हास्य

इवल्याशा खेड्यातील इवल्याशा घरात
बेलिंडा रहात असे सुखात आनंदात
तिच्याकडे होता एक उंदीर, मांजर, कुत्रा
लहान लाल गाड़ी अन ड्रॅगन एक भित्रा
.
मांजराचे नाव तिने ठेवले होते इंक
कार्ड़याशा उंदराला ती हाक मारे ब्लिंक
पिवळा कुत्रा वागायला होता मोठा परखड़
त्याचे नाव मस्टर्ड अन ड्रेगनचे कस्टर्ड
.
कस्टर्ड दिसे भयंकर फार खूंखार
अंगावरती खवले त्याची नखे धारदार
मुख त्याचे आग ओके नाक धूर फेके
त्याला पाहताच सर्वांची उड़े फेफे फेफे
.
बेलिंडाच्या शौर्याला नव्हता पारावार

पोटावर पँटी घट्ट व्हायला लागल्यावर नैराश्याने हे विडंबन सुचले.संदर्भासाठी,खाली,भा.रा.तांबे यांची मूळ कविता देत आहे.

घन टमी,पँट बघ घट्ट करी
रे खिन्न मना,मेदवृद्धी ही खरी

ये बाहेरी व्यायाम करुनी
शुद्ध मोकळ्या हवेत
का बसशी,कोचातच रुतुनी
रे! मार बैठका जोर तरी

जड झाले, अति गोड खादले
स्नायु नुरे,बेढब तनु डुले
मेद जमे,बघ पोटही सुटले
का मरणाशी खेळ चाले

मना,वृथा का भीशी जगण्या
दार सुखाचे ते निसर्ग भ्रमणा
वसुंधरा पाहे वाट मना
पसरोनी शेला हिरवा परी

मूळ कविता:-

मिपाकरलक्षणे समास प्रथम
| | श्री मिसळ पाव ||
| डूआयडीलक्षणनाम समास द्वितीय |
मागा सांगितली लक्ष णे | मिपाकरांअंगी बाणे |
आता ऐका सोंग घेणे | असोनी येक आयडी |१ |
तयां नाव डुआयडी |नामे असती बहु फाकडी |
खवतुनी लाडीगोडी | करिती सदा |२|
घेई सोंगे कलह लावण्या | जुने स्कोर सेटल करण्या |
अथवा उगा मजा बघण्या | आयड्यांची |३|
बोली स्त्रीआयडींशी मधुर | मयतरी करण्या अति आतुर |
प्रतिसादी जो बहु चतुर | तो येक डुआयडी |४|
वाचाळ चोंबडा चौकस |कुटीळ अंतस्थ मानस |

मूळ गायक . कवी , चित्रपट निर्माते, आणि तमाम दुनियादारी च्या टीम ची माफी मागून एक भन्नाट प्रयत्न

झुक्या तुझ्या फेसबुकला
मर्यादाच नाही
सांग कुणा ब्लॉक करू
कळनाच काही

झुक्या तुला शोधू तुला
मला सांगना
खाते सुरु केले एव्हढाच
केला मी गुन्हा
झुक्या माझी पोस्ट
वाच एकदा तरी
झुक्या पामराची लेख
वाच एकदा तरी
माझ्या या नोटचा tag
लाव तुझ्या खाती
जगभर फिरण्याचा का
दिलास वाव तू आभासी
या जगताचा भासी देव तू
का कधी कुठे मैत्र जुळले
ब्रेक अप झाले

घरची मैफल !!

मैफल झाली गंधर्वांची
अहा काय ते गाणे झाले
सूर अजूनही संगीताचे
कानी माझ्या भरून राहीले

रात्रीच्या त्या दुसऱ्या प्रहरी
असा कसा मी असतो गाफील
कसे पामरा ठाव असावे
सुरू व्हायची घरची मैफल

खिसा रिकामा, किल्ली विसरलो
आठवतो कालचाच तंटा
अन दारावरती वाजवतो मी
मैफलीची ही तिसरी घंटा

जरा कुठे मज झोप लागली
वेंधळ्याची ही जात कशी
दारामागून शिव्या देऊनी
सुरवातीची नांदी अशी

नमस्कार मंडळी,

आज परत फा......र दिवसांनी विडंबनाचा मूड जमून आलाय तो कितपत जमलाय हे तूम्हिच ठरवा. खालील विडंबनाचं मूळ श्री. वडापाव ह्यांच्या ह्या कवितेत आहे. सदर विडंबन श्री. वडापाव ह्यांची माफि मागुन.

प्रेमाचा त्रिकोण / एक फुल दो माली हि नेहमीच एखाद्यासाठि वेदनामय घटना. त्यातुन प्रेयसी आपल्या सख्ख्या मित्राची झाली तर अजूनच नैराश्य येतं. पण कालांतराने तीला मित्राच्या प्रेमातील फोलपणा जाणवतो आणि मग ती परत त्याच्याकडे येते........कायमचीच! आता पारड ह्याचं जड झालय!

तेंव्हा नुसती अश्शी भिरभिरायची नजर
आता बाजूला माझ्यावरच तिरकी नजर !

मनात येताच मित्र जमून करायचो कल्ला
'विचारून' बाहेर जाताना आता ऐकतो सल्ला !

तेंव्हा चापायचो हॉटेलात जाऊन चिकन हंडी
आता आवडून घेतो सात्विक मुगाची खिचडी !

तेंव्हा कशी वेगात बुंगाटत होतो बाईक
आता 'मागून येणा-या' सूचनेचा पाईक !

तेंव्हा कधी बाळगली नाही तमा आयुष्याची
आता जाणवते जबाबदारी तुझ्याही आयुष्याची !

- माशा

........................१.............................
रागवलेली ती, समजूत काढणारा मी
रागवलेला मी, समजूत काढणारी ती
या दोन विरुद्ध गोष्टी आहेत
.
ती रागावली कि
तिची समजूत काढणे सोपे आहे
ते जमते आजकाल मला
पण तिच्यावर रागावून
ती समजूत काढत असतांना
रागावलेलेच राहणे फार अवघड असते
ते अजूनही जमलेले नाही मला
.
कसं असतं ना,
समजूत काढणारा नेहमीच
समजूतदार असतोच असे काही नाही
पण सांगणार कोणाला?

असले कसले जेवण केले

जेवण केले अन हात धुतले
धुतलेले हात टॉवेलला पुसले

घरी येतांना खुप भुक लागली
लगेच आयत्या ताटावरती बसले

आमटीत होते पाणीच पाणी
जळक्या पोळ्यांचेही आकार कसले!

ईईई आळणी भेंडी करपा भात
तसेच खावून उपाशी मी उठले

काय नशिबी आले माझ्या
जेवण हे बेचव असले

कित्ती हौसेने आयटीतला नवरा केला
तेथेच आयटीतली बाई मी फसले

सांगितले कितीदातरी त्याला
नको बनवूस जेवण असले कसले

पुढल्या जन्मी एखाद्या शेफशीच
करायचे लग्न मनी ठसले

उद्यानातील बाकावरती द्वन्शिले मी तुला
मम द्व्नशाने व्याकूळ होता ,एकांत तुझा भंगला ||

अफाट जगती क्षुद्र तू मानव किती जाळसी म्येट नि कासव
जीव भुकेला रक्ता वाचून
झोपे मधुनी उठता तुजला बागेत गाठला ||१||

मारशील तू मजला कितीही
वंश माझा टिकतो तरीही
तव अस्त्रांची न मजला भीती
तप्त तुझे ते रुधिर प्राशुनी गुण तव घेतला ||२||