अंधार गवसला मागे
तू पुढे रात्र उसवली.
होती नव्हती पणती
मी हळूवारपणे विझवली.
पहाडा मागून आल्या
कोर्‍या चिश्ती रेषा.
केसरी हिरवा रंग
नेसून बसली वेश्या.
मुंग्यांचे फूटले वारूळ
अलवार धुक्याच्या वेळी.
सख्याचं उमटलं गोंदण
क्षितीजाच्या अलगद भाळी.
-कौस्तुभ
मी न चाहता उगवतीचा
येईल त्याला जातो सादर
पसरूनि अंगावरती घेतो
अंधाराची काळी चादर
मोहक तिरिपा उजेडाच्या
मृगजळ फसवे तिथेच होई
त्याहूनी प्रिय, मजला घेणे
बरबटून काळोखाची शाई
नवे समर नव्या दिसाचे
तयां सोबत आरवतेची
हलके घाव देते भरूनि
तमात शांती नीरवतेची
जर का आहे प्रकाश जीवन
नवसृजनाची नांदी काळोख
गूढ गहिरे व्योम आणिक
अज्ञाताचा प्रवास काळोख
- संदीप भानुदास चांदणे (११/०५/२०२०)
बापजन्म!
काल पाहिला मी एक
बाप जन्मताना
O.T. बाहेर
अस्वस्थ घुटमळताना
होणाऱ्या चिमुकल्या जिवासाठी
तिळ तिळ तुटताना
कोण म्हणतं
कि मातृत्वाच्या वेदना
फक्त आईलाच होतात
बापालाही होतच
असतात.. पण त्या
त्यालाच व्यक्त
करायच्या नसतात
लागताच पिलाच्या
येण्याची ती चाहुल
बापाचे डोळेसुद्धा
अश्रुमय होतात
पण जगाला खंबीर
आहे दाखविण्यासाठी
पापणीतच दडतात
मुलगी :
गालावर.. लाजची गं.. लाली
हळदीची.. काया माझी.. ओली
सुखाची गं..सर ही.. आली
हुरहुर.. मनी माझ्या न्हाली ||१||
वीज झडे.. आतुन गं..कोवळी
कळी कळी.. श्वासांची ग बोली
गालावर.. लाजची गं.. लाली
हळदीची.. काया माझी.. ओली ||२||
आई:
सनईचे.. सूर वाजले.. दारी || मंडपात.. आनंदाच्या.. सरी ||
माहेराची.. माया ही.. सारी || सासराला.. मिळेल गं.. भारी ||१||
कुंकवाची..चंद्रभागा.. दारी|| सासर तुझे..आहे गं.. पंढरी ||
नटली ग.. माझी लेक.. नवरी|| आस ही.. प्रेमाची गं.. सारी ||२||
पैजणी चांदणरात
तुझ्या स्पर्शात
हे प्राण घेऊनी आली...
स्पर्श संदिग्ध
जरासे मंद
गुलाब फिरले गाली...
ढवळते वारा
छेडील्या तारा
आकाश असे सचित्र...
उधळती रंग
पसरले गंध
हे भास मला विचित्र...
उरी मोगरा
प्रसविते झरा
तुझी मधुर काया...
क्षणाची भूल
उठविते झूल
निळी सावळी माया...
- कौस्तुभ
असा एक शत्रूच खुद्दार व्हावा.
पुरावा परंतू न गद्दार व्हावा.
अशी स्निग्ध व्हावी घरे ही नभाची.
उभ्या आसमंतात उद्धार व्हावा.
कुण्या मोगऱ्याचा दिसावा पसारा.
उभा श्वास माझा ग मंदार व्हावा .
कशाला कुणाची करावी अपेक्षा.
स्वत:चा स्वत:लाच आधार व्हावा.
तुझ्या स्पंदनाची गती सैल व्हावी .
नि डोळ्यांत साऱ्या ग अंधार व्हावा .
-कौस्तुभ
वृत्त - भुजंगप्रयास
1 आकाशातून खिडकीत, खिडकीतून फोटोत उतरलेला चंद्र,
तुला WhatsApp वर पाठवला की मग कुठे माझी पौर्णिमा सुरू होते.
अन तुझा त्यावर reply आला की ती शारदीय होते.
2माहीत असतं, "छान, ओके किंवा तूच माझा चंद्र"
याहून दुसरा तुझा reply येणार नाही.
पण तरी मी खूष असते कारण मला कळतं
याहून अधिक तुला खरंच काही सुचणार नाही.
3 आठवतं? एका रात्री एअरपोर्टवरवरून तू मला कॉल केला होतास.
तू घरी पोचेपर्यंत आपण बोलत होतो. .
तेव्हा चंद्रसुद्धा खिडकीपाशी थांबून राहिला होता.
असा पेटतो वणवा
उरी घर्षती झाडे,
आणि भणानून उठती
दु:खाचे धूसर वाडे.
रात्र वेशीला अडली
अंधारच इथे सजलेला,
अग्नीच्या तप्त तमांतून
मोगरा कसा भिजलेला?
कुणी हाक देऊनी स्वर्गी
वणवा असा रोखावा,
वनमेघ दाटूनी विवर्त
वळीवाचा पाऊस यावा.
-कौस्तुभ
बुद्ध,,,,,
काय दिले तू मानवजातीला?,,,,
शांती,,,
ती तर केव्हाच कैद झाली आहे
रक्तपिपासू,साम्राज्यवादी,शोषित भांडवलशाहीच्या महत्वकांक्षेत,,,,
संयम,,,
नजर टाकून पहा कुचकरून टाकलेल्या कळ्यांकडे
अहंकारी पुरुषी वासनेने संयमाच्या कधीच चिंधड्या उडविल्या,,,,
हास्य,,,
पहा बर तुला सापडते का?
भुकेने तडफडणाऱ्या निरागस बालकांच्या चेहेऱ्याआड,,,
सत्य,,,
असत्यतेचा नंगानाच चालणाऱ्या स्वार्थी बाजारात
सत्य,,,,सत्य केव्हाच कवडीमोल ठरले,,,
चार दिसांची चहू चिंतने
भ्रमितपणाची बहू लक्षणे
विषासम त्या प्रवासातले
क्षणिक गोडवे अस्त पावले
अनाठाई त्या रूचक चिंता
स्वप् नसुखांच्या रजई विणता
सूर निराळे गवसण्यापरी
तारेवरचा नवा डोंबारी
नको म्हणाया धजते ना मन
धडगत नाही रीते रीते पण
बेधुंदपणाचि सूटली आवड
दिनपणाचि जूडली कावड
क्षिण जाहल्या नियतिच्या वाटा
नको जपाया स्वप्नांच्या लाटा
अधांतरी क्षितिजाच्या मागे
विझून गेले लख्ख पोरगे
