कविता

दूरात चंद्रमाचा मधुरम्यसा महाल
फिरती सभोवताली तारांगणे विशाल
निष्पाप कोवळ्या ह्या गोष्टीत दंगलेली
चैतन्य शैशवाचे उधळीत रात्र आली ...

तो स्पर्श पावसाळी तो चिंब देह ओला
तो केवडा सुगंधी केसात माळलेला
तो मोरपीस वेडा भिरभीर होय गाली
हळुवार मालवूनी नक्षत्र, रात्र आली ...

स्वप्नील लोचनात साचून चंद्रतारे
गगनात घे भरारी, जिंकून घे दिशा रे
तारुण्य ध्येयवेडे लेवून आज भाळी
वाटा नव्या यशाच्या शोधीत रात्र आली ...

मला वृत्तांविषयी फारशी माहीती नाही परंतु ही कविता अक्षरगणवृत्तामध्ये येते का हे जाणकारांनी सांगावे.

अतुल्य सुंदर
अवखळ बाला
हरखुन सारे
पाहितसे॥

केसांत फुलांची
सजवुन माला
हृदयीच घाला
घालितसे॥

परी तरंगत
अलगद चाले
फिरती नयनी
मोरपिसे॥

हृदयी परीची,
ओढ अनावर
बंध भावनेस
घालु कसे॥

पाहुन मजला
हळुच हसली
मनात बिजली
कोसळते॥

अलगद जाई
धुक्यात विरुनी
या आठवणी की
स्वप्न असेे॥

आशिष...

ईच्छा माझी ,लिहावे नवे शब्द
न वाचलेले ,लिहावे नवे काव्य
मनाला उसवनाऱ्या ,लिहाव्या नव्या पंक्ती
न भासणाऱ्या नको ,त्याच त्या व्यक्ती

शिकवले मला ,जेव्हा होईल मी मोठा ,
दुख: माझी होतील लहान
पण आज मला भीती ,लोकांची ,समाजाची
कोण महान अन कोण लहान ?

वाटते पुन्हा ह्यावे लहान ,
झोपताना ऐकावी आईची अंगाई ,
कधीकधी जातो मी जुन्या दिवसात
जिथं असते झोपेबरोबर रजाई

वाटत पुन्हा ,जावं भावाबरोबर ,
एकसारखी,एकारंगाची ,कपडे घालून
भटकावं गावभर , चिंचा बोऱ
अन वाऱ्यावर भिरभिरणारा पतंग

उदासल्या अंबरी तो
कधीचा दाटलेला
आसवांत होई रिता
परी उरी साचलेला........

लाख अडवू पाही तो
या आठवांच्या लाटां
ज्या डिवचूनी जाती
त्या उध्वस्त तटाला........

उन्हे पेटवूनी गेली
त्याची गाफिल स्वप्ने
आता उरले ना काही
ह्या रात्रीस जाळण्याला.....

उतरती सांज बोले
सावर रे वेडया
ना तिचा दोष काही
होता तुच फसलेला.........

ती येईल माघारी
तुझ्यासाठी एकदातरी
का आस ही वैरी
झुलवी त्या जिवाला.....

1..

सगळीकडून कोसळतय
आभाळ एकटेपणाचे
अन ते दडलेत
झाडाआड
अजाणतेपणाची झूल पांघरून,
मी उदासगीत गात
प्रकाशकवडसे टिपत
रस्ता कापतो
जावून येऊन
काय त्या सावलीची सोबत.

तसं सारं शरीरच
भेगाळलयं
उन्मादी लस स्त्रवतेयं
सगळीकडून,
झडत जाणारे सारे अवयव
अन्
मनाने खचलेला मी
सारं सारं सामावून जाव ह्या
कराल अंधारात
अन् जाणीव उरावी
काही नसण्याची.

मागे सीट हे विडंबन लिहिले होते. रुढार्थाने हे विडंबन असले तरी विडंबन म्हणावे तसे नाही. आपण सुडंबन म्हणू या. ही कविता पण त्याच प्रकारातली. आयुष्याच्या उतार वयात एकटे पडलेल्या आजोबांचे दुःख.

(माझे आवडते कवी विंदा करंदीकर आणि त्यांच्या असंख्य चाहत्यांची जाहीर माफी मागून.)

सकाळपासून रात्रीपर्यंत तेच ते !! तेच ते !!
वाढलेला रक्तदाब
सतावणारा संधीवात
त्याच मुंजी तीच लग्ने
तीच पोथी तेच पुराणे
सकाळपासून रात्रीपर्यंत
तेच ते तेच ते

एक दुलई ठेवलीये जपून थंडीच्या कपड्यांच्या बोळक्यात,
येते तिची आठवण मधनंच साऱ्या आठवणींच्या घोळक्यात.

त्या दुलईच्या मायेतंच मला झोप गवसली होती,
गाढ झोपेतून उठून लहानपणी मी तिला लाळही पुसली होती.

मऊशार उबदार मखमली तिचा स्पर्श,
तिने अगदी सहज टिपलय माझ्या वाढत्या वयाचं वर्ष!

माझ्यासवे ऐकल्यायेत तिने कितीतरी गोष्टी आणि,
कितीदातरी लपवलंय माझ्या डोळ्यातलं पाणी!

सकाळ झाली की गुंडाळून फेकून द्यायचो कोपऱ्यात,
आणि रात्री मात्र त्याच कोपऱ्यातून काढायचो तिला तोऱ्यात.

फार क्लेशदायक आहे
असं तुझ्याशिवाय
जगणं,
मी पर्यायांचा फारसा
विचारच करत नाही !

कट केल्याप्रमाणे रात्री
संगनमताने
अंगावर येतात,
तू जितकी
हळुवारपणे
यायचीस
तितक्याच टोकाचा
क्रूरपणा दाखवत !

दिवसाच्या उत्तरार्धात
रात्रीच्या पुर्वार्धात
अडकलेल्या कौमार्यवेळेत
मनाचे पाखरू
व्हरांड्यातल्या " फायरप्लेसवर"
जाऊन बसते,
गारठलेल्या गावातला गारठा,
धुक्यासह माझ्या घरात
शिरतो,
तेवणार्‍या रोशनदानाचे
तरंग
घरात नाचायला लागतात !

पाहीलं मी तुला माझ्यावर प्रेम करताना
ते नाते अनामिक तु अनावर जपताना  ।।

पाहीलं मी तुला
तु एकांतात असताना, माझ्यासाठी झुरताना,
तुझ्या मनाच्या गाभाऱ्यात तुला माझं चित्र पाहताना
ओढ्याकिनारी फुलपाखरांशी गप्पा मारताना
माझे प्रतिबिंब समजून तूला स्वतःशीच बोलताना
पाहीलं मी तुला माझ्यावर प्रेम करताना  ।।

प्रिया, मी तर तुझी प्रियतमा !
( खिशात किती नोटा आहेत जमा? )

प्राणेश्वरा,जीवलगा! सख्या सजना !
तुझिया संगती रे आज मज ना
पाहावयाचा आहे ( फुकटात ) सिनेमा
प्रिया मी तुझीच प्रियतमा !
( खिशात किती नोटा आहेत जमा? )

( भुलते हे जन पैसा पाहुनी
असेल 'मनी' तरच मिळेल 'हनी'
पैशाविना मोल ना तव प्रेमा )
प्रिया मीच तुझी प्रियतमा !
( खिशात किती नोटा आहेत जमा? )

पाहू दे रे मनाची दिलदारी
नसेल 'बैलेंस' कर उसनवारी
तुझिया प्रेमाची होईल खातरजमा
प्रिया मीच ना तुझी प्रियतमा ?
( खिशात किती नोटा आहेत जमा? )