विडंबन

समदी पतंग सुताया लागली
पुरुस हुसकाया लागलं,
बाय नाडाया लागली;
का?, का?, का?, का?, का?, का?,

समदी लंगडाया लागली
गाय हसाया लागली
लोमडी नाचाया लागली
का?, का?, का?, का?, का?, का?,

पाव वातड होवाये लागलं
मिसळ इटाया लागली
राजकारण कुथाईने लागलं
का?, का?, का?, का?, का?, का?

असा नवरा असता तर, आम्ही असे झालो नसतो
भर उन्हात रिक्षावाला शोधत
हापिसला पायी निघालो नसतो
त्याच्या नखाची कुणाला आली नसती सर
असा नवरा असता तर

घरदार काय जग गाजवले असते
शॉपिंग हॉटेलिंग ऐश केली असती
आएम द क्वीन ऑफ द वर्ल्ड म्हणत मिरवले असते
पीसीएमसीत छोटसं आमचं असतं घर
असा नवरा असता तर

तळजाईच्या जंगलात निवांत हिंडलो असतो
आम्ही झेड ब्रिजवर तुम्हाला कधीच दिसलो नसतो
ओंकारेश्वराची कृपा झाली असती आम्हावर
असा नवरा असता तर

कविता लिहिल्यावर करतो मी गुणवत्ता तपासणी,
अर्थात बायकोवरच असते त्याची पहिली चाचणी,
कवितेचे नाव काढताच पडते ती बुचकळ्यात,
पण ऐकल्यानंतर, निष्कर्ष लगेच कळतो तिच्या डोळ्यांत !!

डोळ्यांत हरवते ती माझ्या, लवते न तिची पापणी,
लगेच टपकतो अश्रू, जणू सुखावता माहेरच्या आठवणी,
ग्यासवर दूध ऊतू गेल्याचे, शल्य मनी नसते या क्षणी,
विविधभारतीवर रमतो दोघे, ऐकत सुरेल प्रणय-गाणी.

चार पाय अन अधांतरी काठी
पाच पायांचा आमचा नातू..

पाठ ताठ खांदेही ताठ
न दुखणारा खुबाही ताठ..

दृष्ट लागून पडले दात
हसताना नित्य बोळकांडी..

धाक दरारा अजून वाटतो
गल्लीत साऱ्या याचा फवारा..

शाळेत जाई डबा घेऊनी
मधूनच परते होऊनी पिवळा..

रांगणारा पुरुष जणू हा
रोज ऊठून नवा तमाशा..

देशद्रोह्यांचे राष्ट्रवादी(?) गीत

सारे जहाँसे अच्छी इशरत जहाँ हमारी
असलियत छुपाके उसकी, हम जीतेंगे ये बारी
आये कहाँसे शातीर*, ले गये जागीर हमारी
तडपते रहे है तबसे, वो याद आयी प्यारी
मजहब नही सिखाता आतंकीसे बैर रखना
ये काफिरोंकी साजिश ,वो कत्ले-आम करना
वो दर्द है के हस्ति, मिटती नही जो उसकी
सदियों रहा है दुश्मन, तख्ता पलट्के आया

*शातीर - धूर्त, कावेबाज

इतिहासाच्या तासाने आम्हाला फारच छळले,
पानिपतच्या लढाईत कोण जिंकले,कोण हरले,
हे शिकून तरी काय कळले,
आयुष्याच्या इतिहासात खरे तेच यशस्वी ठरले,
ज्यांनी आपल्या शत्रूचेही मन जिंकले.

भूगोलाच्या तासाला नाही कळले चंद्र व सूर्यग्रहण,
विधात्याने निर्मिले 'मानव' हे क्षुद्र उपकरण,
ऊन-सावलीच्या खेळाने करतो तो स्वतःचे मनोरंजन,
त्याच्या अचाट क्षमतेने झालो थक्क नि गेलो भांबाबून.

बायको: पोह्यात मीठ विसरले, चव का तुम्हाला कळत नाही,
खाताय कि चरताय, तुमचं काही खरं नाही.
नवरा: अॉफिसला उशिर होतोय, क्षणाचीही उसंत नाही,
जीवनच माझं चवदार केलंस, पोह्यांची मला तमा नाही.
बायको: वायफळ बडबड थांबवा, वेळेत तुम्ही कधी निघत नाही,
एवढं डोकं आहे तर, हेल्मेट का बरं वापरत नाही.
नवरा: नेहमीची तुझी कटकट, मला मुळीच पसंत नाही,
मनातली तुझी प्रेमळ चिंता, मला कधीच कळत नाही.
बायको: अॉफिसमधून लवकर आलात, तब्ब्येत तर बिघडली नाही,

गणिताच्या तासाला, उत्तर फारच सोपं असतं
एक अधिक एक बरोबर दोनच असतं
शाळेच्या पायऱ्या उतरताच कळतं
इथे मात्र एक नि एक 'अकरा'च करावं लागतं.

फळ्यावर सोडविली कितीशी किचकट समीकरणं
लांबच लांब सूत्रांची कसली ती प्रकरणं
यशाच्या पायऱ्या चढताच कळतं
इथे मात्र एकच यावं लागतं 'बेरजेचं' राजकारणं.

ते म्हणाले, आम्ही उंचावतो तुमच्या पिढीची बुद्धिमत्ता (IQ)
मग का बरं खालावली आज समाजजीवनाची गुणवत्ता
नोकरी-व्यवसायात उतरताच कळतं
इथे महत्त्वाची असते फक्त तुमची मालमत्ता.

नेटावर जे नामी मोट्ठं संस्थळ आहे ना
तिथे खूप वाचक असतात, जबर ट्यारपी मिळतो
डुप्लिकेट आयडी तिथे पडीक असतात
ते अगदीच पकाऊ असतात
मला अशा सायटी आवडत नाहीत

ऐसे खचाखच पाडलेले धागे बघितल्यावर मला भोवळ येते
तैसे ज्ञानामृत पाजू संस्थळावर जिलबीबरोबर पिठल्याचा आस्वाद घेतल्यावर मला अशीच भोवळ आली होती
तेव्हापासून पिठलं हा पदार्थ मी व्यर्ज केलाय