स्वैपाकघरातून पत्रे १

अन्नपूर्णा,
(तुझी सासू असती, तर तिला प्रिय म्हणाले असते... असो.)

आज म्हटलं तुला लिहावंच. अगं, जी कामं मी एकटी करायची, ती करण्यासाठी तू हा केवढा महागाचा सुऱ्यांचा सेट घेऊन आलीस! छोटी, मध्यम, मोठी. एक हे कापायला, एक ते चिरायला, एक बारीक बारीक तुकडे करायला! कम्माल आहे बाई तुम्हा आत्ताच्या बायांची!
आमच्या जमान्यात अस्सं नव्हतं हो! एकदा का तुझ्या सासूने मला एका मांडीखाली घेतलं कि सगळं सगळं चिरून व्हायचं! खोबरं खोवून, मिरची बारीक चिरून, कांदा तर पाहिजे तसल्या आकारात, मऊ टोमाटो, वाळलेल्या खोबऱ्याचे अवघड तुकडे, झालंच तर गूळसुद्धा चिरून व्हायचा पुरणासाठी! पण आता काय, एकीचे काम चार जणी थांब, अशी गत.

तू नवी नवरी. हौसेने आलीस स्वैपाकघरात. सासूला म्हणालीस, ‘काय मदत करू? कांदा चिरू?’ तुझी सासू म्हणजे देवमाणूस, म्हणाली, ‘कांद्याने डोळ्यात पाणी येईल गं बाई! त्यापेक्षा या चार हिरव्या मिरच्या चिरून दे,’ त्यावेळी तुझी माझी पहिली भेट झाली. तू घेतलेस मला तुझ्या नवख्या मांडीखाली. पण तुला ना मला नीट धरून ठेवता आले, ना माझ्यावर सडपातळ मिरच्यांचे बारीक काप करता आले! ....आणि वैतागून तू ते वाक्य म्हणालीस, ‘अहो आई, या विळीचा स्क्रू ढिला झालाय.’ मला अस्सा राग आला होता तुझा.... तुझं बोटच चिरायच्या विचारात होते मी! पण तुझ्या सासूकडे पाहून माझ्या पात्याची धार मनात ठेवून गप्प बसले.
पण काळ थांबतो का? तुझी सासू गेली. सत्ता तुझ्या हातात आली आणि तू मला तडक ही कोपऱ्यातली जागा दाखवलीस. असू दे. माझा स्क्रू ढिलाच झालाय ना! असू दे.... पण तुझ्या या डझनावारी सूऱ्या आहेत ना... यांचीही धार बोथट होईल, मूठ निसटेल .... मग बघशील माझ्याकडे एकदा. पण नाही हो, ढिम्म हलायची नाही मी तेव्हा....

..... तसा राग नाही गं.... जुने जाऊन नवे येणारच. पण जुन्याचा स्क्रू ढिला का होतो, याचा विचारच कुणी करत नाही, म्हणून हे पत्र लिहावे लागले. बाकी तू समजशीलच.

तीच तुझ्या सासूच्या जमान्यातील,
विळी.

शिवकन्या