चार पाय अन अधांतरी काठी
पाच पायांचा आमचा नातू..
पाठ ताठ खांदेही ताठ
न दुखणारा खुबाही ताठ..
दृष्ट लागून पडले दात
हसताना नित्य बोळकांडी..
धाक दरारा अजून वाटतो
गल्लीत साऱ्या याचा फवारा..
शाळेत जाई डबा घेऊनी
मधूनच परते होऊनी पिवळा..
रांगणारा पुरुष जणू हा
रोज ऊठून नवा तमाशा..
प्रतिक्रिया
4 Mar 2016 - 3:08 pm | सूड
हिरमोड झाला, कवितेत प्रौढ काहीच नव्हतं.
4 Mar 2016 - 3:45 pm | चांदणे संदीप
आवडली!
Sandy