बॉम्ब फेकून त्याने एकास जायबंदी नी एकास ठार केले. दुसर्या महायुध्दात शोध लागलेला “मोलोटोव” शत्रूने फेकल्याने त्याचा सहकारी होरपळून निघाला. दोन सहकारी संपल्याने युध्द जिंकवण्याची जबाबदारी आपली आहे ह्याची त्याला जाणीव होती. जातीचा सैनिक होता तो. स्नायपर वर स्कोप चढवून त्याने आवाजाच्या दिशेने रोखली. एका क्षणासाठी शत्रू खिडकीत आला की “हेडशाॅट” द्यायचा नी खल्लास, तेव्हाच तर आपण “शार्पशूटर” म्हणवले जाऊ. त्याने अर्जूनासारखी एकाग्रता साधली.
“आले, आले”
येनारे आवाज त्याच्या कानापर्यंत येत होते पण त्याला ऐकू येत नव्हते.

अंधाराचा काहूर होता मेघा मनूचा हात घट्ट धरून झपझप चालत होती.

आपला कोणीतरी पाठलाग करतय अशी शंका तिला आली.नजरेचा कटाक्ष तिने मागे टाकला वीजेच्या कडकडाटात तिला एक चेहरा दिसला..... 'रव्या'
इंदूबाईंचा वेडसर मुलगा गचाळ हसत येत होता. वेडा रव्या गावात दगड मारत फिरायचा,शिव्या द्यायचा.मेघाला आता दरदरून घाम फुटला."मनू चल लवकर"मेघा कळवळली .

मी सांगणार, तो लिहणार, मग मोजत बसणार ! नाही गं जमणार हे या लेखकांसारखे शशक लिहणे, हताश होत तो उद्गारला..
तुम्ही ना गडे आजकाल लवकरच धीर सोडताय, करा ना प्रयत्न अजून ! ती लाडीकपणे..
अस्स ! मी जे केले ते जमेल का तुझ्या मिपावरच्या एका तरी धुरंधराला ?
पुरे झाला तुमचा फाजीलपणा ! तुमच्या त्या +१ च्या नादात मी पण फार वाहवत गेले.
व्वा ! म्हणजे माझी एकट्याचीच चुक, आता थांबू मग !
अर्थात ! आणि त्या लेखकांना दुसरे बरेच काही सुचत असते म्हंटले, तुम्हाला दुसरे काहीच दिसत नाही !
तुला ना माझ्या शतकौचे कौतुकच राहिले नाही राणी! मिश्कीलपणे हसत व

माझ्या वाढत्या स्क्रीनटाईमच्या व्यसनाबाबचा मानसोपचारतज्ञाने दिलेला रिपोर्ट वाचून होताच बायोटेलीपोर्टेशनतज्ञ डाॅ गफलावाला मला म्हणाले," तुला या व्यसनातून कायमचं सोडवीन मी . फक्त माझ्या एका प्रयोगात स्वेच्छेने सहभागी होतोयस असं लिहून सही कर इथे"

"काहीही करीन सर पण..." सही करताना मी म्हणालो.

"गुड. हे हेल्मेट घालून या होलोग्राम प्रतिमेत उभा रहा"

कानातला कल्लोळ दुर्लक्षून मी होलोग्राममधे उभा राहिलो.

डोळे उघडले तेव्हा समोर असलेले डाॅ गफलावाला म्हणत होते," कसं वाटतंय? आता वाढता स्क्रीन टाईम वगैरे विसरून जायचं"

"खरंच?"

भगीरथ कोसळणार्‍या भुयारातून बाहेर आला. समोरचे दृष्य पाहून त्याचे अवसान गळाले. पाणीच पाणी. तो दिशाहीनपणे धावू लागला. इतरांचीही तशीच धडपड चाललेली. पळतापळता तो धडकला.
“भगीरथ?” बाळकृष्ण होता.
“बाळकृष्ण, तिथे... तिथून प्रकाश येतो आहे..”
“तीचं काय ? ती बाहेर पडली ?”
अंधारात भगीरथला त्याचा चेहरा दिसत नव्हता.
“न..नाही. इतक्या खोलातून यायला काही रस्ता नाही.”
बाळकृष्णाची आकृती धडाडत भुयाराच्या तोंडात शिरताना त्याला दिसली.
भगीरथ काही वेळ थिजल्यासारखा थांबला आणि पाण्यातून धावू लागला. प्राणपणाने चढत तो प्रकाशाकडे धडपडणार्‍या गर्दीत मिसळला.
पण...

“मुळ्याची भाजी, वेळ पाहुन खावी” अशी म्हण का बरं नाहीये ? चौथी ब मधल्या त्याने तळमळत विचार केला. डोळे मिटलेले होते.
पाच मिनीटं “मौन”मध्ये काढणे अशक्यप्राय. काहीतरी करायलाच पाहीजे.
त्याने डोळे किलकीले केले, आणि टिचर मोबाईल मध्ये डोकं खुपसून आहेत पाहुन त्याला हायसे वाटले.
डेस्कवर सेलोची स्टीलची बाटली होती. ती स्टीलच्या बाकावर पाडायची आणि होणार्‍या आवाजासोबत आपला कार्यभाग उरकून घ्यायचा. दुसरा पर्यायच नाही,
बाटली डेस्कच्या उजव्या कोपर्‍यात होती. हात थेट पोहोचत नव्हता.
तो थोडासा वाकला आणि...
विस्फोट.