कविता

तू चंद्र माझा
शांत,शुभ्र, साजिरा
तूज स्पर्शिण्या तूज मागे धावणारे
उथळ अभ्र मी....

येवून कवेत तूझ्या
नीखळ उब मनी भरावी
प्रकाशावे मी एवढे
की लाजावी मजसमोर चांदणी....

पेरणा अर्थात

श्मश्रू

पाणावलेला ब्रश
खसाखसा साबणावर फिरवूनी

सुरुवात जाहली श्मश्रू ला
काय बेरहेमीने वस्तरा,
चालवला त्या न्हाव्यानी

रूळली अधरांवरती मिशी,
अन ओघळली दाढी गाली
काय मोल त्या केसांना ,
क्षणात साफ केले त्यानी

असो राठ किंवा विरळसे डोके
नरम करी पाण्याचे थेंब उडवून
ओळखातो न सांगता
कोणाची भादरावी कशी .....

- पैजारबुवा

पाणावलेल्या डोळ्यांमधुनी
काय निखळले अश्रू होऊनी

सुरुवात जाहली सांडायला
काय भावना होत्या त्या,
त्या, का नाही टिपल्या पापण्यांनी

रूळली अधरांवरती काही,
काही ओघळली गाली
काय मोल त्या आसवांना ,
ते तर फक्त खारट पाणी

असो विरह कि सुखाची मिठी
एकसारखे थेंब मग
ओळखावी कशी चव
वेगवेगळ्या भावनांची कोणी.....
- प्रणया

झिम झिम झिम्मड झिम्माड .खेळ खेळू रंगात
आज काय पानोळ्या पानोल्या, आल्या खेळुन करवल्या
पाने मांडीता मांडीता, साखर सांडून त्या गेल्या.
एक करवली हरवली , कोणी नाही देखीली.
तीची उरली सावली, माया सारी सम्पली.
आई बापाची पोर ती . नवर्‍याने चोरीली.
एक फुल चिमुकले. सासूरवाशीन झाले.
लगनाच्या होमात. बाळपणी करपले.
झिम झिम झिम्मड झिम्माड .खेळ खेळू रंगात....
आज काय खेळू संसारी? कवड्या टाकेन चारी.
एक कवडी उलटली, माझी पाटी फुटली.
पाटी जशी फुटली, टचकन माया आटली.
लाह्या भाकर भाजता , विस्तव चटके हाताला.

अनंत पानांचा अश्वत्थवृक्ष सळसळतो आहे..
विशाल खोडावर अवकाशात घुसलेला खोड फांद्यांचा पसारा..
सृष्टीतून जीवनरस शोषून घेत,
ऊन पाऊस झेलत त्याचा उत्सव सुरू आहे..
प्राचीन खोडावर जाड सालींच्या वळ्यामधून
मुंगी किटकांच्या वसाहती फोफावल्या आहेत..
तरहतर्हेचे पक्षी तिथे येऊन 'हे माझं जग' असं म्हणतात
गाणी गात पानांना ऐकवतात..
जरठ जाड पाने शांत समाधानी मनाने
जीवनरसाचा शेवटला थेंब मिळेतो थांबतात.. हिरवेपणा टिकवून अन्न तयार करतात..
निवृत्त मनाने गळून जातात
पिंपळाच्या मुळांचे अन्न होत मातीत मिसळतात..
लाल तजेलदार नाजूक पाने

तहान

सरली सुरेख थंडी फोफावला ऊन्हाळा

संतप्त सूर्य आता ओकेल तप्त ज्वाळा

पक्षी दिशा दिशांना फीरतील ते थव्यांनी

सुकतील कंठ त्यांचे शोधतील ते पाणी

सुकली तळी जळांची पिण्यास नाही पाणी

लहान सानुल्या जीवांची होइल लाही लाही

त्यांच्या जीवाकरिता इतकी कराच सेवा

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा....!

वाटीत एवढेसे पाणी भरुन ठेवा.....!

धन्यवाद

नवरा बायकोचं भांडण
असं काहीच नसतं
तो म्हणतो पूर्व, ती म्हणते पश्चिम
बस एवढंच म्हणणं असतं

बघितलं तर ती ही एक गंमत असते

हाताबाहेर जाईल
एवढं ताणायचं नसतं
दोन चार दिवसांच्या अबोल्यानंतर
आपोआपच नरम व्हायचं असतं
वीजांच्या कड्कडाटानंतर पावसानं
धरणीला भिजवायचं असतं
तिनं हळूच
कुशीत शिरायचं असतं
त्यानं हळूवार
कुरवळायचं असतं
मायेच्या ओलाव्यात
नवीन जग फुलवायचं असतं

खिंड बोगदा

या डोंगररांगा निघती
माझ्या घराच्या पुढती
किती बघावे उंचावूनी
नच कोणत्या वाटा दिसती
अनामिक भिती मनात असे
वर जावे की खाली यावे प्रश्न मनी वसे
केवळ एकच खिंड बोगदा
लांबून दिसे कुणी खोदला
एकदा जावे वाटते त्यातूनी
वाट परतीची येई का तिथूनी?

पाषणभेद
०६/०४/२०१९

भुभूक्षीता सम विषय छेडु
यथातथा ती यमके जोडु
कुंथुनी मग ते शिळकट पाडू
अनाकलनीय नवकाव्य कंडु

कवन जंते उदरी माझ्या
विचार कल्पना असती ताज्या
परी शब्दांसव मेळ ना साधे
मळमळ मनात करती गमजा

बहु प्रयत्नांती सिद्ध जाहलो
झरझर लेखणी मी पाझरलो
मळकट तावावरती शाई ,
फुटत फुटत मी काव्य प्रसवलो

नवकवी
कंडुदास

एक घड्याळ दाराआडून बघते आहे बाहेर
किती बाहेर ?
स्वतःच्या बाहेर, शतकानुशतकांच्या पार...
जिथे आहे एक लंबकाचे घड्याळ...

आणि एक वाळूचे घड्याळ...