वावर

विहीर खोदण्याचा विचार...

डोळ्यांतील उजेड कमीकमी होऊ लागला
हसण्यातील सच्चेपणा संपू लागला
तेव्हा मी विहीर खोदण्याचा विचार करू लागले....

जमिनीला भेगा, उन्हाच्या झळा
पाण्याची पातळी इतकी खोल
इतकी खोल....
कि आतला लाव्हाच दिसू लागला!
विहीर खोदल्यावर पाणीच लागेल
हे मी तरी कशाच्या आधारावर ठरवले?

डोळ्यांतील उजेड संपताना, संपू द्यावा
उन्हात हसू हरवताना, हरवू द्यावे
दुष्काळात विहीर खणू नये
जमिनीला कष्ट देऊ नयेत .....
इतकेच काय पावसाचीही वाट पाहू नये

माणसे कविता होऊन येतात
एकएक हट्टी कडवे
लाडाकोडाने घालून ठेवतात,
दोन कडव्यांमध्ये
एक जीवघेणी कळ
विसावा म्हणून ठेवून जातात...

माणसे कविता होऊन येतात
अलंकार भिरकावून
केवळ अर्थ होऊन
रात्रभर उशाशी बसतात
उजाडताना परत
पुस्तकाच्या अंधारात
गुडूप होतात......

माणसे कविता होऊन येतात....

-शिवकन्या

हेच ते जीवघेणे हळवे तळवे
ज्यावर तू तुझे काळीज काढून ठेवलेस!!

शक्य वा हिंमत असती तर
हे तळवे बाजूला काढून
फोटोत घडी घालून
पुरून टाकले असते...

ना ही असोशी असली असती...
ना अंधारात डोळे खुपसून
न उजळणार्या पूर्वेकडे
पहात राहिले असते....
ना रक्तातून तुझे भिरभिरणे ऐकत राहिले असते....

नाहीतर,
माझ्या दोन्ही तळव्यांना
पंख व्हायची शक्ती घटकाभर देता,
तर विधात्याचे काय जाते?

-शिवकन्या

एक मुंगी दाराआडून बघते आहे कोर्टहॉलच्या बाहेर
किती बाहेर?
कंपाउंडच्या बाहेर, सिग्नलपार
जिथे एक हत्ती शोधतो आहे पुष्पगुच्छ मस्त....
करत असेल का तो ही तिचा विचार?
येणार असेल का तो आज कोर्टहॉलमधे
कंपाउंडच्या आत, सिग्नलच्या अलीकडे?
मुंगीही कोर्टातून बाहेर येऊ शकत नाही...
जाईल का ती ही
हत्तीचा हात धरून, कंपाउंडच्या पलीकडे?
आडोसा घेऊन असलेला चुलत खाप मुंगळा
हातातली शास्त्रे लपवत,
याची जाणीव नसलेली मुंगी
आपल्या सुखस्वप्नात हरवलेली असते....
पुष्पगुच्छात भान हरवलेला हत्ती

एक दगड दाराआडून बघतो आहे मिपाबाहेर
किती बाहेर?
वास्तविकतेच्या बाहेर, भावनांच्यावर स्वार
जिथे एक कवयत्री बसली आहे स्तब्ध....
करत तरी असेल का तो क्षणभर तिचा विचार ?

जात असेल का हो तोही
विडंबनाच्या बाहेर, ट्रोलीकतेच्या पलीकडे?
का टाळ कुटातून तो बाहेरच येऊ शकत नाही...

अशा बेइमान उजेडात
मग कवयत्री तिच्या जिंदगाणीचा अनुवाद वात करून पाठवते,
अंधारात दगड शांतपणे जागा राहतो....
कारण त्याला आजकाल पाझरायलाच होत नाही,
हळूहळू आपण डोकी गहाण ठेवणारा ठोंब्या
कसा झालो,हे त्याचं त्याला कळत नाही;

एक मुलगी दाराआडून बघते आहे बाहेर
किती बाहेर?
स्वत:च्या बाहेर, समुद्राच्या पार
जिथे एक मुलगा बसला आहे स्तब्ध....
करत असेल का तो ही तिचा विचार?
जात असेल का तो ही
स्वत:च्या बाहेर, समुद्राच्या पलीकडे?
मुलगी दाराआडून बाहेर येऊ शकत नाही...
मग ती तिचे संपूर्ण डोळे पाठवते,
ते डोळे डोळ्यात घेऊन
मुलगा शांतपणे जागा राहतो....
डोळे हरवलेली मुलगी
घर नसलेल्या दाराआडून बघत राहते...
बघतच राहते....

-शिवकन्या

पानगळीने रेखीव झालेल्या
त्या प्रचंड वृक्षातळी
ते दोघे होते मघामघाशी तर!

मी पाहीले त्यांना
बराच वेळ खाली मान घालून
एकमेकांमध्ये साखरेइतके अंतर ठेवून चालताना,
कुठेही न थांबता त्यांना एकमेकांकडे बघताना,
अन् तेव्हा रस्ता हसताना...

मी पाहिले त्या दोघांना ,
हात हातात घेताना
'बाहों के बाहर
नजरों से ओझल होना ही
लकिरों पे लिखा है
तो वो लकिरे ही मिटा देते हैं'
त्याने एवढेच म्हणलेले
मला ऐकायला आले
नंतर मला ते दिसले नाहीत...

तुझ्यापाशी जन्मलेली माझी
हट्टी, खोडकर, अल्लड
कविता
तू डोळ्यांत सांभाळून
घेऊन ये....

येता येता वाट चुकली
तर मला जागं कर...पण
मी माझ्याच तंद्रीत असेन
तर
माझ्या कवितेला वाट विचार....