लैंगिक वाङ्मय : स्वानुभव आणि स्थित्यंतरे
.img1 {
float: left;
width:50%;
margin-right:15px;
margin-top:32px;
}
.img2 {
float: right;
margin-left:15px;
width:50%;
margin-top:32px;
}
.img1 {
float: left;
width:50%;
margin-right:15px;
margin-top:32px;
}
.img2 {
float: right;
margin-left:15px;
width:50%;
margin-top:32px;
}
जुनाट वाडा, उजाड मंदीर, पडकी कौले ,पडक्या भिंती
शिसवी तुळया वाळवीसही सांगत असतील गतश्रीमंती ||
इथे जाहल्या कित्येक मुंजी कित्येक लग्ने किती सोहळे
वाड्यानेही मनसोक्त भोगीले सुखदु:खांचे हे हिंदोळे ||
कित्येक घरटी इथेच वसली, इथेच फुलली, इथे बहरली
कित्येक पाखरांचीही किलबिल ह्या वाड्याने इथे पाहिली ||
सारी पाखरे मोठ्ठी झाली बघता बघता उडो लागली
संवत्सरफल ऐकत ऐकत कित्येक वर्षे सरोनी गेली ||
फुटलेले नवपंख घेती मग गरुड भरारी हिरव्यादेशी
एकाकीपण उमगत जाई रोज नव्याने नवीन दिवशी ||
तांबडा का तो चंद्र नभीचा
का न असे नेहमीचा चंदेरी
ओळख असूनी अनोळखी
प्रित लपवीत रागावली स्वारी
फुले कळ्या घेवून पाने
मी एकटी उभी कधीची
वाट पाहूनी रात्र संपली
पहाट उजाडली नभाची
- पाषाणभेद
२४/१०/२०२१
किरणांची पाऊले मिटून
हळूच गेली उन्हे परतून
पाखरांचा सूर
सांजपंखी हुरहुर
राहिली उरी रेंगाळून
निळ्या नभी
ढगांची रांग उभी
तांबूस रंग गेला त्यात भरून
घरट्यात किलबिल
पडे काजळी भूल
दिशा साऱ्या गेला हरवून
रातराणीचा गंध
झाल्या वाटा धुंद
पसरले माथ्यावर चांदण्याचे रान
अवकाळी आला पाऊस त्यानं सारं रानं धुतलं
हाती आलेलं पीक गेलं ते डोळ्यासमूर घडलं
काय सांगावी दैना चहूबाजूनी तो आला
ढगफुटी झाली जणू एकाजागी बरसला
किती निगूतीनं केलं व्हतं शेत आवंदा
बैलं नव्हते मदतीला औताला लावी खांदा
खतं बियाणं आणूनीया येळेवर केला पेरा
पाण्यासारखा पैसा पाण्यातच वाया गेला
पाऊस आला घेवून पाण्याचा मोठा लोंढा
न उरली बांधबंदिस्ती न उरला माती भेंडा
दु:ख सारं गेलं वाहून आलेल्या पाण्यात
उभारीनं करू पुन्हा तेच आपल्या हातात
- पाषाणभेद
२४/१०/२०२१
कोयनेचे आरक्षण केल्यावर मी सकाळी लवकरच कोल्हापूरच्या श्री छत्रपती शाहू महाराज टर्मिनसवर पोहचलो. लॉकडाऊनच्या परिस्थितीचा परिणाम रेल्वेच्या प्रत्येक बाबीवरही दिसत होता. स्थानकात प्रत्येकाला तिकीट तपासूनच प्रवेश दिला जात होता. दोन नंबरच्या फलाटावर मुंबईच्या छत्रपती शिवाजी महाराज टर्मिनसला जाणारी कोयना उभी होतीच. अजून बाकीच्या गाड्या सुरू झालेल्या नव्हत्या. त्यामुळे एरवी कोयना सुटण्याच्या आधी दिसणारी प्रवाशांची गर्दी आणि लगबग यावेळी दिसत नव्हती.
०९ ऑगस्ट
आज सकाळी लवकर मातंग टेकडीवर पोहोचून तिथून सुर्योदय पहायचे आमचे नियोजन होते. पण असे होणार नव्हते (हे प्रवासवर्णन नसून नाटक असते तर ‘नियतीला हे मंजूर नव्हते’ असे लिहिले असते, असो.) स्वत: रमतगमत आवरत आणि दुस-याला ‘अरे आवर पटकन...’ असे म्हणत म्हणत शेवटी सकाळी साडेसातला आम्ही मातंग टेकडीवर पोचलो.
मातंग टेकडी उंचीला आपल्या पर्वतीच्या साधारण दीडपट असावी. पायथ्यापासून साधारण वीस ते तीस मिनिटांत आपण वरती पोचतो.
मातंग टेकडीवरून संपूर्ण हंपी गावाचे विहंगम दृष्य दिसते.
आसतेस घरी तू जेव्हा
कोंड्याचे होती मांडे
कळत नाही कसे ते
भरती दुधा दह्यांचे हांडे
नसतेस घरी तू जेव्हा
वाहती दुधाचे पाट
अवतार घराचा होतो
जसा आठवडी बाजार हाट
आसतेस घरी तू जेव्हा
कधी रणभूमी सम घर वाटे
दामिनी कडाडे वाजे
हतप्रभ होती सारी शस्त्रे
जेव्हां ब्रह्मास्त्र जलंधारांचे गाजे
नसतेस घरी तू जेव्हा
अन्न वस्त्रांचे होती वांधे
धुणे भांडी करूनी
दुखतात किती ते सांधे
आसतेस घरी तू जेव्हा
चिंता नसे कशाची
साम्राज्य आपुले म्हणूनी
मिरवतो मीजा़स फुकाची
आप मुझे अच्छे लगने लगे.
इसवी सन २००२.
हृतिक= रोहित, अमिषा= सपना,
किरण कुमार= ढोलकिया (सिनियर),
मुकेश तिवारी= रमन ढोलकिया (ज्युनिअर),
निशिगंधा वाड= सपनाची भाभी,
आलोकनाथ= रोहितचा बाप.
सपनाचा बाप ढोलकिया (सिनियर) हा शहरातला मोठा डॉन. रमन ऊर्फ ज्युनिअर ढोलकिया हा सपनाचा भाऊ असून तोही गॅंगस्टर किंवा तत्सम डॉन.
साधारण सुरूवात अशी की सिनीयर ढोलकिया
अंबामातेसमोर भजन करतो आहे, तेवढ्यात त्याचा एक ॲसिस्टंट येऊन सांगतो की 'प्रकाशचा मर्डर झालाss'