प्रियकरं प्रेयसींना
शिळेने साद घालत आहेत
पण गॅसवरील कुकरच्या
शिट्ट्याच शेवटी खऱ्या आहेत
ते म्हणतात हृदयरुपी
हिरे अमूल्य आहेत
पण बाजारात बटाटे
४० रुपये किलो आहेत
त्यांच्या ओठांवर कविता
अन् मनांत गाणी आहेत
पण घराघरांतून
महागाईची रडगाणी आहेत
त्यांच्यासाठी ललनांचे चेहरे
नभीचे चंद्र आहेत
पण तव्यावरील भाकऱ्याच
सर्वांची पोटं भरीत आहेत
तिच्या तनाच्या अत्तराचे
त्याच्या मनात सुवास आहेत
पण उतू जाणाऱ्या दुधांचे
वास हेच वास्तवात आहेत
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
सांगू कशी मी खुळी प्रीत
मोडू कशी उभ्या जगाची रीत
तुझ्या वाटेवर धावते ही नजर
येशील का शोधीत माझे घर
अनोळखी सुरांचे उमलून आले गीत
लागली तुझीच रे काळीजओढ
ह्रदयाला झाला वेदनेचा स्पर्श गोड
चंद्रसावल्यांनी मोहरली काळोख्या मिठीत रात
हळूच आली तुझी चांदण चाहूल
स्वप्नातल्या पाखराची पडली वेडी भूल
दडवू कसे हसऱ्या ओठांतले गुपित
वाहत असेल झरा संथ
त्याच्या काठाशी बघ
पाण्यात पाय बुडवून
बसले असेन स्तब्ध
बहरली असेल बाग
एखाद्या झाडापाशी बघ
फुलांशी हितगूज करत
पाहत असेन पाखरे स्वच्छंद
हिरवाळलेला डोंगर
त्याच्या माथ्यावर बघ
घोंघावता वारा अंगावर घेत
असेन स्वतःच्याच विचारात गर्क
जर कुठेच नसेन मी
होत नसेल माझ्या
अस्तित्वाचा बोध
तू मला माझ्याच
कवितांमध्ये शोध
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
दात नाही
यावे दिसून
हसतो आम्ही
हातचं राखून
सर्वांपासून
लपून छपून
रडतो आम्ही
हातचं राखून
वजनावर
डोळा ठेऊन
जेवतो आम्ही
हातचं राखून
पहाटेचा गजर
लावून
झोपतो आम्ही
हातचं राखून
करत नाही
मनापासून
मदत करतो
हातचं राखून
मित्रांनाही
तोलून मोलून
मैत्री करतो
हातचं राखून
भावनांना
आवर घालून
जगतोच आम्ही
हातचं राखून
- सौ. रोहिणी विक्रम मनसुख
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
रूप रूपांना ओलांडून
कोटि नावांना पार करून
छातीनी चीरून भावचा भाला
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
शंबर धर्मांचा भुसकट पाखडून
सर्व तत्वांने मागे सोडून
दिगंताचा शेवटपर्यंत चडून
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
कुठेही थांबू नको
कधीही घर बांधू नको
अंत्याना कधी पोहोचू नको
ओ अनंत ह्वा
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
अनंत ही अनंत
होवत तो नित्ययोगी
अनंत तू अनंत ह्वा
ह्वा ह्वा ह्वा ह्वा
ओ माझा चेतना
ह्वा तू अनिकेतन
गवत ह्वा डोंगरा खाली
घराला मोघरा ह्वा
दगड ह्वा कष्टांचा पाऊस पडला तरी
गुळ साखर ह्वा दीन दलिताला
सर्वांत मिसळून जा मंकु तिम्मा
- कन्नडा मूल 'डी वि गुंडप्पा'
Whatsapp Romantic Shayari
खामोश दिल हमारा
सब कुछ सह लेता है….
तेरी याद मे शायद
ये दिल युही रोये जाता है…
ते विस्मृत गाणे
धूसर होऊन
विरून जाते
पण नेणीवेच्या
अथांग डोही
अवचित दिसते
मग पुन्हा गीत ते
शब्दांच्याही
पल्याड नेते
अन् नकळत अश्रु
झरताना
ओठांवर येते
मग पुन्हा पुन्हा मी
घाव सोसुनी
लढत राहतो
अन् कितीही हरलो
तरी खळाळून
प्रसन्न हसतो
शब्दांनी केला शब्दांवर घाव
विसरलो शब्द राहिला नाही ठाव
माणसांनी केला शब्दांचाच खेळ
आता कसा घालू शब्दांना मेळ
अवधानांनेे झाला शब्दांवरच वार
कशी लावू आता शब्दांना धार
अविश्वासाने केला शब्दांचाच घात
शब्दांनी करायची अविश्वासा वर मात
शब्दांनी केला नात्यातच बुद्धिभेद
एकत्र येऊन सारू नात्यातील मनभेद
त्याने म्हटले
'तू वाटशी चंद्र मजला'
तिने ऐकले
'चेहऱ्यावर डाग कसला'
त्यांना वाटले
'आता हा फसला'
तिने म्हटले
'थांब ना जरा'
त्याने ऐकले
'आयता सापडलास बरा'
त्यांना वाटले
'हा नेहमीचाच नखरा'
त्यांनी म्हटले
'आगळी तुमची प्रीत'
त्याने ऐकले
'कोण हार कोण जीत'
तिला वाटले
'वेगळी जगाची रीत'
- सौ. रोहिणी मनसुख
