे जमिनीवर भेटीसाठी उतरतात. धरती तशीच ग्रीष्माच्या तापाने तापलेलेली असते. ती या मिलनाची मोठ्या आतुरतेने वाट पाहत असते. धर्तीच्या व वर्षा धारेच्या या मिलनातून, धरतीच्या पोटात पडून असलेले बियाणं अंकुरते, जमिनीच्या एक एक आवरणाला विभागत हलकेच बाहेर डोकावू लागते. त्या कोवळ्या अंकुराला रवी किरणाने स्वतः;ला न्हाऊ घालायचे असते.
काही करण्या उरले नसता । आपली पाटी कोरी असता ।
काही बकांची ध्यानस्थ स्तब्धता । मत्स्यमारीकारणे ।।
दिसता कोणीही नवखा । लबाड साधिती मोका ।
त्याची बुडवती नौका । लागलीच ।।
पाडावी भोके यथेच्छ । भाषा तरी वापरावी स्वच्छ ।
भासवावे तयाते तुच्छ । आत्मक्लेशे ।।
कवीचे उडवावे शिरस्त्राण । मागाहुनि करावे शिरकाण ।
मनसोक्त मारावे पादत्राण । कवितेवरी ।।
आपण गाडिले कुठे झेंडे । आपल्या कापसा किती बोंडे ।
सगळे विसरून फेकती अंडे । अशावेळी ।।
अशाने होते तरी काय । कवी हतोत्साही होऊन जाय ।
परि अंतरी लागते हाय । कायमची ।।
"बबन्या.....",
"काय बे गब्ब्या?"
"हा प्रेषीडेन्ट कोन असते?"
"कोन?"
"प्रेषीडेन्ट बे...पेपर नाय वाचत का तू? इलेक्शन हाय म्हन्ते ना प्रेषीडेन्टचं.", गब्ब्या म्हणाला.
"हा वाचलं ना..प्रेषीडेन्ट म्हंजे राष्ट्रपती. हे बी माहित नाही का तुले ?"
"नाही बा..कोन असते थो?"
"थोचं तं सगळ्यात मेन राह्यते..बाकी सारे त्याच्या हाताखाली राह्यते.."
"सारे म्हंजे?"
"म्हणजे संसद-गिन्सद वाले, पंतप्रधान..सारे वचकून ऱ्हायतेत त्याले.", बबन्यानं माहिती पुरवली.
"बाप्पा बाप्पा..पंतप्रधानपन त्येच्या हाताखाली म्हंजे लयचं झालं."
रूमचं दार उघडून अनघा बाहेर आली तर तिला निनाद सोफ्यावर मेल चेक करताना दिसला.
“गुड मोर्निंग.” अनघा त्याच्याकडे हसत बोलली.
“वेरी गुड मोर्निंग princess” तीला एक नाटकी सलाम ठोकत निनाद ने प्रत्युत्तर दिले.
“कधी आलास?” आपले मोकळे केस बांधत अनघाने विचारलं.
“आत्ता just आलो. तू ये फ्रेश होऊन. मी चहा बनवतो तोपर्यंत.”
“ओके बॉस” म्हणत अनघा फ्रेश व्हायला गेली. आंघोळ करून ती बाहेर आली तोपर्यंत निनाद साहेब चहाचे कप टी-पॉय वर मांडून सोफ्यावर पाय पसरून आडवे झाले होते.
खुर्चीवर बसत तिने चहाचा घोट घेतला.
“ह्म्म्म, मस्तं झालाय चहा” ती समाधानाने उद्गारली.
तुला मी फार मिस्स करते ..
तुझ्या आठवणींनी भरलेली पानं अजुनही जपुन ठेवलियेत मी. रोज एकदा तरी त्यातल्या एकेका पानाची उजळणी करते. मला नाही माहित तु माझी किती आठवण काढतोस, पण तु विसरला नसशील हे मात्र नक्की.
आज चार वर्ष होऊन गेली, तुझ्या माझ्यात म्हणावं असं काहीच उरलं नाही, तसं होतं तरी काय ?? पण तरीही काहीतरी होतं हे नक्की. नाहीतर बघना, मला अजुनही तुझी आठवण का यावी ? अजुनही तु कुठेतरी आहेस, असं साऱखं का वाटावं?
बेस्टची एक खच्चून भरलेली बस. पुरुष प्रवासी पॅसेजमधेही उभे आहेत. महिलांसाठी राखीव बाकडी मात्र, एका महिला प्रवाशासाठी पूर्ण बाकडे अशा हिशेबाने भरलेले! लक्षपूर्वक ध्यान दिले, तर जवळपास प्रत्येक महिलेच्या चेहऱ्यावर, पुरुष प्रवाशांना खुन्नस दिल्याचा भाव दिसतोय!
अचानक पावसाची सणसणीत सर आल्याने खिडक्यांच्या काटा फटाफट खाली ओढल्या जातात, आणि पावसामुळे ट्रॅफिकही जॅम होते. गाडी जागेवरच! दोनच मिनिटांत उकाड्याने गर्दी कासावीस होऊ लागते. घामाच्या धारा सुरू होतात.
