कविता

क्षितिजावरती पहाट होता..... !!!

अमोल_००३'s picture
अमोल_००३ in जे न देखे रवी...
1 Jun 2020 - 5:30 pm

क्षितिजावरती पहाट होता अचानक मज आज ये जागृती |
गिरिशिखरांच्या वाटेवरूनि अन् पाऊले मग घेती गती ||

फिरता फिरता असा थबकलाे पाहुनी सुंदर तो देखावा |
मुग्धपणाने अनिमिष नेत्रे तृषार्तापरी पिऊनच घ्यावा ||

पर्वतराजींमधूनि हिरव्या, सूर्यबिंब ते प्रकटत जाई |
झाडे, वेली, फुले, पाखरे, आसमंतही प्रकाशित होई ||

दूर कपारीतुनि एखाद्या, ये धावत फेसाळत धार |
शांत, संयमी, गंभीरपणे अन् विस्तारीतसे तनमनी अपार ||

स्तब्ध उभ्या त्या वृक्षावरती कुणी एखादा येई पक्षी |
दोन क्षणातच अवरोहाची फुलवूनि जाई अद्भुत नक्षी ||

कविता

भेट .....

फिझा's picture
फिझा in जे न देखे रवी...
1 Jun 2020 - 6:03 am

भेट .....

सागर गोटे अन भातुकली
आठवते का ग आता ?
किनाऱ्यावर गोळा केलेले शिंपले
असतील अजून पण ......

तुझ्या वहीतल्या पहिल्या
पानावर माझे नाव लिहिताना
किती खाडाखोड ? ...पहिल्याच ओळीत !
आणि नंतर, पान भरून लिहिलेलं ... !

जेव्हा पुन्हा भेटशील तेव्हा
'ती वही' घेऊन ये .....
पानावरची 'तारीख ' सोडली तर ...
अजून काही जसंच्या तसं शिल्लक आहे का
हे तपासून पाहूया ......

नसेल तर .........

कविता

का न व्हावे मी स्वतःच सूर्य !!!

अमोल_००३'s picture
अमोल_००३ in जे न देखे रवी...
29 May 2020 - 7:15 pm

का न धरावे मी मनी धैर्य |
का न व्हावे मी स्वतःच सूर्य || धृ ||

अंधकार दाटला भोवती घोर अज्ञानाचा,
काय करावे, काही न समजे मार्ग प्रकाशाचा,
प्रज्ञाही ती कुंठित झाली या संग्रामात,
काळालाही अखेर केला साष्टांग प्रणिपात,
अशा समयी मनीमानसी बाळगावे स्थैर्य,
का न मी बाळगावे स्थैर्य || १ ||

कविता

ढासळला वाडा

पाषाणभेद's picture
पाषाणभेद in जे न देखे रवी...
29 May 2020 - 12:32 pm

खालील फोटो पाहून सुचलेली कविता:
ढासळला वाडाफोटो सौजन्य: फेसबूक पेज ऑफ ALDM Photography, Pune

ढासळला वाडा

ढासळला वाडा, पडक्या झाल्या भिंती
उगवल्या बाभळी त्यातून काटेच पडती

villeageकरुणकविताराहती जागास्थिरचित्र

।। मातृदशक ।।

अमोल_००३'s picture
अमोल_००३ in जे न देखे रवी...
28 May 2020 - 2:02 am

आता वंदितो आईसी | जिने धरिले उरासी |
जेव्हा आलो जन्मासि | वात्सल्याने || १ ||

नवमांस गर्भ वाढविला | सोसूनि सर्व यातना-कळा |
न जाणो तूज किती वेळा | दुखावले मी || २ ||

हाती धरोनि चालविले | बोल बोबडे बोलविले |
शहाणपण शिकविले | जगण्याप्रती || ३ ||

कलागुणांचा वारसा | दिला आम्हां छानसा |
स्वयें दाखविला आरसा | योग्य वेळी || ४ ||

निरपेक्षभावे मनासि | दिले अखंड ज्ञानासि |
अज्ञानी या मुलासि | शहाणे केले || ५ ||

जैसी घार पिलांसि | जैसी वेल फुलांसि |
तैसे जपले मुलांसि | सावधपणे || ६ ||

कविता

बायका...

प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे's picture
प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे in जे न देखे रवी...
27 May 2020 - 12:44 pm

काल ते म्हणाले,
सगळ्याच बायका
तशा असतात.

तशा म्हणजे नेमके कशा,
म्हणून शोधु लागलो,
बायका.

पुराणात, प्राचीन ग्रंथात,
ऑफिसात, समोर- मागे,
इथे तिथे.
गुगलवर.
अगदी मिपावरही.

असतात बायका,
हळव्या, खंबीर,धीट
आणि तितक्याच
कर्तबागरही.

बायका असतात,
पुरुषां प्रमाणेच.
सोशिक, शोषित
आणि बंडखोरही

काहींनाच जाणवतात,
खोल-खोल श्वास,
अन् ते शब्द.
काहींना नाही इतकाच,
फरक असतो त्या,
मुक-संवादाचा.

शांतरसकविता

चक्र

अनन्त्_यात्री's picture
अनन्त्_यात्री in जे न देखे रवी...
27 May 2020 - 12:08 pm

झुंजूमुंजू आभाळात
किती सांडले केशर

सोनसळत्या सकाळी
निळे झळाळे अंबर

तळपत्या माध्यान्हीची
वितळती काचधार

धूसरशा संध्याकाळी
अदृष्टाची हुरहूर

नि:शब्दाच्या चाहुलीने
जागे रात्र काळीशार

प्रहरांच्या रंगी रंगे
बिलोरी हे कालचक्र
चक्रनेमिक्रम त्याचा
अनादि नी निरंतर

निसर्गकविता

आणि अश्या वेळी

कौस्तुभ भोसले's picture
कौस्तुभ भोसले in जे न देखे रवी...
26 May 2020 - 2:02 pm

आणि अश्या वेळी,
चंद्राने लपायला हवं ढगांआड...
अन लपेटून घ्यायला हवं आपण,
भोवतालचं गुलाबी धुकं...
एकमेकांच्या श्वासांमधून
उधळायला हवीत,
प्रितीची गंधफुले...
घट्ट मिटायला हवीत,
डोळ्यांची नक्षत्रं...
टेकवायला हवेत
गुलाबाच्या पाकळ्यांप्रमाणे,
ओठ एकमेकांवर...
आणि मग पहावं,
श्वास रोखले जातात की;
हृदय धडधडायचं थांबतं..?

-कौस्तुभ

कविता माझीप्रेम कवितामाझी कवितामुक्त कविताकलाकविताप्रेमकाव्य

आत्तापर्यंत काय केलं?

मनिष's picture
मनिष in जे न देखे रवी...
25 May 2020 - 11:30 pm

वेळ मिळालाच आहे अनायसे, तर संपवूया
कितीतरी वाचायची राहिलेली पुस्तकं,
अर्धवट लिहिलेल्या कविता, काही लेख.
असंच खूप काही, मनापासून ठरवलं.
धावपळीत रोजच्या, बरंच राहून गेलं.
डायरीच्या पानांनी मग हक्काने खडसावलं,
आत्तापर्यंत काय केलं?

अपूरी स्वप्नं दूरुनच खुणावत राहिली
दिवस उलटले, कॅलेंडरची पानं बदलली
वसंत सरला, ग्रीष्मधग माथ्यावर आली
झाडांची पानं गळून गेली,
धुंदावणारी स्वप्नगंधा कोमेजून गेली.
निष्पर्ण पळस, रक्तवर्णी जिव्हांनी फुत्कारला,
आत्तापर्यंत काय केलं?

कविताmidlife

यंत्र

निखिल आनंद चिकाटे's picture
निखिल आनंद चिकाटे in जे न देखे रवी...
25 May 2020 - 8:42 pm

आजचा आधुनिक तंत्रज्ञानाचा युगात माणूस हा कसा या यंत्रणे मध्ये कसा गुरफटला गेला आहे या बादल मला कविता द्वारे सांगायचे होते. माझा या आधुनिकते बद्दल विरोध नाही पण आज काल माणूस माणसात राहिलेला नाही म्हणून मी आपले मनोगत व्यक्त करत आहे.

क्षणासाठी वाटतय गोड,
मित्रांची संगत.
इथे दर दिसते मला ,
फक्त यंत्रांची पंगत.
इथे आहे माणूस,
फक्त यंत्रासाठी घडलेला .
दिस रात फक्त,
या यंत्रांच्या वजा.
बाकीत गुंतलेला ,

आयुष्यभावकविताकवितातंत्र