हे ठिकाण

ओढ लागली दत्ताची
वाढे गोडी परमार्थाची
मिळे स्फूर्ती साधनेची
होई पूर्ती आनंदाची ll १ ll

मूर्ती साजिरी मायेची
प्रेमळ सावली वात्सल्याची
उभी पाठीशी कायमची
चिंता वाहे भक्तांची ll २ ll

घ्यावी प्रचीती दत्तांची
चित्तवृत्ती हो पावनतेची
सेवा करिता चरणांची
मिळे अनुभूती चैतन्याची ll ३ ll

दत्तनाम घेता वाची
स्वानुभव अष्टांग रोमांची
राख होतसे दु:खांची
हि किमया दत्तकृपेची ll ४ ll

काय चिंता भविष्याची
भीती कायसी अशाश्वताची
मनी भावना समर्पणाची
फिटेल चिंता नि:शंकची ll ५ ll

' ठोकळे '

ठोकळे, ठोकळ्यांचा समूह, मग आख्खा एक ठोकळा
किंवा
आख्खा ठोकळा, ठोकळ्यांचा समूह आणि किरकोळ ठोकळे : एकूण एकच.

लाल ठोकळ्यातून उतरलास की काळापिवळा थांबव
शंभरची पत्ती दाखव
दिली नाहीस तर तो भाव खाणार
रिंकाम्या खिशाने बोंबलत पुढे जाणार
एरवी दहावीसचा धंदा ; पण आता नाही, तर कधी कमावणार ?

उजवीकडे मोठे भुयार
मग भुयारात भुयार !
आणि
मग तिथे ठोकळेच ठोकळे, ठोकळ्यात ठोकळे
काळे ठोकळे , पांढरे ठोकळे , खाकी ठोकळे ,
मळकट,कळकट, ठिसूळ आणि बळकट
लहान, मोठे, उंच आणि बुटके ; गब्बर आणि फाटके ठोकळे

.. तर हे थेट तुझ्यापासून माझ्यापर्यंत पसरलेले आपले आकाश ..
त्यात पुन्हा तुझ्या बाजूने आपल्या दोघांचे आकाश वेगळे ;
आणि माझ्या बाजूने वेगळे !
त्यातही आपल्या आकाशातील केवळ तुझे
आणि केवळ माझे आकाश आणखीन वेगळे ..

..चल, आता हे सारे तुकडे एक करून टाकू !

- डॉ. सुनील अहिरराव

आधी आपण वाळूवर घर बांधले
खेळता खेळता,
तू मोडून टाकलेस !
नंतर आपण हवेत स्वप्न बांधले
तू हलकेच फुंकर टाकलीस;
पत्त्यासारखे कोसळले !
आता
तुझ्या माझ्या आकाशाच्या मध्यभागी
आपण एक कडेकोट भिंत बांधू !

- डॉ. सुनील अहिरराव
http://aaskmed2.blogspot.in/2013/07/blog-post_1956.html

विचार असे ...मग़ तसे आणि कसेही..
इथे -तिथे ,घऱात , रस्त्यात , ऑफिसात भुणभूण भुणभूण ;
मेंदू नुसता ठसठसतो !
कायच्या काय अंतर्बाह्य घुसळण.
प्रवास कुठुन कुठे .. कुठेच्या कुठे.
कसलेकसले मेंदूइतके क्लिष्ट संदर्भ:
धुसर, गडद ,काळे, निळे ,हिऱवे ,भगवे;
मिसाईलसारखे धावून येतात अंगावर !
दीर्घ युद्धातली वाताहत झाल्यावर अखेर तू भेटतेस :
विचार तिथेच अडतात, गुंततात ,
विसाव्याला थांबतात ...!
मी शिणलेला मेंदु टेबलवऱ काढुन ठेवतो !
- डॉ. सुनील अहिरराव

...आता एक घाव दोन तुकडे केल्यावर,
आपापल्या वाट्याचा रक्तबंबाळ तुकडा
जगापासुन लपवणे आलेच !
सोबत ठिबकणाऱ्या आठवांचा ओला हुंदका
आतल्याआत पोसणे आलेच..
य़ापेक्षा
जपली असतीस नात्याची अडखळती धडधड,
दिले असतेस थोडे श्वास ,
फुंकला असतास थोडा प्राण !
अगदिच वटवृक्ष झाला नसता,
खुरटेच ऱाहिले असते झाड ...तरिही ,ते फक्त तुझे नि माझे !
... आता
य़ा कलेवऱाचे दरक्षणी श्राद्ध करणे आलेच...!

डॉ. सुनील अहिरऱाव

मी हे लिहून काढतो
मग ते लिहितो ,मग आणखीन ते ..
त्या त्या क्षणाचे , वर्षांचे ,जन्मान्मांचे संदर्भ !
कधी कधी शब्द फारच पोचट वाटू लागतात ,
मग मी कागद चुरगाळून फेकून देतो

असेलही कदाचित त्या चुरगाळून गेलेल्या ओळींत
एखादा निखाऱ्यासारखा जळजळीत शब्द,
मनाचा एखादा कापून काढलेला तुकडा
एखादा वाळवंटासारखा तप्त अश्रू
आणि तुझ्या आठवणीत वाहून गेलेले कदाचित एखादे युग .. !