तुझ्या वाटेवर उभा मी एकाकी
डोळे मुके होऊन झाली नजर बोलकी
चोरपावलाने हळूच तू येऊन जा
पाखरांचे उदास सूर घेऊन जा
जाग्या झाल्या भोवती रानसावल्या
आकाशवाटा ढगांना बिलगून बसल्या
जीवघेणी ओढ तुझी प्राणात दाटली
क्षितीजावर उभी राहीली मावळतीची सावली
पापण्यांच्या पंखात अश्रूंचे घन भरले
प्रितीची आग ह्रदयात ठेऊन गेले
जाई बरसुनी मेघ
करी धरेशी सलगी
धरा येता मोहोरुनी
विरे मेघ तो बैरागी
आसुसल्या धरणीशी
गाठ पडता जळाची
बीज अंकुरुनी येई
कुस चिरीत आईची
हात जोडुनिया कोंब
सांगे भूमीचे मार्दव
जरा थांब क्षणभर
करी मेघाला आर्जव
वीण बांधुनी भुईशी
करी लवलव पाते
नवलाईचे हे बंध
झाले नव्हत्याचे होते
पूर्ण होता ऋतुचक्र
पुन्हा लागती डोहाळे
करी नेमाने तरीही
सृष्टी साजरे सोहळे
युग प्रवाहीणी
-+-*-+-
समोर दिसत असलेलं भग्न राऊळ पाहताना जाणवतंय,
या तुझ्या काठावर कधीकाळी वसलं असेल एखादं छोटंसं गाव
अथवा एखादा शांत, एकांत आश्रम...
विसावला असेल इथे, अविरत काळप्रवाहात प्रवास करणारा मानव समुह
वा या अनंत प्रवासातुन मुक्तिकडे निघालेला कुणी तपस्वी
कार्यक्रम कसला? कविता वाचनाचा, कोण वाचणार कविता तर कवियत्री नीरजा, सो’कुल’ सोनाली कुलकर्णी, सौमित्र उर्फ किशोर कदम, प्रतिक्षा लोणकर, मुक्ता बर्वे, मिलिंद जोशी, हास्यकवी अशोक नायगांवकर आणि…. आणि…. नाना पाटेकर. ही अशी नाव लोकसत्ताच्या ‘अभिजात’ म्हणून सुरु झालेल्या उपक्रमाविषयीच्या ‘एक संध्याकाळ कवितेची’ नावाच्या कार्यक्रमाची माहिती पहिल्या पानावर बघितल्यावरच या कार्यक्रमाला जायला पाहिजे असं मनात पक्क झालं, पण कार्यक्रम आहे कुठे? तर काशिनाथ घाणेकर नाट्यगृह घोडबंदर रोड ठाणे, हे ठिकाण काम करत असलेल्या ऑफिसपासून दहा मिनिटावर रिक्षाने, त्यामुळे जायचं अजून पक्क झालं.
सांजेच्या व्याकुळ वेळी
का गोकुळ बाधा होते?
आभाळ दाटते तेव्हा
मन राधा राधा होते..
साहवे मला ना जेव्हा
काहिली तनूची उष्ण,
आवेग असा वा-याचा
भासतो जणू की कृष्ण..
मिटताना डोळे माझे
कुशीत मजला घेतो,
रोज मला उठवाया
पाऊस होउनी येतो..
घनघोर बरसतो वेडा
दिवस असो वा रात्र,
रुजवात सुखांची नवथर
भिजवुनी सारी गात्रं..
(ही राधा खास रातराणीसाठी....:))
केवळ कविता लिहुन वाचून ऐकुन कोरोना पळत नसतो
कोरोना अमिताभ बच्चनलाही का छळत असतो ?
घर पुन्हा एकदा सॅनिटाईज होईल, अमिताभ बरा होईल
तरीही प्रश्न शिल्लक रहातो
सगळे नोकर चाकर व्यवस्था असून
कोरोना अमिताभ पर्यंत कसा पोहोचतो ?
प्रत्येक स्पर्शित जागा सॅनिटाईज व्हायला हवी
प्रत्येक स्पर्ष सॅनिटाईज असायला हवा
प्रत्येक माणूस दूर उभा रहायला हवा
प्रत्येकाच्या नाकतोंडावर मास्क असायला हवा
कुणितरी कुठेतरी गलथानपणा करतो
अन्यथा कोरोना अमिताभपर्यंत कसा पोहोचतो ?
https://www.misalpav.com/node/47149#new
शाम भागवत सरांचा हा धागा वाचून मनात काही विचार आले ते शब्दबध्द केले आहेत. त्या धाग्यावर हे टाकले तर कदाचित विषयांतर होईल असे वाटल्याने वेगळा धागा काढत आहे.
जसे सुचले तसे लिहिल्याने कदाचित हे वाचताना विस्कळीत वाटेल, तसे वाटले तर तो माझ्या आकलनाचा दोष समजून वाचकांनी मला क्षमा करावी व भावार्थ समजावून घेण्याचा प्रयत्न करावा.
क्षमा प्रार्थना
क्षमेसारखा दुसरा स्वार्थ नाही | जनी सर्व सूखी क्षमाशिल राही ||
वारी नाही बारी नाही
दिसणार हरी नाही
विठ्ठला रे तुझ्या विना
दुसरा कैवारी नाही
साल भर खपायचे
वावरात झिजायचे
एका दर्शनाने देवा
दु:ख सारे जिरायचे
पावसाच्या सरी माथी
पाया खाली घाट वाट
लाख लाख तूच सवे
मैल गेले पटापट
आला गाव गेला गाव
खाणे पिणे तमा नाही
मुखी नाव चित्ती रूप
बाकी काही जमा नाही
पाहताच शांत झाली
काळजाची घालमेल
दिसे रूप असे डोळा
आनंदच खोल खोल
काय पाप झाले देवा
नाही आता परवणी
घर झाले बंदीशाळा
डोळ्या मध्ये जमा पाणी
- डॉ. सुधीर रा. देवरे
स्वच्छ एकटेच तळे
विसावले चांदण्यात.
- शंकर रामाणी
शंकर रामाणी यांची ही फक्‍त दोन ओळींची कविता. या दोन ओळीतील एकूण पाच शब्द म्हणजे ही कविता.
आली एकादशी
ग्रासे जरी कोविड
मुखी तरी गोविंद
वारकरी
हाती ग्लोव्हज्
मुखी मास्क
एकची टास्क
नाचूरंगी
सॅनीटाझर ची उधळण
वैष्णवां ना ताप
डोळ्यांपुढे बाप
पांडूरंग
कसले हे वर्ष
यंदा नाही वारी
तूच देवा तारी
भक्तजना
एकमेका आता
नाही लोटांगणे
उभी घटींगणे
पोलीस ते
युगे चार मास
राबताती अथक
सफाई मदतनीस
डाॅक्टर,नर्स,पोलीस
रात्रंदिस
तुझ्यात पांडूरंग
म्हणोनी वारकरी
पोलीस पाय धरी
होत धन्य
