कविता

आठवांच्या काळवेळा पाहिल्या.
हृदयाच्या प्राणवेळा पाहिल्या.
मालवेणा चंद्र भोळा कालचा.
कालच्या या चांदण्याही राहिल्या.

सोसली मी ही तमांची अंतरे.
रात्र काळी झाडपाने मंतरे.
गारव्याने जाग आली या फुला.
पाकळ्यांच्या गंधपेशी दाहिल्या.

प्राण झाले कातिलांचे सोबती.
सांग हे का माणसाला शोभती ?
वाचण्याचे मार्ग सारे संपले.
शेवटाला प्रार्थना मी वाहिल्या.

-कौस्तुभ
वृत्त - मालीबाला

निसर्गाने सूक्ष्म हे
दैत्य असे सोडले
अहंकारी माणसा
गर्व सारे तोडले

धूर हा हवेत रोज
नदीत जहर सांडले
प्रतिशोध हा असेल
तुला घरात कोंडले

उपसलेस बहुत तेल
गिरी अनेक फोडले
सजेल ही धरा पुन्हा
तव हस्तक्षेप खोडले

विकास नाव देऊनी
वृक्ष अमाप छाटले
दुःख ते अपार किती
वसुंधरेस वाटले ?

मोडलेस घर त्यांचे
नांगर थेट फिरवले
झुंजलेत पशु त्यांना
हिंसक तूच ठरविले

शिक आता दिला धडा
जरा तरी सुधार तू
देई स्वार्थ सोडुनी
हो मनुजा उदार तू

खूप झालं देवा आता, काहीतरी चमत्कार कर..
नाहीच जमलं काही तर, तुझं अस्तित्व अमान्य कर..

किड्या मुंग्यांसारखी देवा, माणसं मरत आहेत..
तुला कसं कळणार म्हणा, तुझी तर देवळच बंद आहेत..

माहितीय का देवा तुला, अख्ख जग इथं थांबलय..
सगळे जिवंत आहोत, कारण फक्त मरण पुढं लांबलय..

धावणारी माणसं सगळी, आज घरातच कोंडलीत..
मंदिरही सुनी तुझी, सगळी फुलं सुकी पडलीत..

शेवटी म्हटलं देवा, कुठूनतरी ये पुन्हा गाभाऱ्यात तुझ्या..
तेवढ्यात आला चमत्कारिक आवाज हळूच कानात माझ्या..

निर्घुण खुन..

काय अपराध
होता तयांचा
जे त्यांस
असे मरण यावे?
माणसांतल्याच लांडग्यांनी
तयांस जीवे ऐसे मारीले
या माणसांपरी
ते लांडगे तरी बरे
हेरतात ते सावज
भुक शमविण्यासाठी
संचारबंदी असोनी
ऐसा जथ्था तेथ जमला
अन्
माणसांतल्या माणुसकीचा
निर्घुण खुन तेथेची जाहला..

(Dipti Bhagat)

मौनामागे दडुनी असती
नाना परिची किती कारणे
कुठे व्यग्रता, कुठे खिन्नता
वरुन दाखवी 'नको बोलणे'

मौनाच्या वाटांचे वळसे
वाटसरूला होई चकवा
निबिड शांतता चहुबाजूला
असह्य होई अबोल थकवा

मौन राखते दाट अरण्ये
अनेक गुपिते अनेक आख्या
वरवर जे दिसते डोळ्यांना
खरे भासते असून मिथ्या

मौन पाहते सूचक, रोखुन
धारदार भेदक डोळ्यांनी
एका एका प्रश्नासंगे
यक्षाची तलवार परजुनी

प्रश्नहि ऐसे महाकठिण ते
सापडता सापडे न उत्तर
चकव्यामधुनी सुटण्याइतके
नशिब कुणाचे की बलवत्तर?

कोरोना गीत

पुरोगामी प्रतिगामी आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

भक्त द्वेष्टे आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

सश्रद्ध अश्रद्ध आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

ईश्वर अल्ला आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

फेकु पप्पू आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

भारत पाक आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

इटली चीन आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

अम्रिका युरोप आम्हाला नाही ठाउक
चल रे कोरोना टुणुक टुणुक

कॉलेजातील एकमेकांच्या प्रेमात आकंठ बुडलेल्या एका युगुलाची 'विलगीकरणाने' होणारी घालमेल मांडायचा प्रयत्न...

ती :
जीवघेणे हट्ट तुझे
वाऱ्यासंगे पळायचे
अबोल्याचे मास्क सोडून
क्वारंटाईन मोडायचे ।।

मन किती जिद्दी तुझे
सोशल डिस्टंसिंग झुगारायचे
अत्यावश्यक निमित्ताने
आमच्या हृदयात घुसायचे।।

नातं किती घट्ट तुझे
श्वासांनाही बांधायचे
आठवणींची गर्दी करून
क्वारंटाईन मोडायचे।।

किती रे निगरगट्ट तू?
कधीही आरश्यात यायचे
माझे डोळे कन्फर्मड् बघून
क्वारंटाईन मोडायचे

सजीव-निर्जीव-सीमारेषेवरच्या
अदृश्य अरिष्टानं
अख्ख्या मानवजातीला
मास्कवलं
तेव्हाची अतर्क्य गोष्ट

महासत्तांचे सूर्योदय
हतबलांच्या झुंडींनी
झाकोळून गेले
तेव्हाची नामुष्कीची गोष्ट

गगनविहारी गरुडांना
पंख बांधून घरकोंबडा
बनावं लागलं
तेव्हाची घुसमटलेली गोष्ट

कानठळी आवाजाची
झिंग चढलेले
दुखर्‍या शांततेने
वेडेपिसे झाले
तेव्हाची नि:शब्द गोष्ट

विरत जाणार्‍या
प्रदूषण धुरक्यातून
परागंदा पक्षी
बचावल्या झाडांवर परतले
तेव्हाची किलबिलती गोष्ट

दिन मावळला, छाया दाटे
क्लांत मनाला भीती वाटे
दिवसभराचे रोकड संचित
कमावले, की कधीच नव्हते?

भवताली गर्दी ओसरते
स्तब्ध एकटे पंखे, पलिते
फडफड कोरी मेजावरली
काय कुणा ती सांगु पाहते..?

होते काही रेशिमधागे
आले कुठुनी मागे मागे
हातावरती विसावलेले
होते का, की कधीच नव्हते..?

सोबत होती तुझी सावली
खट्याळ, मोहक, श्यामसावळी
अखेरचा अंधार पसरता
असेल का, की साथ सोडते?

प्रवास आता मुक्कामाचा
शोधायाचा मार्ग स्वतःचा
सामानाचे ओझे टाळुन
घेतो सोबत हास्य तुझे ते