भूछत्री

नजरेत कुणा भक्ती,नजरेत कुणा विरक्ती,
नजरेत कुणा मोका,नजरेत कुणा धोका ,
नजरेत कुणा वासना ,नजरेत कुणा कामना ,
नजरेत कुणा युक्ती,नजरेत कुणा सक्ती,
नजरेत कुणा संस्कार ,नजरेत कुणा दुत्कार ,
नजरेत कुणा जरब,नजर कुणाची खराब,
नजरेत दिसे व्यथा ,नजरेत दिसे कथा,
नजरेत प्रगटे ज्ञान ,नजर मनाची शान

काव्य शोधण्या हवे मन कोमल
हास्य शोधण्या हवे मन निर्मल
प्रेम शोधण्या हवे मन गंभीर
दुखः झेलण्या हवे मन खंबीर

काव्य हे स्फुराया हवे
हास्य हे फुटाया हवे
विचार हे प्रगटाया हवे
भाव हे फुलाया हवे

खालिल कविता माझ्या प. पू . सासुबैंस सप्रेम अर्पण :)

*************************************************

णमस्कार्स समस्त मिपाकरहो, मिपाकाव्यरत्न "मोकलाया दाही दिश्या" वर काव्य कधी करू असे आमच्या स्वप्नातही आले नव्हते. पण अखेरीस ही जिल्बी तळून तयार झालीदेखील!! खाली प्रेरणजिल्ब्यांचा उल्लेखही केला आहेच. वरिजिनलची सर याला नसणार हे मान्य आहेच, पण "राजहंसाचे चालणे" इ.इ. मुळे मुआफ करावे ही विणंती.

खिशामध्ये हात घालुन काही तरी खात होता
एका हातात हांडा घेऊन घाईघाईने जात होता
रखरखीत ऊन्हात वहात होत्या घामाच्या धारा
विचारले आम्ही त्याला कुठे जातोयस रे पोरा
त्यानेही अगदी सहजतेने आम्हाला उत्तर दिले
घरी आहेत आई वडिल तहाणेने व्याकुळलेले
कष्ट करुन त्यांना आलेय थोडी कणकण
पाण्यासाठी आमची होतेय अशी वनवन
शेजारच्या गावामध्ये म्हणे टँकर येतोय दोनदा
बघतो तिथे मिळ्तोय का पाण्याचा एखादा हंडा
तसं तर धरण पण आहे आमच्या गावाच्या उषाला
पण म्हणतात ना धरण उषाला अन कोरड घशाला
आमच्या ही बाबतीत असच काही तरी घडलय

बदलली नजर तुझी लेन्स लावूनी,
हसत होतीस त्या आधी मला बघोनी,
नयनात तुझ्या सदा मी होतो आधी ,
जडली कशी तुज नजरेची व्याधी
लावलास जसा तू कॉनट्याक्त लेन्स
नजरेत तुझ्या झालो मी नोन्सेन्स . ,

बोटांवर चिकटलेल्या फेविक्विकच्या
थेंबासारखा तू
.
पापण्यांच्या कोपर्‍यांवर साठणार्‍या
घाणीसारखा तू
.

मेष पुसे वृषभा ,सिह दिसला का तुला ,
वृश्चिक पाहुनी कन्या पळती ,
कर्क,मीन,कुंभात दडती ,
धनु पाहुनी मकर विचलित होतो,
मिथुन जना आनंद

स्वप्नांच्या शाळेत झालो मी भरती ,झालो ससाणा पोचलो ढगा वरती,
दिसला ससा धरती वरी ,झेप घेतली त्यावरी,
ससा झाला कावरा बावरा,माझा झाला बैजूबावरा ,
घेऊ लागलो तान-लकेर ,क्षणात झालो मी फकिर ,
दुसऱ्या क्षणी होतो मी राजा,वाजू लागला सनई-बाजा,
झालो मी राजाचा रंक ,कधी झालो येसाजी कंक ,
आला हाती दाणपट्टा माझ्या ,चिरू लागलो ताज्या भाज्या,
मौजेची ती स्वप्ने पडती ,स्वप्नात माझ्या झाडे उडती,

अजुनी आठविते भय रात्र मज ती,कोणी न्हवते अवती भवती,
त्यातून बिबट्याची डरकाळी ,मेळ घाटातली ती रात्र काळी,
रान गव्यांचे हुंकार भिवविती ;वानरांचे चित्कार घुमती,
हरीणांचे बिथरून पळणे ,रस्त्यांची ती अद्भुत वळणे,
पहाट होता किलबिल होते,मनावरचे दडपण जाते,
पहाट किती रम्य वाटते,झाड -फुलांना शोभा येते,
भयाची जागा हुशारी घेते,निसर्ग त्याला साथ देते.