गणपत वाणी, सतत मागणी

गणपत वाणी, सतत मागणी.

विड्या ओढून थकलेला गणपत वाणी
कवितेच्या छपराखाली
अलंकार गोळा करताना मला दिसला.

म्हणाला,
'पूर्वीसारखे संपन्न अलंकार आता
कोण कवी वापरतो?
तसा एखाद दुसरा हौशी असतो
नाही असं नाही, पण त्याला काय अर्थेय ?'

त्याला एकदा मालक म्हन्ले,
'अरे, इतक्या अलंकृत कवितेचा खप होत नाही
काव्यापेक्षा कवित्व जड
आवरा आवाराच्या हाकाट्या पडतात
कवितेला हाणून पाडतात.
गणप्या, आता तुझं काम एकच,
अलंकार काढायचे, अन
कविता वाळत टाकायची.'

'मग काय होईल मालक?'

पिंक टाकीत मालक म्हन्ले ,
' काय होईल?
अरे, मग
काय वास्तवदर्शी,
सत्याचे खोल भान, कित्ती खर्र
वा, वा! अरे बापरे, आई गं
असं म्हणत गर्दी गोळा होईल.
मग कवितेचा खप होईल.
.....आणि तिचा खप झाल्याशिवाय
तुला बिड्या कुठून मिळणार?'

'मालकाचं बरोबर होतं.
मालकाचं नेहमीच बरोबर असतं...
तर एकूण सगळं असं आहे......'

मी विचारलं,
'ठिक गणू, पण काढून फेकलेले अलंकार
परत का गोळा करतोयस?'

काडीने दात कोरत
हाताने उत्प्रेक्षा झटकत, हसून बोलला,
'काळ बदलेल,
मालक बदलेल,
सत्य किती अंगावर येतेय म्हणत
हेच लोक आरोळ्या ठोकतील,
तेव्हा अलंकाराच्या शोधात
वेडे कवी फिरत इथेच येतील,
तेव्हा, हा गणपत वाणी
कविता झटकून
अलंकार विकेल....'

मी त्याच्याकडे पहात राहिले....
इतक्यात,
'आलो मालक'
म्हणत गणपत वाणी
कविता खांद्यावर टाकून निघून गेला.

शिवकन्या