शब्दावरती रागावू नकोस
विचार करून बघ
झोपलेल्या मेंदूची
घंटा हलवून बघ
शेवाळलेल्या मनावरती
पूर्वग्रहाचे थर
इतिहास परंपरा जाऊ देत
वर्तमान घट्ट धर
अनुदान माफी काही नकोत
पीक ऑरगॅनिक लाव
तेव्हा तुला मिळेल
शहरी मॉलमधला भाव
दिसतो तसा नाही शहरी
स्वार्थी व मग्रूर
बळीराजाच्या दुःखासाठी
त्याचाही भरतो ऊर
देऊ नकोस टॅक्स मित्रा
तुझ्या शेतकी उत्पन्नापाई
भारताच्या भल्यासाठी
भलेही इंडिया टॅक्स वाही
‘आपल्या देशाच्या वाटचालीची दिशा योग्य आहे?.. तुम्हाला काय वाटतं?’.. असा प्रश्न अचानक कुणी तुम्हाला केला तर? तुम्ही लगेचच, क्षणाचाही विलंब न लावता, विश्वासानं उत्तर देऊ शकाल? की हा प्रश्न तुमचं डोकं पोखरून उत्तर शोधू लागेल?.. बराच प्रयत्न करून एखादं उत्तर सापडलंच, तर ते बरोबर असेल की चूक, या संभ्रमाचा भुंगा तुमच्या डोक्यात गुणगुणू लागेल.. आणि अखेर, तुम्ही उत्तर राखून ठेवाल. मग ज्याच्याशी तुम्ही विश्वासानं विचार शेअर करता, त्याला हा प्रश्न विचाराल. कदाचित, त्याचीही तुमच्यासारखीच अवस्था होईल, आणि या प्रश्नाची परिक्रमा सुरू होईल.. परवा कुठल्या तरी ‘न्यूज पोर्टल’वर हा प्रश्न मला दिसला.
कोसळून गेलेल्या
पावसानंतरची शांतता
फारच जीवघेणी असते नाही?
-----
परवा तू अचानक आलीस
दारात तुला पाहुन चमकलो
मग सुखावलो
येतांना तू आणलेला मोगरा
सगळं घर व्यापून उरला
गजरा करायला घेतला
तुझ्या केसात माळतांना
अवचित एक गाठ सुटली
गजरा विखुरला, अन्
एकदम जाग आली
----
कोसळून गेलेल्या
पावसानंतरची शांतता
फार जीवघेणी असते नाही?
------
किनार्‍यावर एकटचं भटकतांना
'तो' खडक दिसला
पहिली भेट नजरेसमोरुन तराळून गेली
तासन् तास त्या खडकावर
सुख म्हणजे कायं? ते अनुभवलं
माझ्या मनाच्या कपाटात टांगवले आहेत अनेक ह्यांगर्स...
भावना टांगवून ठेवल्यात मी त्यावर..
ते बघ गुलाबी रंगाच बायकोवरच प्रेम,
हल्ली सणासुदीलाच काढतो मी बाहेर..
तो पहा माझा रागाचा ब्लेझर ..
त्याच्या आतमध्ये लटकलेला अहंकाराचा शर्ट नि नेकटाय ..
सहज कळू देत नाही मी कुणाला मी सुद्धा वापरतो ब्लेझर...
समोरची माणस बघून ...
तो द्वेषाचा घामट ,कुबट सदरा..
सभ्यपणाच सेंट मारून वापरावा लागतो .
ते वेगवेगळ्या रंगाचे २ ह्यांगर्स दिसताहेत आहेत ना? .
खरे तर त्यावर आहेत कामभावनेची अंतर्वस्त्रे ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
चांगली उन्हाची सवय झाली होती ...
तो डबडबणारा घाम
ते काळवंडलेले शरीर
तो कोरडेपणा ... ती रखरख
यांना चांगली लय आली होती ...
कुठून हे काळे ढग आले ... आता सगळ बेताल होणार ...
आता पुन्हा पाऊस येणार अन ... सगळा चिखल होणार ...
‘अध्यक्ष महाशय, पुज्य गुर्जनवर्ग आणि माझ्या प्रिय विद्यार्थीमित्रांनो,... स्वराज्य हा माझा जन्मसिध्द हक्क आहे आणि तो मी मिळविणारच, अशी सिंहगर्जना करून ब्रिटिश सरकारला हादरवून सोडणाया नरकेसरी लोकमान्य टिळकांचा जन्म, ज्याप्रमाणे एखाद्या चिखलात सुंदर कमळ उगवावे त्याप्रमाणे रत्नागिरी जिल्ह्यातल्या चिखली या गावी झाला... त्यांच्या वडिलांचे नाव’...
रातकिड्यांची किरकिर ,पानांची सळसळ ,बेडकांचे रोमांटिक ड्रांव ड्रांव,दुरून गाजही येतेय कानी , तो मुसळधार बरसून शांत झाल्यावर ही काळी रात्र...विजेचा लपंडाव माझ्या खिजगणतीत नाही...दुपारी झोपल की रात्र जागते.विषयासक्ती कमी झाल्यावर रात्री रिकाम्या भासतात .आधी जागायचो F टीव्ही पहायला.विषय संपला ...पुढे काय?
आता उरत काय ? रिपीटेशन....
खाणं,पिणं,हगण,मुतण,मेैथून ....बस ....
कसल आकर्षण वाटेल तर ती शक्यता नाही...अजुनही किरकिरतोय तो...काय मिळत असेल रातकिड्यांना किरकिर करून ?? मादी???
भर पावसात झाड निश्चल उभी आहेत.शब्दशः एकही पान हलत नाही.स्थितप्रज्ञतेने बरसणार्या पावसाचा जणू स्वीकार करत आहेत.
मी माणूस रहात नाही पण मग मी एक थेंब की झाड ? की दोन्ही ?
हं आता लिहिताना माणूस झालो पुन्हा.झाड लिहू शकत नाहीत.अनुभवत असतातच.पाऊस बरसत असतो .तोही लिहू शकत नाही...
खोताचा प्रभाव पडतोय माझ्यावर...की श्याम मनोहरांचा...झाडांना आणि पावसाला प्रभावाच काही पडलेल नाही.मला पडलय मी माणूस आहे..
मध्यंतरी डायरी लिहिणे बंद केले होते. निसर्गाच्या सोहळ्यात रमलो होतो. उन्हाळ्याची भट्टी पावसाच्या धारांनी थंड झाली. एक उत्साही शिरशिरी सगळीकडे पसरली. मातीचा सुगंध भरभरून आत साठविल्यावर उन्हाळी घामट चिडचिडीचा विसर पडला. ह्या वर्षी पावसाने देखील हात आखडता न घेता, भरभरून जीवनदान केले. जुन्या कवितेत म्हटल्याप्रमाणे “आनंदीआनंद गडे जिकडे तिकडे चोहीकडे” भरून वाहत होता.
Dedicated to Mumbai खड्डे ...
वाटेवर खाडे चुकवीत चाललो
वाटले जसा फुल टाईट जाहलो
मिसळुनी ट्रँफिक मधी, एक हात सोडूनी कधी
आपुलीच सेल्फ स्टार्ट कधी मारित चाललो
पुढचा ब्रेक दाबीत , मागचीचा ऐकीत हाँर्न
तोंडातच शिव्या घालित चाललो
करूनि मान तिरकी ,परि ती दिसेना मिररवरती
अलवार आरसा फिरवित चाललो
चुकली तालात कट, पडला बोनेटला स्क्रँच
ढळलेला तोल सावरीत चाललो
खांद्यावर बाळगिले ओझे सँकचे
फेकून देऊन आता परत चाललो
