लेख

- डॉ. सुधीर रा. देवरे

आधीचा भाग:
२. रेव्ह. रॉबर्ट काल्डवेल : इडयनगुडीत पोहोचल्यानंतर

सापशिडीचा खेळ लहानपणी आपण सर्वांनीच खेळला. कधी भावा बहिणीं तर कधी मित्रांन आणी अगदीच कोणी नसेल तर आजी आजोबान बरोबर. भांडणे झाली, सापाच्या तोंडातून वाचण्यासाठी अगदी खोटारडेपणा केला. आजकाल नातवंडा बरोबर, कुणी कुणी लग्नानंतर नवीन बायको बरोबर सुद्धा खेळले असतील.
सोगंटी ९८ वर पोहचल्यावर सगळ्यांच्या छातीत धडधड झाली असेल आणि, देवा दोनच च दान दे, आशी प्रार्थना केली असणार तर बाकीच्या खेळाडूंनी देव याला एकाच च दान देणार म्हणून चिडवले असणार. कारण ९९ वरचा साप पाचवर खाली घेऊन येतो.

१. रेव्ह. रॉबर्ट काल्डवेल : तमिळ अस्मितेचे उद्गाते ?

“मला तर वाटलं भूत काका मुलांना छळायला फक्त गणिताचेच प्रॉब्लेम विचारतात! ही काय नवीन गेम टाकताहेत?” चिंट्या वैतागून म्हणाला ... मुलांना यंदा प्रश्नच समजत नव्हतं. पुन्हा पुन्हा वाचत होते... अर्थ लावण्याचा प्रयत्न करत होते...

(a)K2Cr2O7 + (b)H2SO4 + (c)KI → (d)Cr2(SO4)3 + (e)I2 + (f)K2SO4 + (g)H2O

काय अर्थ असेल याचा? काय करायचं आहे आपल्याला? ...

**************************
गोष्टीचा आधीचा भाग .... इथे टिचकी मारा
*************************

काही विचार स्वताःचे आणी काही दुसर्‍यांचे, आयुष्यातील यशापयशाचा आढावा घेताना डोक्यात उडालेला गोंधळ.
ज्ञात अज्ञात लेखकांचे आभार.

" कात्रजच्या घाटात वरती डोंगरावर काही माकडे खेळत होती, दोन तरुण मुलं मोटर सायकल वर सातारकडे जात होती मोटरसायकल बोगद्यात प्रवेश करत असताना अचानक मोठा दगड वरून गडगडत आला आणी पाठीमागे बसलेल्या तरूणाच्या डोक्यात पडला आणि मृत्यूला कारणीभूत झाला". रेडिओवर ही बातमी कदाचित तुम्ही सुद्धा ऐकली आसेल.

चेन्नईच्या मरीना बीचला भटकणं एक विलक्षण अनुभव असतो. चेन्नईला कामानिमित्त राहायला असताना बऱ्याचदा या बीचवर जाणं झालं. चेन्नईकर व पर्यटक यांच्या गर्दीने बीच कायमचा गजबजलेला असतो. १०-१२ किमीची लांबलचक पुळण प्रचंड गर्दीला सामावून घेत असते. वेगवेगळ्या प्रकारचे स्टॉल्स, छोट्या मोठ्या जत्रा, पर्यटकांचे जत्थे, खेळणारी मुले यामुळे इथलं दृश्य रमणीय असतं. इथं येऊन नुसतं इकडं-तिकडं बघत बसण्यातही भन्नाट टाईमपास होतो.

चेन्नई मरीना बीच:

सकाळची वेळ. घरातले दुध संपल्यामूळे मी दूध पिशवी आणायला शेजारच्या बेकरीकडे निघालो. जाताना " मी पन येणार!" अशी गर्जना सुपुत्राने केली. अशा गर्जनेनंतर आमाच्या सुपुत्राला नेणे भागच पडते.

दुकानात सुपुत्र विस्फारलेल्या डोळ्यांनी आजूबाजूला पहात होतेच "पप्पा , ते काय आहे ? " चेरीच्या एका पाकीटाकडे बोट दाखवत माझा मुलगा विचारता झाला. " अरे चेरी आाहे ती. ब्रेड खाताना तू वेगळी काढून खात नाही का ? तीच ती. " मी उत्तरलो.

आमच्या दोघांची भेट घडणे हा निव्वळ योगायोग असेल, असे मी अजिबात म्हणणार नाही. तो योगायोग असूच शकत नाही. योगायोगाने जुळून येणाऱ्या गोष्टी, एवढ्या समर्पक असूच शकत नाहीत. बहुतेक एखाद्या अदृश्य शक्तीनेच आम्हाला एकमेकांशी भेटवले असणार. पण एक गोष्ट कबुल करेन मी, या आमच्या भेटीचे सर्व श्रेय त्यालाच जाते. तोच माझ्याकडे आला होता. अगदी अनाहूतपणे.

मला वाटते सोशल मीडिया म्हणजे समुद्र , खुप काही चांगल्या वाईट गोष्टींचा खजिना,आणी बरेच काही.आसेच एक दिवस कोणीतरी मारवाडी मीत्राने मारवाडी समाजाचे सुंदर विवेचन शेअर केले.