कथा

शिवीन कायाने घातलेल्या काँट्रॅक्टच्या अटी मान्य करायला तयार नव्हता. कारण त्या अटी खुपच जाचक व पूर्ण कायाच्या फायद्याच्या होत्या.
शिवीन कायाकडे पाहत बोलू लागला.
शिवीन,“ it’s very unfair to me. I can’t afford that. काय आहे हे its not joke. पहिली अट
१ कोणते ही डिजाईन तुम्ही अप्रुव केल्या शिवाय मी वर पाठवू शकणार नाही पण तुम्ही केलेले डिजाईन मा‍झ्या अप्रुअल शिवाय पाठवणार. मला अमान्य आहे.
२ जर मी मध्येच कोणत्याही कारणास्तव प्रोजेक्ट सोडला तर मी प्रोजेक्ट मध्ये लावलेले पैसे बुडणार व तुम्हाला मी वरून दंड म्हणून 15cr द्यायचे. मला हे ही अमान्य आहे.

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

दुसऱ्या दिवशी परत शिवीन काया फॅशन हाऊसमध्ये गेला. जानं त्याला भागच होत कारण हे एकच प्रोजेक्ट त्याला फाईनान्सशियल क्रायसेस मधून बाहेर काढू शकत होते. पण आज ही चार तास बसून काया त्याला भेटली नव्हती. तो चांगलाच भडकला व रिसेप्शनिस्टला बोलू लागला.

शिवीन, “ what the hell is that? आज तर तुमच्या मॅम भेटणार आहेत का मला? नाही तर मला Mr मानेंशी बोलावं लागेल.”

रिसेप्शनिस्ट ,“ प्लीज सर तुम्ही बसून घ्या; मी मॅमना फोन करते. सध्या त्या मिटिंगमध्ये आहेत. ”अस म्हणून तिने इंटरकॉमवर फोन केला व शिवीन आल्याची माहिती दिली.

" एहेरे ….. शिक्षकांचे कोणी लाड करतेका? लाड लहान मुलांचे करतात" पम्याने बोलायची संधी बरोब्बर साधली. माझ्या डोळ्यापुढे प्रत्येक विद्यार्थी पुढे येवून शालाप्रमुख सरांचा गालगुच्चा घेवून जातोय असे चित्र येवून गेले.
" सांगा सांगा . अजून काही सूचना असतील तर सांगा" सोनसळे सरांची आज्ञा शिरसावंद्य मानत शिक्षक दिन कसा साजरा करायचा याची चर्चा सुरू झाली

मागील दुवा http://misalpav.com/node/45909

वेस्टर्न फॅशन हाऊसची एक टीम मिटिंगसाठी आली होती.मिटिंग कॉफर्न्स हॉल मध्ये सुरू झाली. मिस्टर विल्सन स्मिथ हे टीम लीडर होते व त्याच्या बरोबर आणखीन दोन जण होते. त्यातला एक महाराष्ट्रीयन होता. कायाने त्यांना बसायला सांगीतले व ती म्हणाली

काया, “ good afternoon all of you and welcome Mr smith ,what is the project? give us some information about that.” ती अस बोलून खाली बसली. मिस्टर स्मिथ आता उठले व बोलू लागले.

शिवीन ठाकूर म्हणजे एक खूप मोठं नाव होत. शिवीन आणि काया दोन ध्रुवच जणू.शिवीन एक मोठ्या बापाचा मुलगा मुंबईतील सगळ्यात मोठया फॅशन हाऊसचा मालक व नावाजलेल्या फॅशन डिझायनरचा मुलगा. त्याच्या वडिलांचे नाव कुणाल ठाकूर त्यांना केटी म्हणून फॅशनच्या दुनियेत ओळखले जायचे. फॅशन हाऊसचे नाव के.टी. फॅशन हाऊस असे होते.

काया जयसिंग हे एक गूढ व्यक्तिमत्त्व. गव्हाळ तरी सावळेपणाची झाक असलेला रंग, गोल चेहरा, पिंगट रंगाचे टपोरे गहिरे डोळे, नाक चाफेकळी , खांद्यापर्यंत रूळणारा स्टेप कट, सडपातळ व सुडौल बांधा, एकूण दिसायला आकर्षक अशी काया. सनकी म्हणून कुप्रसिद्ध असलेली.एका नावाजलेल्या फॅशन हाऊसची मालकीण पण हे नाव ,प्रसिद्धी व यश तिला असच मिळाले नव्हते किंवा ती कोणत्या मोठ्या बापाची मुलगी ही नव्हती तर ती इथपर्यंत तिच्या मेहनतीने पोहोचली होती.

डिटेक्टीव्ह घंटाकर्ण बरोबर होता. आम्ही तीघांनीही एकमेकांकडे पाहिले हसलो. हाताची घडी घातली तोंडावर बोट ठेवले. आळी मीळी गुप चिळी करत वर्गाकडे चालू लागलो.

एक साधारण सत्तावीस -अठ्ठावीस वर्षांची मुलगी मलबार हिलमधील एका पॉश इमारती मध्ये असलेल्या साठाव्या मजल्यावर म्हणजे अगदी इमारतीच्या शेवटच्या मजल्यावर लिफ्टने गेली . ती काया फॅशन हाऊस मध्ये शिरली .ती रागाने धुमसत होती.तिच्या हातात कसली तरी बॅग होती .ती पाय आपटत त्या ऑफिसमध्ये गेली व एका तीस वर्षांच्या तरुणाच्या कॅबिनमध्ये घुसली. तिने ब्यागेतून एक ड्रेस काढला व त्या मुलाच्या अंगावर फेकला; तो मुलगा कामात व्यस्त होता .त्या मुळे तो दचकून उभा राहिला तशी ती मुलगी मोठं- मोठ्याने बोलू लागली.
मुलगी ,“ काय हीच का तुमची सर्व्हिस?” तणतणत बोलली.
मुलगा ,“काय झाले मॅडम?”

ते आणि मी म्हणजे तसे एकच! पण भेट व्हायची नाही ..अधे मध्ये एखादा फोन आणि सविस्तर गप्पा .
कधी कान उघाडणी तर कधी प्रेमळ काळजी वजा पाठराखण . तसे कोण तुम्ही कुणाचे काहीही असता नसता, ठाऊक नाही, पण एक दुवा असतो. आपला माणूस कुठेतरी आपला विचार करतोय अशी हक्काची गडद सावली तुमच्या वर पडलेली असली कि आतून कसं छान आणि गारगार वाटतं राहतं.
मी काम नसतानाही बऱ्याचदा त्यांच्याशी बोलायचो . कधी नुसते हा हू करतील तर कधी चक्क रागावून फोन ठेऊनच देतील आणि पुन्हा म्हणतील - लाज वाटते का किती दिवस झाले साधा फोन ही तू केलेला नाहीयेस !